Θα διαβάσεις αλήθειες σ’ αυτό το άρθρο. Είμαι οπαδός. Δεν
είμαι φίλαθλος. Δε μ’ ενδιαφέρει η μπάλα σαν άθλημα. Δεν κάθομαι Τετάρτες να δω
Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν παρακολουθώ της Εθνική Ελλάδος. Πανηγύρισα το 2004, αλλά
χλιαρά. Πιο πολύ πανηγύρισα την πρόκριση επί της Ατλέτικο πριν λίγα χρόνια,
παρά την πρόκριση στον ημιτελικό της Εθνικής με την Τσεχία τότε. Είμαι ΑΡΗΣ.
Γέννημα θρέμμα. Μ’ έναν παππού να είναι μέλος της διοίκησης στην πρώτη διοίκηση
μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχω ακούσει πάμπολλες ιστορίες, έχω ζήσει άλλες
τόσες. Ίσως όχι τόσο ηρωικές, αλλά εξίσου όμορφες. Ή και λυπηρές. Πάντως έζησα…
Τα πέτρινα χρόνια. Τότε μεγάλωσα. Δεκαετία του ’80. Μπετά στο Χαριλάου, δεν
υπήρχαν καρεκλάκια. Η φανέλα με το Αγνό μπροστά. Ο Κούης έπαιζε ακόμα. Κι
είχαμε κι έναν καλό ξένο. Τον Έρικσον. Δεν ήταν Όλε, αλλά κάτι έκανε. Και
μετά…το χάος! Το ξέραμε, αυτή ήταν η ομάδα. Δεν περίμενες τίποτα. Αλλά ήσουν
ΑΡΗΣ. Δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Κομμάτι αυτής της πόλης. Μέλος ενός
ισχυρού κοινωνικού ιστού. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης, μ’ ότι συνεπάγεται αυτό.
Μετά ήρθε το μπάσκετ. Η ναυαρχίδα του Συλλόγου. Ο Γκάλης κι ο Γιανάκης. Τα
τρόπαια, οι τίτλοι. Το Παλέ στις ένδοξες μέρες του κι ο αιώνιος…δεύτερος συμπολίτης
που αγκομαχούσε! Και μετά το πρώτο Ευρωπαϊκό. Κι η πτώση της Αυτοκρατορίας.
Αλλά πάντα εκεί. Παντού. Φωνάζοντας. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, ερασιτέχνης.
Γιατί; Σου είπα πριν. Κομμάτι αυτής της πόλης. Όσο κι αν λοιδορείται η Ιστορία
πλέον. Από ποιους; Αυτό είναι ένα άλλο θέμα που δε θ’ αναλύσω εδώ…
Η προχτεσινή γιορτή δεν ήταν γιορτή. Για μένα. Κι άσε τους διάφορους να «γλύφουν»
αυτιά. Μεγάλωσα αλλιώς. Ναι, είμαι οπαδός. Αλλά ποτέ δεν ασχημόνησα έναντι
κανενός. Δεν έβρισα χυδαία. Είμαι ΑΡΗΣ. Αυτό είναι που με κάνει να διαφέρω απ’
τους…άλλους. Σκέφτομαι. Έχω επιχειρήματα. Λογική. Μεγάλωσα με τα ιδεώδη του
Συλλόγου. Με τις κακουχίες των αδελφών Βικελίδη, με το ρομαντισμό του Αλεξιάδη,
με το μάτι του Γκάλη που «γυάλιζε». Αυτός είμαι. Κι αισθάνθηκα ντροπή για τις
βρισιές και τη ρίψη αντικειμένων στον Μπουτάρη. Που διαφωνώ μαζί του σε πολλά.
Αλλά κάθομαι κι ακούω πάντα τον οποιοδήποτε ομιλητή. Δε θα σηκώσω χέρι, δε θα
βρίσω χυδαία, με το να κρύβομαι πίσω απ' την ανωνυμία της μάζας. Δε θα βρίσω
και δε θ’ ασχημονήσω ούτε καν εναντίον αυτών που έριξαν την ομάδα. Δε θα
καταφέρω τίποτα μ’ αυτό. Αλήθεια, είδε κανείς εκείνη την ώρα πως κοιτούσε ο
Γκάλης τα έκτροπα; Τον άκουσε κανείς όταν είπε «δεν πιστεύω να φάω κι εγώ
ξύλο;». Το στομάχι μου έγινε κόμπος. Ο μεγαλύτερος αθλητής μου να λέει κάτι
τέτοιο…
Η χαρά μου χτες σκιάστηκε κι από ένα άλλο γεγονός. Όλα αυτά τα παιδάκια που
ήταν μαζεμένα χτες απ’ τις Ακαδημίες, ήταν υποχρεωμένα να βλέπουν και ν’ ακούν
όλες αυτές τις ασχήμιες. Το έβλεπα μπροστά μου. Κοιτούσαν απορημένα…Είναι αυτό
ΑΡΗΣ; Όχι για μένα πια.
Στη σημερινή μου βόλτα, πέριξ του Λευκού Πύργου, τα πάντα ήταν γεμάτα γκράφιτι
της ομάδας. Έχασα αυτομάτως το δικαίωμα να «κράζω» το…μισητό συμπολίτη και τους
οπαδούς του που ασχημονούν σε καθημερινή βάση στην πόλη, απ’ τη στιγμή που κι
οι δικοί μου κάνουν τα ίδια. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, συνειδητοποιώ ότι μαζί με τη
δικιά μου γενιά, τελειώνει κι ο κύκλος του τι πραγματικά εκπροσωπούσε ο
Σύλλογος, ποιοι τον υποστήριζαν παραδοσιακά και τη σημασία που είχε στο
κοινωνικό γίγνεσθαι. Τα πάντα έχουν γίνει αχταρμάς, όλοι βάλλουν εναντίον όλων,
όλα μπαίνουν στο ίδιο καλάθι. Δεν έχω λόγο ύπαρξης σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, δε
μ’ αντιπροσωπεύει, δεν μπορώ να το υποστηρίξω. Είμαι ΑΡΗΣ. Για πάντα, για μια
ζωή.
