γράφει η Ελένη Πολυματίδου
Όταν ακούω μουσική, συχνά φαντάζομαι τους στίχους των τραγουδιών σαν να ζωντανεύουν σε ιστορίες αληθινές. Να, όπως συνέβη, με αυτά τα τραγούδια του Παύλου Παυλίδη, που περιγράφουν τρεις γυναίκες, υπαρκτές ή μη, δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι, δεν θα είχε ενδιαφέρον, αν αυτές οι γυναίκες, με τις τόσο διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, όπως με αφήνουν οι στίχοι να φανταστώ, έπαιρναν σάρκα και οστά; Πώς θα ήταν; Θα μπορούσαν να κάνουν παρέα και τι θα έλεγαν σε μια συνομιλία αναμεταξύ τους; Προσωπικά, και οι τρεις αυτές περσόνες με πλησιάζουν με ένα ιδιαίτερο τρόπο, ωστόσο, κλίνω αισθητά και περισσότερο προς μία.
Λόλα- η ανάφτρα
Σάρκινη θεά. Κολάσιμη. Εντυπωσιακά όμορφη, σεξουλιάρα και ενίοτε προκλητική. Περνάει και κάνει χαμό. Τα πεζοδρόμια τρίζουν στην περπατησιά της. Τη φαντάζεσαι το απόλυτο θηλυκό με κορμί προικισμένο απ’ τη φύση. Οι άντρες κομμάτια για πάρτη της. Τους κλείνει το μάτι και φεύγει, υποσχόμενη πολλά, και εκείνοι μένουν να την ποθούν και να την φαντασιώνονται. Βοά πάνω της η λέξη σεξ. Θα κέρδιζε τους άντρες μ’ ένα της βλέμμα και σαγηνεύοντας τους με τα σωματικά της κάλλη. Αν είχε φωνή θα έλεγε: «Είναι όλα τα μπουκάλια άδεια, γυαλιά σπασμένα στο πάτωμα. Στα χέρια μαχαιριές, σημάδια, χιλιάρες φεύγουν κοπάδια».
Ρίτα- η επαναστάτρια
Φύση ατίθαση και τσαμπουκάς. Ροκού και εναλλακτική. Δεν κολλάει πουθενά. Δεν φοβάται. Αντιδρά σε ό, τι την χαλάει. Σιχαίνεται οτιδήποτε συμβατικό και mainstream. Ταξιδιάρα ψυχή και απ’ την πραγματικότητα φευγάτη. Γουστάρει περιπέτεια και αδρεναλίνη. Παίρνει τα ρίσκα της και όπου τη βγάλει. Είναι η γυναίκα η γκαζιάρα. Την φαντάζεσαι να σκαρφαλώνει σαν αμαζόνα, πάνω στη μοτοσυκλέτα, τινάζοντας τα μαλλιά της λίγο πριν βάλει το κράνος της. Προκαλεί το θαυμασμό των ανδρών, όχι τόσο με την ομορφιά της, αλλά με την προσωπικότητα και τη μαγκιά της. Και αυτό είναι που μαγνητίζει τα βλέμματα πάνω της και δεν περνά απαρατήρητη. Ρίχνει γροθιά στο μαχαίρι, ολίγον αυτοκαταστροφική, ματώνει και γουστάρει. Αν είχε φωνή, θα έλεγε: «Κοίτα με στα μάτια, μη φοβάσαι κοίτα».
Μαίρη- η ψυχοπονιάρα
Μελαγχολική και εσωστρεφής. Συναισθηματική και ρομαντική. Ονειροπόλα και αλτρουίστρια. Χάνεται στις σκέψεις της και στις εσωτερικές της αναζητήσεις. Αναζητά τα συναισθήματα των ανθρώπων, πρόθυμη να τ’ αφουγκραστεί, να τα νιώσει και να τα καταλάβει. Είναι αυτή που θα δει κάποιον ζητιάνο στο δρόμο ή ένα αδέσποτο ζώο και θα τους συντρέξει. Είναι η γυναίκα η κουλτουρέ. Αγαπά ό, τι σχετίζεται με τα γράμματα και τις τέχνες και θα προτιμήσει την παρέα ενός βιβλίου, μιας ταινίας ή μιας παράστασης θεατρικής, απ’ ότι να βρεθεί με παρέα ανθρώπων ή κάπου με κόσμο. Γιατί προτιμά την απόλαυση της μοναχικότητας της. Στην εξωτερική της εμφάνιση, γλυκιά. Η ομορφιά της περισσότερο εσωτερική. Τίποτα που να κραυγάζει πάνω της. Μάλλον απαρατήρητη θα ήθελε να περνάει, αν τη ρωτούσες. Θα κέρδιζε τους άντρες με την πνευματική και ψυχική της καλλιέργεια, την εξυπνάδα και το συναίσθημα της. Αν είχε φωνή, θα έλεγε: «Τόσο αγαπιούνται πια που δεν αντέχουνε να ζουν οι μεν απ’ τους δε ξεχωριστά».
