Ένα Σαββατόβραδο, πολλά χρόνια πριν, βρέθηκα χωρίς να έχω κάτι να κάνω. Μου άρεζε να κάνω βόλτες και εκεί που τριγύριζα στην πόλη κοντοστάθηκα έξω από έναν κινηματογράφο. Φλέρταρα με την ιδέα να δω μια ταινία μόνη. Να μπω μέσα με θάρρος και χωρίς κολλητή. Ήμουν 17 χρόνων και η νύχτα εκείνη – η ταινία εκείνη – επρόκειτο να έχει μια απρόσμενη, μαγική επίδραση μέσα μου.
Μπήκα, έκοψα εισιτήριο και άναψα τσιγάρο. Ήδη ένιωθα μεγάλη και ανεξάρτητη. Κοιτούσα γύρω μου χαλαρά, άνετα. Παρατηρούσα τον κόσμο, τα ζευγάρια, τις παρέες και ένιωθα κομμάτι τους, με μια περίεργη, εφηβική σκέψη στο μυαλό ότι εδώ ανήκω. Την αρχική μου αμηχανία την έβλεπα ξαφνικά σαν μια γερή δόση ελευθερίας.
Λίγα λεπτά αργότερα καθόμουν αναπαυτικά στη θέση μου και τα φώτα έσβηναν. Η ιστορία περιέγραφε τη συγκλονιστική σχέση δυο γυναικών που μπλέκονταν μεταξύ τους με έναν απόκοσμο τρόπο και σχεδόν όριζαν η μία την άλλη. Μια ταινία γυρισμένη με ρεαλισμό που όμως είχε μια φανταστική χροιά που σε καθήλωνε. Και όλο αυτό ντυμένο με μουσική, που ανάλογή της δεν είχα ξανακούσει.
Στο διάλειμμα πετάχτηκα έξω σχεδόν υπνωτισμένη. Δε μίλησα σε κανέναν, δε κοίταξα κανέναν. Αυτές οι δυο γυναίκες με είχαν ήδη αγγίξει με έναν παράξενο τρόπο που δε μπορούσα να ερμηνεύσω. Περίμενα με αγωνία να ξαναχωθώ πίσω στη σκοτεινή αίθουσα. Μόνη, αυτό ήθελα. Ήθελα να ξανάκουσα αυτή τη μουσική που ένιωθα – ήξερα – ότι δε θα ξεχνούσα ποτέ στη ζωή μου.
Μπήκα και είδα το τέλος. Παρακολούθησα το τέλος της ηρωίδας και οι σκέψεις μου ταξίδευαν από το Παρίσι μέχρι την Πολωνία και ακόμη πιο πέρα.
Όταν τέλειωσε το έργο δεν ήξερα πού να πάω. Δεν ήξερα ποια ήμουν – γιατί η ίδια σίγουρα δεν ήμουν. Θυμάμαι να περπατώ, με τον ήχο της μουσικής εκείνης ακόμη στα αφτιά μου και το κεφάλι μου να βουίζει. Αυτές οι δυο γυναίκες που ήταν μία ήταν εγώ, σκεφτόμουν. Ήταν οι δυο φωνές που κάθε γυναίκα έχει στο κεφάλι της. Γυναίκα, ναι, γιατί έφηβη ξαφνικά δεν ήμουν. Δε θυμάμαι πώς κοιμήθηκα τη νύχτα εκείνη. Θυμάμαι πώς ξύπνησα: αλλαγμένη, μαγεμένη – από την ταινία κι από την εμπειρία που έζησα μόνη μου, ολομόναχη. Εγώ κι ο εαυτός μου. Εγώ κι οι δυο φωνές που όλοι κουβαλάμε στα κεφάλια μας…
Η ταινία ήταν Η διπλή ζωή της Βερόνικα του Κριστόφ Κισλόφσκι, ο συνθέτης ήταν ο Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ και εγώ δε σταμάτησα ποτέ να πηγαίνω κινηματογράφο μόνη μου και να νιώθω ξανά και ξανά από έφηβη, γυναίκα.
*Facebook.com/imaginarywriter
