Περιόρισα στο ελάχιστο όλες τις οφειλές μου.
Μένω προσηλωμένος στη μοναδική ανάγκη μου να ονειρεύομαι στο φως της μέρας.
Τα όνειρα της μέρας έχουν τους δικούς τους νόμους, σε παρασέρνουν στους δικούς τους μονόδρομους κόντρα σε όλες τις συμβάσεις.
Δεν ονειρεύομαι τη θάλασσα, τον ουρανό, τα σύννεφα, τη βροχή, τα πουλιά και τα λουλούδια. Τα βλέπω μόνο στα μικρά διαλείμματα, ό,τι στριμώχνεται ανάμεσα σε δυο όνειρα.
Μεταφέρω, μερικές φορές, λίγες σταγόνες βροχής σε μια άνυδρη απουσία.
Αυτή είναι όλη και όλη η συνάφεια με την ψυχρή παρειά της πραγματικότητας.
Διανύω μεγάλες αποστάσεις σε ιδιωτικές εκτάσεις και μετακινώ πληθυσμούς στη διαστολή του χρόνου μου.
Σπάνια κρατώ αρχείο από την πλούσια καθημερινότητα.
Χρωστάω πολλά στο φως που περνά τη χαραμάδα της εξώπορτας όταν για ανεξήγητους λόγους σκοτεινιάζει το σπίτι.
Τα συρτάρια όλα είναι ατακτοποίητα και σε ώρα ανάγκης προτιμώ να σκαρώσω κάτι πρόχειρο παρά να ψάχνω τα αταξινόμητα της μνήμης.
Δεν ξέρω τι σημαίνει «πλήρης ημερών», μόνο «πλήρης ονείρων».
Διαγράφω τις ενοχές μου με τη γέννησή τους. Κατά συρροήν παραβάτης.
Αφθονούν οι ανάρμοστες σχέσεις μου σχεδόν με όλες τις μουσικές.
Αγνοώ συνειδητά τις παραινέσεις των σοφών.
Σχεδιάζω το μέλλον σε εμπύρετο παρόν.
Καταναλώνω καθημερινώς πλήθος υποσχέσεων.
Παραμένω, έως τώρα, πάντα, άπληστος σ' αυτή την ολιγάρκειά μου.
Αλλάζω θέσεις συνειδητά να μην αποτελώ στόχο στην αισιοδοξία.
Εκτίθεμαι πάντα στην ελπίδα, χωρίς να μπορώ να της ξεφύγω.
Πλαγιάζω και κρατώ στο σκοτάδι ανοιχτά τα μάτια μη με πάρει ο ύπνος.
Αποφεύγω το αυτόφωρο, κρυμμένος στις νυχτερινές αϋπνίες.
Έχω κατά νου πάντα μην τυχόν η πτώση των βλεφάρων αφυπνίσει τα άλλα όνειρα και με δικάσουν.
Τα όνειρα της νύχτας είναι οι πιο αυστηροί κριτές.
Δεν λογαριάζουν κανένα έντιμο πρότερο βίο.
Αν παρ' ελπίδα, κάποια στιγμή, με παρασύρει ο Μορφέας στα σκοτεινά και αρχίσουν οι ανακρίσεις, θέλω να ξέρεις ότι δεν πρόκειται να αποκαλύψω ότι ήσουν σε όλα τα πλάνα.
