-
– Κυρία,
κυρία, να σας ρωτήσω κάτι; Σας αρέσει η
Βανδή ή η Βίσση;
Αυτή η ερώτηση
με είχε τσακίσει, την πρώτη χρονιά που
δίδαξα καλλιτεχνικά σε γυμνάσιο. Τη
δέχτηκα μόλις τελείωσα μια παρουσίαση
για τον Ιμπρεσιονισμό, τη στιγμή που
ήμουν σίγουρη πως τα έργα με τα πολλά
χρώματα θα είχαν συνεπάρει τους μαθητές
και θα ήθελαν να τα σχολιάσουν…
Κατάλαβα πως
η μεταξύ μας απόσταση που έπρεπε να
καλυφθεί ήταν μεγάλη.
Οι συνθήκες
που διδάσκεται η Τέχνη στα σχολεία είναι
δύσκολες: η ύπαρξη εργαστηρίου και
υλικών είναι θέμα τύχης. Τα ¾ της ώρας
και το μισάωρο σαν διδακτικός χρόνος
είναι ελάχιστος. Τα τμήματα αποτελούνται
συνήθως από πολλά παιδιά ενώ το μάθημα
είναι εργαστηριακό. Υποδομή για προβολές
και παρουσιάσεις της ιστορίας της τέχνης
είναι σπανίως στη διάθεσή σου. Τέλος
σαν μάθημα είναι υποβαθμισμένο στη
συνείδηση πολλών μαθητών, γονιών και
κάποιων συναδέλφων.
Ωστόσο η
πρόκληση ήταν πάντα, να προσελκύσω τους
μαθητές : Να απελευθερώσουν τη φαντασία
τους. Να εμπιστευτούν εμένα να δοκιμάσουν
τις τεχνικές και να αφιερώσουν χρόνο
και κόπο. Να εμπιστευτούν την ομάδα να
τολμήσουν, να εκτεθούν, να δεχθούν σχόλια
να μάθουν να κρίνουν. Να ανακαλύψουν
τις δυνατότητές τους, το ταλέντο τους
πολλές φορές ακόμα και μετά από μεγάλο
χρονικό διάστημα. Να μάθουν να συνθέτουν
και να αφαιρούν, να σκέφτονται με
διαφορετικό τρόπο ,να συνομιλούν με
άλλους κώδικες. Να επικοινωνούν τα δικά
τους μηνύματα ακόμα και οι πιο δειλοί,
ακόμα και οι πιο αδύνατοι μαθητές. Να
ξεπεράσουν τον ανταγωνισμό και τους
καυγάδες και να δώσουν χρόνο και πίστη
στον εαυτό τους και τους υπόλοιπους. Να
προτείνουν δράσεις όπως: έκθεση στο
τέλος της χρονιάς, έργα και σκηνικά με
αφορμή τις γιορτές, τοιχογραφίες,
παρεμβάσεις στο χώρο του σχολείου και
γενικά να περάσει η τέχνη στην
καθημερινότητα όλων και να αναπτυχθούν
αισθητικά κριτήρια.
Είχα θετικές, αντιδράσεις, που πύκνωναν στο τέλος
της σχολικής χρονιάς, συνήθως κάθε χρόνο
είμαι και σε άλλο σχολείο. Αρνητικές
είχα στην αρχή της χρονιάς, από δύσπιστους
έφηβους, που άλλωστε το συνηθίζουν για
όλα, δημιουργώντας αφορμές για
αυτοπροσδιορισμό, αλλά και από κάποιους
γονείς. Το ερώτημα ήταν πάντα:
Και τι
χρειάζεται αυτό το μάθημα;
Φαίνεται πως
οι ανάγκες διαφέρουν. Για κάποιους η
εικαστική παιδεία στις μέρες μας είναι
πολυτέλεια. Για κάποιους είναι βαλβίδα
αποσυμπίεσης, ή ακόμα η μόνη ελπίδα.
Πιστεύω πως
η σημερινή κρίση είναι πρώτα κρίση
πολιτισμού και παιδείας κι ύστερα
οικονομική κρίση. Γι αυτό ακριβώς η
διδασκαλία της τέχνης και οι δράσεις
πολιτισμού είναι το πιο δυνατό όπλο
απέναντι στην άγνοια και τον εκφασισμό
και πρέπει όχι μόνο να μη συρρικνωθούν
αλλά να βελτιωθούν.
Όμως όπου
κι αν βρεθώ ,θέλω να συνεχίσω να ανοίγω
αυτό το δρόμο στα παιδιά. Γιατί και εμένα
η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών του
γυμνασίου μου με ενέπνευσε κι ας μην το
ξέρει. Έψαξα να τη βρω να την ευχαριστήσω
και δεν τα κατάφερα. Καιρός να την
ευχαριστήσω δημόσια . Ευχαριστώ την κ.
Κύρου στο γυμνάσιο της Νέας Φιλαδέλφειας.
