Σάν σήμερα τό 1889 ἐγκαινιάστηκε ὁ Πύργος τοῦ Ἀιφελ. Εἶναι τό κτήριο – σύμβολο τῶν Παρισίων κι ἕνα ἀπό τά πλέον ἀναγνωρίσιμα κτήρια τοῦ κόσμου. Ἀποτελεῖ πόλο ἕλξης γιά ἑκατομμύρια τουρίστες πού τόν ἐπισκέπτονται κάθε χρόνο (7 ἑκατομμύρια τό 2011) καί πηγή σημαντικῶν ἐσόδων γιά τήν πρωτεύουσα τῆς Γαλλίας. Πρόκειται γιά ἕναν μεταλλικό πύργο πού βρίσκεται στό Πεδίο τοῦ Ἄρεως καί κατασκευάστηκε ἀπό τόν Γάλλο μηχανικό Γκιστάβ Ἄιφελ (1823 – 1923), ἀπό τόν ὁποῖο πῆρε καί τό ὄνομά του.
Κατασκευάστηκε μεταξύ τῶν ἐτῶν 1887 καί 1889 ὡς εἴσοδος γιά τή διεθνή ἔκθεση Universell ἀλλά καί ἐπ`εὐκαιρίᾳ τῆς ἑκατονταετοῦς ἐπετείου τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Συνολικά 300 ἐργάτες ἕνωσαν 18.038 κομμάτια σφυρήλατου σιδήρου μέ 2,5 ἑκατομμύρια πριτσίνια.
Στίς 26 Ιανουαρίου τοῦ 1887 ἄρχισαν οἱ ἐκσκαφές τῶν θεμελίων, οἱ ὁποῖες ὁλοκληρώθηκαν τόν Ιούνιο καί ἀμέσως ξεκίνησε ἡ κατασκευή τοῦ μεταλλικοῦ σκελετοῦ, πού τελείωσε τόν Μάρτιο τοῦ 1889. Ἡ ἐγκατάσταση τοῦ πύργου ἄρχισε τήν 1η Ἰουλίου 1887. Ὁ πρῶτος ὄροφος ὁλοκληρώθηκε τήν 1η Ἀπριλίου 1888, ὁ δεύτερος στίς 14 Αὐγούστου 1888 καί ὁ τρίτος στίς 24 Φεβρουαρίου 1889. Τά ἐπίσημα ἐγκαίνια ἔγιναν τήν 31η Μαρτίου 1889, ὁπότε ὁ ἴδιος ὁ Άιφελ ὕψωσε γιά πρώτη φορά τή γαλλική σημαία στήν κορυφή τοῦ μνημείου. Ὁ πύργος ἄνοιξε γιά τό κοινό στίς 6 Μαΐου 1889.
Ἔχει σχῆμα τετραγωνικῆς πυραμίδας μέ κοῖλες ἕδρες. Διαθέτει τρεῖς ἐπισκέψιμους ὀρόφους: ὁ πρῶτος βρίσκεται σέ ὕψος 57,63 μέτρων ἀπό τήν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους καί ὁ ἐπισκέπτης φτάνει μετά ἀπό 302 σκαλιά. Ὁ δεύτερος βρίσκεται σέ ὕψος 115,73 μέτρων καί θέλει ἄλλα 302 σκαλιά. Ὁ τρίτος βρίσκεται στά 276,13 μέτρα καί εἶναι προσβάσιμος μόνο μέ ἀνελκυστῆρα. Ὁ τελευταῖος αὐτός ὄροφος φέρει τόν τροῦλο πού ἀποτελεῖ τό ἐπιστέγασμά του, καθώς κι ἕναν φάρο σέ ὕψος 300,51 μέτρων. Τό ὕψος αὐτό αὐξήθηκε στά 320,755 μέτρα μέ τήν ἐγκατάσταση ραδιοτηλεοπτικῆς κεραίας τό 1959 καί σήμερα φθάνει τά 324 μέτρα.
Ἡ μεταλλική κατασκευή τοῦ πύργου ζυγίζει 7.300 τόνους, ἐνῶ ἡ ὅλη δομή, συμπεριλαμβανομένων τῶν μή μεταλλικῶν στοιχείων, ζυγίζει περίπου 10.100 τόνους. Ἀνάλογα μέ τή θερμοκρασία τοῦ περιβάλλοντος, ἡ κορυφή τοῦ πύργου μπορεῖ νά στραφεῖ μακριά ἀπό τόν ἥλιο μέχρι 18 cm λόγῳ τῆς θερμικῆς διαστολῆς τοῦ μετάλλου στήν πλευρά πού βρίσκεται ὁ ἥλιος. Ἀντίστοιχα, ἡ ἀπόκλισή του ἀπό τήν κατακόρυφο λόγῳ ἰσχυρῶν ἀνέμων δέν ξεπερνᾷ τά 7,5 cm.
Ὁ πύργος ἐπικρίθηκε πολύ ἀπό τό κοινό ὅταν κατασκευάστηκε, καθώς πολλοί εἶχαν τήν ἄποψη πώς ἦταν ἀντιαισθητικός. Οἱ καθημερινές ἐφημερίδες γέμισαν μέ ὀργισμένες ἐπιστολές ἀπό τήν καλλιτεχνική κοινότητα τοῦ Παρισιοῦ. Ὁ μυθιστοριογράφος Γκύ ντέ Μωπασσάν λέγεται ὅτι ἔτρωγε τό μεσημεριανό του γεῦμα στό ἑστιατόριο τοῦ πύργου κάθε μέρα. Ὅταν τόν ρώτησαν γιατί, ἀπάντησε ὅτι ἦταν τό μοναδικό μέρος στό Παρίσι, ἀπό ὅπου κάποιος δέν μποροῦσε νά δεῖ τόν πύργο. Ἐνῶ ὁ ποιητής Πώλ Βερλαίν ἄλλαζε δρόμο γιά νά μήν τόν βλέπει. Σήμερα ὁ πύργος εὐρέως θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἕνα ἐντυπωσιακό κομμάτι τῆς διαρθρωτικῆς τέχνης.
Ἕνα ἀπό τά μεγάλα κλισέ τῶν Χολιγουντιανῶν ταινιῶν εἶναι ὅτι ἡ θέα ἀπό κάθε παριζιάνικο παράθυρο περιλαμβάνει τόν πύργο.
Καί μία ἐνδιαφέρουσα πληροφορία: Ὁ Ἄιφελ εἶχε πάρει ἄδεια γιά νά σταθεῖ ὁ πύργος ἐπί 20 ἔτη· προοριζόταν γιά νά διαλυθεῖ τό 1909, ὅταν ἡ ιδιοκτησία του θά εἶχε ἐπανέλθει στόν Δῆμο Παρισιοῦ. Ἡ πόλη εἶχε προγραμματίσει νά τόν γκρεμίσει (μέρος τῶν ἀρχικῶν ὅρων τοῦ διαγωνισμοῦ ἦταν πώς θά μποροῦσε εὔκολα νά κατεδαφιστεῖ), ἀλλά ἐπειδή ὁ πύργος ἀποδείχτηκε χρήσιμος γιά σκοπούς ἐπικοινωνίας, ἐπετράπη ἡ παραμονή του καί μετά τή λήξη τῆς ἄδειας.
