Λένε ότι οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε να έχουμε. Είναι μεγάλη η χαρά να πορευόμαστε στη ζωή με ανθρώπους που μας συνδέουν δεσμοί δυνατοί, και ας μην είναι αίματος.
Μου έρχεται ένα απ' τα αγαπημένα μου ποιήματα στο μυαλό, εκείνο του Μπόρχες, που είναι μια ωδή στους φίλους και στη σπουδαιότητα τους στη ζωή μας. Μεστό και πυκνό νοήματος μέσα στην απλότητά του, αποτυπώνει όλο το νόημα και τις αξίες της φιλίας.
Είσαι τυχερός και ευλογημένος θα έλεγα άνθρωπος αν μπορείς να «καυχηθείς» για τους ,έστω μετρημένους, πολύτιμους φίλους. Πιο πολύ τα γέλια και τα πειράγματα τους θυμάμαι. Και τις στιγμές εκείνες που εκτέλεσαν χρέη ψυχαναλυτή για να απαλύνουν το ταραγμένο συναίσθημα. Τα λόγια τους χάδια και η αγκαλιά τους ζεστή. «Πες μου τι θες να κάνω για να νιώσεις καλύτερα και θα το κάνω», η φωνή μιας αγαπημένης φίλης καμπανάκι στο μυαλό μου. «Για ό, τι θες πάρε με τηλέφωνο. Θα είμαι εδώ» το μήνυμα της κολλητής που αναβοσβήνει στην οθόνη.
Μιλάω για αυτού του είδους τη φιλία. Ευγενική, ειλικρινής και ανιδιοτελής. Τον φίλο που σε συντροφεύει απ' τα παιδικά σου χρόνια και τον ξέρεις από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Τον φίλο που τον νιώθεις σαν τον μεγαλύτερο σου αδερφό και τον εμπιστεύεσαι με κλειστά μάτια.
Στους φίλους που υπάρχει κατανόηση, νοιάξιμο, εμπιστοσύνη, εκτίμηση και πάνω απ' όλα αγάπη. Στους φίλους που εκθέτεις τον εαυτό σου ακριβώς έτσι όπως είναι και χωρίς φόβο.
Όσο και αν φαίνεται πως το ξεχνάμε, υπάρχουν άνθρωποι που για αυτούς είμαστε σημαντικοί και αναντικατάστατοι, θα αισθανθούν την απουσία μας, θα χαρούν με τη χαρά και την πρόοδό μας και τη λύπη μας θα κάνουν δικιά τους.
(Υ.Γ. : Στην Ιωάννα και στην Ανθούλα. Με την ευχή να έχουν καλό δρόμο στη ζωή τους.)
Ποίημα στους φίλους
«Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ' ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν' αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ' αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.» Χ. Λ. Μπόρχες
