Logline: Τον Οκτώβρη του 2017, δύο εραστές επιβιβάστηκαν σε ένα πλοίο με προορισμό το τέλος του κόσμου.
ΠΑΣΧΑ from Ismene DK on Vimeo.
Παραγωγή: DeksyFilm, Σουηδία – Ελλάδα 2018
Είδος: Μικρού Μήκους, Δράμα, Πειραματική Αφήγηση
Σκηνοθεσία / Σενάριο: Ισμήνη Δασκαρόλη
Μουσική: Colleen – Cecile Schott
Μοντάζ: Ισμήνη Δασκαρόλη
Φωτογραφία: Ισμήνη Δασκαρόλη, Γέρκερ Μπέκμαν, Γιού-Γιού Τσούι.
Ήχος: Ιωάνα Γκαμπριέλα Ντομπρόϊου
Links:
https://www.imdb.com/title/tt7115174/
https://www.facebook.com/Paschashortfilm/
Φεστιβάλ:
–Νύχτες Πρεμιέρας – Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας (Official Selection – Παγκόσμια Πρεμιέρα), Αθήνα, Ελλάδα. Οκώβριος 2018.
–Balkans Beyond Borders (Official Selection), Νόβι Σαντ, Σερβία. Οκτώβριος 2018.
–Hellas Filmbox Berlin (Official Selection), Βερολίνο, Γερμανία. Ιανουάριος 2018.
-Bienal Internacional Dona i Cinema – Mujer y Cine – Woman & Film (Official Selection), Βαλένθια, Ισπανία . Μάρτιος 2018.
-Super 9 Mobile Film Fest (Official Selection), Πορτογαλία. Μάρτιος 2018.
–Balkan Can Kino (Official Selection), Αθήνα, Ελλάδα. Φεβρουάριος 2018.
–Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βέστερας (Official Selection) Βέστερας, Σουηδία Νοέμβριος 2018.
Σημείωμα Σκηνοθέτη:
Η ιδέα για την ταινία προέκυψε από το Instagram. Αν ο κόσμος έφτανε στο τέλος του, πως θα τον θυμόμασταν και ποια κομμάτια του θα απομένανε στο διαδίκτυο χωρίς εμάς; Ποια θα ήταν η συνολική και προσωπική μας μνήμη;
Το συγκεκριμένο έργο έχει γυριστεί από δύο άτομα σε πέντε χώρες της Ευρώπης, κατά την διάρκεια οχτώ μηνών, εξ' ολοκλήρου με ένα κινητό τηλέφωνο.
Στόχος του έργου ήταν να δημιουργηθεί ένας διάλογος ανάμεσα σε διαφορετικές ταυτότητες, χρονικές στιγμές και κομμάτια του κόσμου. Να χτιστεί μία αίσθηση πολυπολιτισμικής ενότητας στην εποχή της δικτύωσης. Της μίας κοινής μας ιστορίας καθώς επιτέλους λέμε αντίο.
Την εποχή των κινητών με κάμερα, ο ορισμός του κινηματογράφου έχει αλλάξει σημαντικά. Καθώς όλοι μοιράζουμε τις ζωές μας στον ψηφιακό χώρο, όλοι γίνονται πρωταγωνιστές και όλοι μοιράζονται ιστορίες, προσωπικές και δημόσιες. Καθώς έχουμε εθιστεί στο να καταγράφουμε τις ζωές μας, τα όρια της αλήθειας και της μυθοπλασίας συγκλίνουν. Πλέον όταν ένας κινηματογραφιστής βλέπει ένα μοναδικό στιγμιότυπο, δεν έχει παρά να βγάλει το κινητό του και να απαθανατίσει το παρόν. Το στιγμιότυπο δεν είναι μόνο τέλειο, είναι ζωντανό όπως σε ένα ντοκιμαντέρ. Είναι αληθινό.
Αυτή η μίξη προσωπικού και αντικειμενικού με οδήγησε στο να διερωτηθώ πως ο κόσμος θα αποτυπωνόταν μέσα από τις προσωπικές μας αναμνήσεις. Η μνήμη είναι το πιο πολύτιμο μας αγαθό, όταν πλησιάζει το τέλος. Πως λοιπόν θα καταγράφαμε το τέλος του κόσμου στην εποχή μας; Εφόσον η πραγματικότητα είναι μονάχα αποθηκευμένη στις εικόνες που αποτυπώνουμε, οι εικόνες αυτές θα την διαστρεβλώσουν όταν δεν απομείνει εναλλακτική τεκμηρίωση της; Ή μήπως η πραγματικότητα εν τέλει βρίσκεται στην υποκειμενικότητα της ανάμνησης;
