Με εξιτάρει το πώς το τσάι μουλιάζει την κόκκινη χαρτοπετσέτα. Απρόσεχτη όπως πάντα, με μια κίνησή μου έχυσα το ζεστό τσάι… ένα χαρμάνι που δεν έχω ξαναπιεί. Με κέντρισε το όνομα και το πήρα.. Τώρα δεν μπορώ να σταματήσω να χαζεύω την χαρτοπετσέτα που χιλιοστό-χιλιοστό την κατακτά το τσάι… έφτασε και στο κουλουράκι, άρχισε να μουλιάζει και αυτό… Δεν νιώθω την ανάγκη να το σταματήσω. Είναι σαν το κύμα, δεν λες ποτέ στο κύμα να σταματήσει να σκάει στην αμμουδιά… Ποτέ. Δεν είναι ότι δεν θέλεις να αλλάξεις την ροή των πραγμάτων, απλά είναι υπέροχο μέσα στην απόλυτη φυσικότητά του και δεν μπορείς να αντισταθείς σε μια τέτοια άσπιλη ομορφιά. Έτσι και τώρα. Η χαρτοπετσέτα έχει γίνει μπορντώ από κόκκινη, το κουλουράκι είναι μαλακό και ζεστό, το πιατάκι από το τσάι έχει ξεχειλίσει και τώρα σταγόνα τη σταγόνα χύνεται στο πάτωμα. Κατακτά κι άλλα μέρη, γλύφοντας το μαρμάρινο τραπέζι στην αρχή, έπειτα τον σιδερένιο του σκελετό φτάνοντας εν τέλει στο πάτωμα, κάνοντας έναν λυτρωτικό ήχο… κάθε σταγόνα διαφορετική από την άλλη: σαν δύο σταγόνες νερό λέει είναι κάποιοι. Αηδίες. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται. Να, το βλέπω μπροστά μου και στη πράξη. Η ίδια διαδικασία, στάζει το τσάι στο πάτωμα αλλά και οι σταγόνες αλλάζουν, και το πάτωμα αλλάζει… και εγώ αλλάζω… στην αρχή, προσπάθησα να το προλάβω, μετά το αποδέχτηκα και έριξα μια χριστοπαναγία.. έριξα την χαρτοπετσέτα να σώσω κάτι, είδα τώρα που χύθηκε τίποτα δεν σώζεται, μ’άρεσε αυτή η μη-ασφάλεια, άλλο είναι η ανασφάλεια, γοητεύτηκα, τώρα με το μισό τσάι χυμένο κάτω εγώ να χαμογελώ και οι υπόλοιποι να μην τολμούν να μαζέψουν τίποτα. Δεν ξέρω ίσως τους κέρδισε, ίσως ο ξανθός νεαρός απέναντι να ρίξει τον γαλλικό του. Ίσως φοβήθηκαν ότι είμαι τρελή. Το σκέφτονται όμως. Τέτοιοι άνθρωποι μου αρέσουν.
Αν ήταν στο χέρι μου, θα βουτούσα στο τσάι. Σκέφτομαι: είμαστε τίποτα, ας γίνουμε τα πάντα. Δε γαμιέται, βουτώ.
