Το ρητό που λέει ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο… πολλοί το χρησιμοποιούν, αλλά πολύ λιγότεροι το πιστεύουν. Κάπως έτσι θαρρώ πως είναι όταν συναντάμε το καλό και τελικά το πιστεύουμε. Δεν μας εκπλήσσει, αντίθετα μας ενθουσιάζει και μας δίνει ώθηση να βουτήξουμε στα βαθιά αψηφώντας τις συνθήκες, που συνήθως δεν είναι οι ιδανικές, παρόλαυτα όμως η επιθυμία νικάει αυτές τις όποιες συνθήκες και προσπαθούμε, βάζουμε στόχους, ζούμε μέχρι εκεί που αντέχουμε και ίσως παραπάνω απ' όσο αντέχουμε.
Συναντάμε όμως και το καλύτερο, που κατ' εμέ είναι ο πραγματικός εχθρός του καλού, είναι η αφορμή που αργότερα γίνεται αιτία για να πιστέψουμε ότι όλα όσα έχουμε δεν είναι αρκετά, για να μας μπερδέψει και να βγούμε από την ρότα μας, να αρνηθούμε όλα όσα προσπαθήσαμε να χτίσουμε και να φτιάξουμε το δικό μας όνειρο. Να πιστέψουμε, έστω και αν ξέρουμε ότι το ιδεατό δεν υπάρχει. Το ιδεατό δεν είναι συνώνυμο με το ιδανικό, είναι απλά μια ψευδαίσθηση για να καταλάβουμε επιτέλους ότι ο άνθρωπος αρκείται στα λίγα, αλλά ουσιαστικά.
Αλήθεια έχει τόσο μεγάλη σημασία τελικά να ζούμε το ιδεατό, ή τελοσπάντων αυτό που θεωρείται ιδεατό κατά τα κοινωνικά πρότυπα; Και κάπου εκεί η λογική μπερδεύεται με το συναίσθημα και μπουμ….. σύγχυση και ενοχές κάνουν πάρτυ μέσα στο αντραλεμένο μυαλό που δεν μπορεί να ησυχάσει.
All the places my dreams take me, no matter if I've never been there or never will be…. Help me understand where I come from…. And where I want to go.
«Fabio Moon & Gabriel Ba daytripper»
Και η ζωή συνεχίζεται…
