Συμβαίνει καμιά φορά, τα μεγαλύτερα υπαρξιακά ερωτήματα να προκύπτουν από μια πεζή, καθημερινή ερώτηση. «Είστε έτοιμος;» , «Θέλετε βοήθεια;» , «Πόσο να κόψω;» , «Πώς τη θέλετε τη σοκολάτα σας;»
Και κάπως έτσι ξεκινά η αναζήτηση. Πώς τη θέλω άραγε; Τη σοκολάτα, την καθημερινότητα, τη ζωή… Και κάθε μέρα είναι μια μέρα απόφασης. Κι όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται ακόμα πιο πιεστική η απάντηση. Επειδή τα πράγματα αλλάζουν κάθε φορά τόσο πολύ, τα δεδομένα μεταλλάσσονται τόσο ραγδαία που η απάντηση της μιας μέρας δεν ισχύει την επόμενη. Κι έτσι κάπως πρέπει να καθορίσω πώς θα πορευτώ μέσα στις αλλεπάλληλες αλλαγές. Έχω τη δυνατότητα, το δικαίωμα, την υποχρέωση.
Έχω την ικανότητα όμως; Μπορώ να πάρω το ανάλογο ύφος και να πω για τον εαυτό μου πώς θέλω να είμαι; Φαίνεται πως εκεί καμιά φορά υπάρχει μια δυσκολία. Ή μια δειλία.
Κάθε μας μέρα είναι μια σειρά επιλογών. Και ενίοτε εκ των υστέρων παραπόνων. Είτε επειδή κάναμε λάθος επιλογές, είτε επειδή δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να αποφασίσουμε εμείς για εμάς κι αποφάσισαν άλλοι. Όμως σε κάθε περίπτωση, μπορεί να μην είμαστε πάντα οι επιλογείς, είμαστε όμως αποκλειστικά αυτοί που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες, επομένως και τον τρόπο διαχείρισής τους σε ό,τι μας αφορά. Εμείς είμαστε αυτοί που θα αποφασίσουμε κάθε φορά αν κάτι θα μας αποδυναμώσει ή θα μας δώσει νέα
ώθηση ή νέα προοπτική των πραγμάτων. Με γνώμονα την διαπίστωση αυτή, τι θα κάνεις;
Θα σκύψεις το κεφάλι, θα γκρινιάξεις, θα θυμώσεις, θα αντιδράσεις ή θα σκεφτείς; Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μην βιαστείς να απαντήσεις. Ίσως είναι πιο δύσκολο να σκεφτείς πώς να νιώσεις παρά στ' αλήθεια να αντιδράσεις σε μια δράση προς εσένα ή παράλληλα με εσένα. Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν την τάση να εμπιστεύονται περισσότερο το θυμικό τους παρά τη σκέψη τους. Γενικά βιάζονται. Η σκέψη απαιτεί χρόνο και νοητική διεργασία.
Όχι πάντα εφικτό.
Αποφασίζεις λοιπόν να αντιδράσεις. Να γκρινιάξεις, να θυμώσεις, να επιτεθείς, να
κατηγορήσεις. Κι ένας φαύλος κύκλος ματαίωσης ξεκινά. Καταλύτης, ο χρόνος. Τον ξοδεύεις, τυφλά. Αν αύριο τελείωνε, θα έκανες άλλες επιλογές. Τώρα όμως τον σπαταλάς για να ικανοποιήσεις το αρχέγονο ένστικτο της αντίδρασης.
Αλλά υπάρχει και η αντίδραση της δράσης. Περίεργο ακούγεται ε; Είναι.
Είναι αυτό που έκανε ο δάσκαλος διευθυντής των φυλακισμένων μαθητών του Αυλώνα που αποκλείστηκαν από την τηλεκπαίδευση, όταν έφτιαξε ένα τηλεοπτικό κανάλι μέσα στις φυλακές ώστε να μην χάνουν οι ανήλικοι παραβάτες, κατά τον νόμο, ( ή τα παιδιά κατά τον δικό του) τα μαθήματά τους.
(https://www.flash.gr/greece/1753164/fylakes-aylona..)
Είναι αυτό που έκανε ο Δημήτρης που έχει ταβέρνα στο Κερατσίνι κι αποφάσισε με τις προμήθειες που του έμειναν μέσα στην πανδημία, να μαγειρεύει καθημερινά για όσους έχουν ανάγκη.
(https://www.in.gr/2020/12/13/life/stories/mia-taverna-moirazei-dorean-630-merides-fagitou-imerisios/)
Είναι αυτό που έκανε ο βετεράνος πολέμου Tom Moore στην Αγγλία, ο οποίος αν και 100 ετών, κατάφερε να συγκεντρώσει το απίστευτο ποσό των 32 εκ. λιρών για να ενισχύσει το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας του.
(https://www.bbc.com/news/uk-england-beds-bucks-her… )
Είναι αυτό που αποφασίζουν να κάνουν αρκετοί άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με δυνάμεις μεγαλύτερες αυτών. Με καταστάσεις υπεράνω των προσδοκιών ή των αναγκών τους. Δεν είναι περισσότερο δυνατοί από εμάς. Απλώς πήραν την απόφαση εκείνη που τους κάνει να αξιοποιήσουν τη δράση και να πάνε την ιστορία ωφέλιμα παρακάτω.
Το βολικό είναι να λιμνάσεις στην απελπισία. Στην παραίτηση. Το σκανδαλωδώς τολμηρό είναι να πεις στον εαυτό σου πως μπορείς να χαράξεις αλλιώς την τεθλασμένη γραμμή των συμβάντων. Και να βάλεις ένα μικρό, απειροελάχιστο ή και τιτάνιο λιθαράκι στην αντίσταση της αδράνειας. Έχεις τη δυνατότητα, το δικαίωμα και κυρίως έχεις την υποχρέωση. Και μάντεψε. Έχεις και την ικανότητα. Όλοι μας την έχουμε, ακόμα κι αν δεν το πιστεύουμε για τον εαυτό μας.
Με κοιτάει με απορία η κοπέλα στο καφέ. Δεν με ρώτησε δα και τη θεωρία της
σχετικότητας… Με σηκωμένο φρύδι, περιμένει να αρθρώσω λέξη. Την κοιτάω και
χαμογελάω.
Γλυκιά τη θέλω. Ευχαριστώ…
