(ένα μικρό αφήγημα…)
Εικόνα λεωφορείου πάλι. Μόνιμος κάτοικος. 11. Πίσω πίσω. Πού να κάτσω; 'Εχει δυο άδειες θέσεις. Ας κάτσω στην ανάποδη. Γυρίζεις και με κοιτάς. Δεν σου δίνω σημασία, το μόνο που βλέπω είναι ότι είσαι χοντρή. Γυρίζω το κεφάλι απ' την άλλη και κοιτάζω έξω. Ακούω μουσική. Σχεδόν βουρκώνω. Ρασούλης. Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα τριγύρω οι άνθρωποι αν μ' αγαπούνε… Μακάρι να μπορούσα να το τραγουδήσω εδώ, τώρα, δυνατά. Αλλά θα γίνω ρεζίλι. Κι όμως, έχει συγκεντρωθεί τόση ενέργεια στ' ακροδάχτυλά μου. Σφίγγω το κινητό, πού να την βγάλω τόση ένταση; Το έχω τέρμα. Σε βλέπω ότι γυρνάς ξανά και με κοιτάς. Ανοιγοκλείνεις το στόμα. Κλείνω το ραδιόφωνο γιατί κάτι πρέπει να μου λες.
Μου ζητάς ένα χαρτομάντηλο γιατί δάκρυσαν τα μάτια σου. Έτσι, από μόνα τους. Λες και δεν δακρύζει πρώτα το μυαλό ή η καρδιά. Κατευθείαν στα μάτια σφηνώνεται η πίκρα. Απαντάω πως φυσικά και έχω. Ανοίγω την μπλε φθαρμένη τσάντα μου και βρίσκω τα χαρτομάντηλα, ή για την ακρίβεια, το ένα και μοναδικό χαρτομάντηλο που έχει απομείνει στη σκισμένη ναϋλον συσκευασία. Ντρέπομαι λίγο να στο δώσω, δικαιολογώ τον εαυτό μου με ακαταλαβίστικες, γρήγορα ειπωμένες, φράσεις που δεν ακούς και στο δίνω. Με κοιτάς μ' ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη. Λες και σου πρόσφερα παρηγοριά, την γιατρειά σου.
Τώρα σε βλέπω κι εγώ, ξεκάθαρα. Φοράς μια μακό γαλάζια μπλούζα με φιόγκο, μαύρο παντελόνι και λαμέ χαμηλά παπούτσια. Στα χέρια σου κρατάς σφιχτά μια σακούλα σουπερμάρκετ και το εισιτήριο του λεωφορείου. Κοιτάζω την ώρα που το χτύπησες. Μετά κοιτάζω την ώρα που χτύπησα εγώ το εισιτήριό μου. Με πρόλαβες για δυο λεπτά. Τώρα ανεβαίνω. Τα μαύρα μαλλιά σου πιασμένα ψηλά μ' ένα τεράστιο κιτς κλάμερ. Παλιοκαιρίσια φιγούρα. Παλιοκαιρίσια κι η λέξη παλιοκαιρίσια. Μα πού την θυμήθηκα; Δεν προλαβαίνω να παρατηρήσω το πρόσωπό σου, να καταλάβω τι σου φταίει, γιατί γυρνάς, μου χαμογελάς και με ρωτάς αν φαίνονται πολύ χαλιά τα μάτια σου.
Χαμογελάω όσο πιο πολύ μπορώ και σου λέω πως είναι μια χαρά. Η αλήθεια είναι ότι είναι κόκκινα και υγρά. Μα η αλήθεια είναι πως πέθαινα να σου πω ότι ποτέ μου δεν είδα πιο γλυκόπικρα όμορφο βλέμμα.
artwork:Julien Tatham
