(ένα μικρό αφήγημα…)
Κατέβηκα απ' το λεωφορείο στην Έκθεση. Στην αρχή από Τσιμισκή, μετά πήγαινα από Μητροπόλεως. Από τους αγαπημένους μου δρόμους στην πόλη. Μαγαζιά, βιτρίνες, κόσμος που πηγαινοέρχεται – σ' άλλα σημεία βιαστικός και σ' άλλα χαλαρός – , αυτοκίνητα που περνάνε από δίπλα σου. Μια αίσθηση higη class γειτονιάς στην Θεσσαλονίκη. Απλησίαστες τιμές σε ρούχα, χαμογελαστά πρόσωπα με ρετρό γυαλιά ηλίου, ζωάκια στην καθημερινή τους βόλτα. Στην ίδια παρέα, η κυρία με το καμηλό παλτό τυλιγμένη απ' άκρη σ' άκρη του προσώπου της με εμπριμέ μαντήλι και η κυρία με το πουά κολάν και το φουντωτό μαλλί. Κι εγώ κάπου ανάμεσα σ' όλους αυτούς, να τους παρατηρώ μέχρι να έρθεις. Μου είπες θα 'ρθεις το απόγευμα. Και κόβω βόλτες μέχρι να εμφανιστείς. Δεν έρχεσαι.
Δεν έρχεσαι. Κι άλλη μισή ώρα και δεν έρχεσαι. Το παίζω άνετη. Μισή ώρα ακόμα.Πήγε οχτώ, δεν είναι πια απόγευμα. Δεν ήρθες. Δεν με κάλεσες να δεις πού είμαι κι εγώ δυο ώρες το παίζω υπομονετική και ξεγελώ τον εαυτό μου.αποφασίζω να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και σου κάνω αναπάντητη. Μου στέλνεις μήνυμα.
Δεν κατέβηκα τελικά, ρε συ, σόρρυ. Δεν ξέρω τώρα πότε θα μπορέσω. Μιλάμε.
