Άκου ανθρωπάκο, υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια, μικροί και μεγάλοι, θαρραλέοι και λιγόψυχοι… Όλοι αυτοί είναι οι άνθρωποι μας, εκείνοι που μας χτυπούν την πόρτα και ενίοτε μας την κλείνουν βίαια στα μούτρα. Είναι και αυτή η μανία που μας πιάνει και επιμένουμε, δεν το βάζουμε κάτω, λέμε όχι θα το παλέψω και ας μην βγεί, εγώ θα το παλέψω.
Η επιμονή και η υπομονή είναι όπως το δεξί και το αριστερό χέρι, κάπως έτσι θα μπορούσα να το σκεφτώ και να πεισμώσω ακόμα περισσότερο και να διεκδικήσω, να κηρύξω πόλεμο αν χρειαστεί. Η αντίπερα όχθη, εκεί που κάποιος φοβάται, κάποιες φορές φοβάται ακόμη και τον ίσκιο του και ας δίνει μια υποψία επιθυμίας για να μας μπερδέψει.
Η συνήθεια είναι ναρκωτικό, ένα πολύ καλό ναρκωτικό που μπαίνει στο πετσί μας και βάζει φρένο στα όνειρα. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει, ίσως μόνο κάποιοι θαρραλέοι, ονειροπόλοι ή και ταξιδιώτες που τους πλακώνει η καθημερινότητα και αναζητούν το κάτι, αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί με πολλά λόγια και ο πολύς ο κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει, αντιθέτως το χλευάζει, ενώ πολλές φορές μειδιάζει στην ιδέα και μόνο.
Η συντροφικότητα, που την μπερδεύουμε με την συντροφιά, όμως είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες παρόλο που έχουν κοινό συνθετικό. Η συντροφιά ή αλλιώς παρέα είναι περιστασιακή και πολλές φορές μπορεί να μας προσφέρει δυνατά συναισθήματα, δεν παύει όμως να έχει ημερομηνία λήξης, κάποιες μέρες, ίσως και κάποιους μήνες. Δεν έχει διάρκεια η συντροφιά, απλά είναι η εύκολη λύση.
Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γι' αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Βιλχελμ Ραιχ «Άκου Ανθρωπάκο»
Και η ζωή συνεχίζεται…
