Λίγες μέρες πριν τα γενέθλια μου, δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Μπλοκάρω συναισθηματικά ή ξεμπλοκάρω; Καίω εγκεφαλικά κύτταρα; (καλά αυτό σχεδόν πάντα γίνεται επειδή I do think too much). Δεν ξέρω κάτι με πιάνει πάντως, κάτι υπαρξιακό.
Να, φέτος σκεφτόμουν, αν κάποιος μου έλεγε ότι έχω συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ζωής μπροστά μου (και δεδομένου ότι σβήνω 32 κεράκια πάνω στην τούρτα και αν σκεφτείς ότι έχω ήδη διανύσει τη μισή μου ζωή), πως θα επέλεγα να ζήσω την υπόλοιπη; Γκρινιάζοντας, κάνοντας παράπονα ότι μου φταίει το ένα ή το άλλο, χρεώνοντας τη ζωή για ό, τι δεν μου πήγε καλά και γενικώς έχοντας αρνητικό συναίσθημα; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά: όχι.
(Jamiroquai- Blue skies)
Θα ήθελα να ζήσω όσο πιο όμορφα γίνεται. Με αγάπη, χαμόγελο, αισιοδοξία και κυρίως με τους ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω ωραία, που μου γεννούν όμορφα συναισθήματα. Αυτό, άλλωστε, έχουμε όλοι μας ανάγκη.
Όχι άλλες μαλακίες. Όχι άλλο κάρβουνο. Όχι άλλα βαρίδια. Περισσότερη συναισθηματική ωριμότητα. Καλύτερες επιλογές. Περισσότερη απλωσιά και ανοιχτό ορίζοντα.
Το ότι είμαστε εδώ και είμαστε ζωντανοί και έχουμε υγεία, σωματική και ψυχική είναι από μόνο του κατάκτηση- ούτε δεδομένο ούτε αυτονόητο.
Δεν θα ήθελα να ζητήσω τίποτα για τα γενέθλιά μου- είμαι πλήρης άλλωστε υλικών αγαθών. Θα ευχηθώ τα χρόνια που θα έρθουν να είναι ανθηρά και δημιουργικά. Να ζούμε όσο πιο καλά και ποιοτικά μπορούμε και μέσα στα σκατά που μας περιβάλλουν να μπορούμε να διακρίνουμε την ομορφιά.
