Κάποιες λέξεις από παιδί με
προκαλούσαν στο άκουσμα τους. Mαύρος,
αδερφή, πουτάνα, καμπούρης, κιτρινιάρης,
γυναικούλα, Αράπης, λεσβία, μαλάκας, σακάτης.
Λέξεις που επισκιάζουν την προσωπικότητα του ατόμου, το
αποπροσωποποιούν και το ταυτίζουν απλά με ένα χαρακτηριστικό διαφορετικό από
τους υπόλοιπους. Με αηδιάζει όταν η δημιουργικότητα κάποιων ανθρώπων
περιορίζεται στις μαύρες γωνίες του μυαλού τους, για χρήση προς πάσα ρατσιστική
κατεύθυνση. Με αηδιάζει όταν ο κόσμος σταματάει να βλέπει το πρόσωπο, την
αλήθεια που βρίσκεται μέσα μας και
αρχίζει να βλέπει μόνο την ταμπέλα, σαν μια φωτεινή επιγραφή από Neon και δεν βρίσκω από που
σβήνει. Μια ταμπέλα που έμαθες εσύ και
οι όμοιοι σου να κρεμάτε στους άλλους, σαν θηλιά στο λαιμό, χρησιμοποιώντας για
σκοινί το ευρηματικό σας λεξιλόγιο ,με
σκοπό να ικανοποιήσετε το δικό σας κομπλεξικό Εγώ.
Γιατί να σε τρομάζει λοιπόν
τόσο το διαφορετικό; Όπως οι
πόρνες των φαναριών που βυθίζονται στις κόκκινες νύχτες περιμένοντας ανταμοιβή…
εκείνες που εσύ αποκαλείς πουτάνες…
Αυτές οι γυναίκες που στέκονται ώρες στους δρόμους, κοιτάζοντας λάγνα με
τα μελαγχολικά τους μάτια, μετρώντας σιωπηλά πόσα κρεβάτια πρέπει να γεμίσουν
για το νοίκι, τα ψώνια τους, την υγεία τους, τη ζωή τους. Πως μπορείς αυτές τις
γυναίκες να τις βάλεις σε καλούπια, πως μπορείς να μην βλέπεις πέρα από τα
τρύπια καλσόν και το φθηνό άρωμα τους. Πόσο αξίζει πραγματικά αυτό το κόκκινο
κραγιόν στα σκασμένη τους χείλη? Αλλά εσύ ακόμη και τον έρωτα χαρακτηρίζεις
ανώμαλο και αρρωστημένο..
Γιατί η αγάπη μεταξύ δύο
ανθρώπων του ίδιου φύλου να αξίζει λιγότερο από την δική σου; Γιατί οι πράξεις τους να σε θίγουν… Η
αγάπη είναι το πιο όμορφο συναίσθημα και φοράει πάντα τα καλά της όποιον και αν
έχει απέναντι της. Ότι χρώμα, φύλο, ηλικία, καταγωγή και αν έχεις.. η αγάπη
έρχεται για να φωτίσει τις καρδιά και να την γδύσει από τα μαύρα της ρούχα. Φαντάσου δηλαδή να γνώριζες κάποιον gayπου
είναι μαύρος.. τότε τι θα έκανες? Αυτόματα θα διπλασίαζες και τον αριθμό των
λεκτικών σου πυρομαχικών; Τι σημασία έχει αν αυτός που στέκεται απέναντι σου
είναι ‘μαύρος’, όπως τον αποκαλείς.
Αυτοί οι μαύροι παλεύουν σε αυτήν την ζωή όπως εσύ. Αναπνέουν, ερωτεύονται,
αγαπούν, εργάζονται και ζουν ακριβώς όπως και εσύ! Το χρώμα του δέρματος δεν τους κάνει λιγότερο ανθρώπους από εσένα.
Εσένα ίσως κάνει να φαίνεσαι μικρός, με τις ταμπελίτσες που κρεμάς από εδώ και
από εκεί. Σαν ένα στοίχημα που έχεις βάλει με την μιζέρια σου και σε ενοχλούν
τα πάντα, εκτός από τον ίδιο σου τον
εαυτό σου.
Γιατί λοιπόν να βάζεις
ταμπέλες στους ανθρώπους; Γιατί να
μην μπορείς να δεις κάτω από την κυνική σου επιφάνεια; Ο ρατσισμός είναι
η μοναδική αρρώστια που μεταδίδεται με τον φόβο. Σταμάτα να φοβάσαι και τότε θα
ελευθερωθείς και θα δεις την πραγματική
ομορφιά… αυτή που δεν είναι γύρω σου, αλλά μέσα σου… όπως είναι και μέσα σε
κάθε πουτάνα, gay και μαύρο..
όπως είναι μέσα σε κάθε ψυχή… ακόμη και στην δική σου.
