Στις 18 Μαΐου, ο Εξώστης θα παρουσιάσει την δουλειά οκτώ κινηματογραφιστών της πόλης στο Local Short Film Festival. Μέχρι τότε, θα παρουσιάζεται η δουλειά τους εδώ μέσω συνεντεύξεων. Στο παρόν άρθρο, γνωρίζουμε τους Μark Sargent, Μαγια Τσαμπρού και Χάρης Τσαμπάς, σκηνοθέτες του Τοίχος.
Λίγα λόγια για τους Δημιουργούς
Από μια κορυφή του λόφου πάνω από τη Λακωνία, το έργο του Τείχους άρχισε να συγκεντρώνει μέλη καθώς στρεφόταν προς την πόλη. Προικισμένο με ενθουσιώδεις συνεργασίες από μυριάδες πηγές σε ολόκληρη την Ελλάδα, γεμάτοι από την αβεβαιότητα της επιβαλλόμενης οικονομικής ύφεσης και τελικά αναζωογονημένοι από μια έντονη συλλογική ενέργεια, ζητάμε από όλους να απολαύσουν τη σύντομη κωμωδία μας για τον άνθρωπο και τον πλούτο.
Λίγα λόγια για την ταινία
Παρασκευή απόγευμα. Εννέα άνθρωποι μπροστά από ένα τοίχος. Περιμένουν. Ποιος δικαιούται να δει;
Πως ξεκίνησε η ιδέα για αυτή την ταινία; Μόλις είχαμε τελειώσει την προηγούμενη συνεργασία μας, το Behold, όταν ο Μαρκ μας πρότεινε δυό-τρεις ιδέες για να συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Μία από αυτές είχε κάποιους ανθρώπους που δεν παίρνουν τα λεφτά τους από ένα ΑΤΜ, ένα καζίνο και ένα ποίημα (του Μαρκ) που το έλεγε κάποια Σιμόν, μάλλον η Βέιλ. Ο αγώνας των καθαριστριών έκανε τη Σιμόν καθαρίστρια και η αγωνία μας μετέστρεψε την ποιητική φόρμα σε κωμική. Παρ' ότι οι τραπεζικοί περιορισμοί δεν είχαν ξεκινήσει, η εικόνα μιας κλιμάκωσης της κρίσης ήταν ήδη εκεί. Τη βλέπαμε και τη νοιώθαμε καθαρά στις σχέσεις και στην καθημερινότητά μας, οπότε θέλαμε να την επικοινωνήσουμε, εστιάζοντας στο 'εμάς' μέσα σε όλα αυτά. Έτσι είπαμε ότι θα το κάνουμε.
Πόσο καιρό πήρε η δημιουργία της ταινίας και ποια ήταν η βασικότερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε; Η ιδέα μπήκε τον Νοέμβρη του 2013 και ο ήχος ολοκληρώθηκε με το δημοψήφισμα του Ιούνη του 2015. Φυσικά δουλεύαμε όλοι άλλα πράγματα παράλληλα για να ζήσουμε. Πριν ξεκινήσουμε το γύρισμα είχαμε συμφωνήσει ότι όποιοι πόροι υπάρχουν θα μοιραστούν στη ζωή και στους ανθρώπους και όχι σε κινηματογραφικό εξοπλισμό και λαγνεία. Θα δουλεύαμε με τα μέσα παραγωγής που κατείχαμε ήδη. Οι άνθρωποι θα αμείβονταν όλοι, όσο πιο εξίσου και με ανιδιοτέλεια. Η απόφαση αυτή, παρότι κρατούσε τη ψυχή μας καθαρή και ήρεμη, έβαλε αρκετούς περιορισμούς και δυσκόλεψε τα πράγματα. Οι χώροι ήταν δύσκολο να βρεθούν χωρίς ενοίκιο και είχαμε πολύ περιορισμένο χρόνο και περιθώριο κινήσεων σε αυτούς. Αυτό σε συνδυασμό με τον αριθμό των ανθρώπων στο σετ και το χάος της δράσης έκανε το γύρισμα πρόκληση για όλους. Πρόκληση που συναντήσαμε σαν ομάδα με -σχεδόν ανεξήγητη εκ των υστέρων- επιμονή, υπομονή και όσο μπορούσαμε εντατική επαφή με την πραγματικότητα και μεταξύ μας. Όπως σε κάθε δουλειά.
Ποιο είναι το νόημα που θέλετε να περάσετε στους θεατές; Νομίζουμε ότι περισσότερο θέτουμε σε όλους μας κάποια ερωτήματα, παρά προτείνουμε ένα νόημα. Θα θέλαμε η όποια σύνθεση του νοήματος να μείνει στους θεατές, να αντανακλά τους ίδιους. Εμείς θέλαμε πίσω από τις εικόνες να κωδικοποιήσουμε μία μάχη της ζωής ενάντια στον καπιταλισμό με όχημα αυτήν την ιστορία. Θέλαμε δηλαδή να μιλήσουμε για τον τοίχο που μας χωρίζει από την καρκινική, βαμπιρική φύση της οικονομίας της 'αγοράς' που έχει ήδη ρουφήξει όλη τη ζωή και φτύνει θέαμα. Και από την άλλη πλευρά του τοίχου εμείς, πάντα λίγο πιο άχρωμοι από όσο το θέαμα μας δείχνει, αδύναμοι και αστείοι όταν είμαστε μόνοι, δυνατοί και αστείοι όταν αντιστεκόμαστε δίπλα σε άλλους. Μέσα σε αυτό το αντιφατικό ευάλωτο, το τρελλό, το συγχυσμένο πάλλεται, αντιστέκεται η ζωή.
Ποια είναι η μέχρι τώρα πορεία της ταινίας και πως ελπίζετε να συνεχίσει; Το Wall έχει ταξιδέψει κινηματογραφικά και διαδικτυακά σε αρκετά φεστιβάλ στην Ελλάδα (Δράμα, Bridges International, TISFF) και στο εξωτερικό (Boston Underground, Mumbai Short, Cinalfama Lisbon, Tirana, Glascow, Cyprus International κ.ά.). Από αυτήν την άποψη μας χαιρετάει σαν τον νάνο του μπαμπά της Αμελί, από τα πιο απίθανα μέρη. Έχει πάρει μερικά βραβεία και μνείες (Workers Unite!, Small Axe Tolpuddle, Bridges, OFFline, κ.ά.) και, με μεγάλη μας χαρά, είναι πολύ συχνά σε φεστιβάλ με εργατικό, αγωνιστικό, κριτικό προσανατολισμό ανά τον κόσμο (Cinetrabalho Brasil, Respect Human Rights, Social Justice, κ.ά). Γενικά θέλαμε και θέλουμε να το δουν άνθρωποι. Θα θέλαμε να προβληθεί σε χώρους και απίθανα μέρη και από αυτή την άποψη το WALL έκανε πρεμιέρα αρχικά σε χωράφι και μετά σε ταβέρνα. Έπαιξε και στο Εμπρός στην Αθήνα. Γενικά θα θέλαμε παίξουμε περισσότερο σε τέτοια μέρη. Μέρη που πάνε οι άνθρωποι και είναι ξύπνιοι. Για αυτό θέλαμε να παίξουμε και στο Local Festival της Θεσσαλονίκης.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά σήμερα στη Θεσσαλονίκη; Ποια τα θετικά και ποια τα αρνητικά της πόλης; Το δημογραφικό μέγεθος της πόλης βοηθάει ώστε όσες/οι κάνουν ανεξάρτητο κινηματογράφο στην πόλη λίγο πολύ να γνωρίζονται. Αυτό δημιουργεί ένα πιο γρήγορο δίκτυο συνεργασιών που για παράδειγμα βοηθάει στο να βρεθούν οι τρελές και οι τρελοί που θα θέλανε να μπούνε στην περιπέτεια ενός τέτοιου γυρίσματος. Ανάλογα, όσο μικραίνει η πόλη τόσο κάθε γύρισμα είναι λίγο πολύ κοινωνικό γεγονός, ειδικά με τον αριθμό των ανθρώπων που περιελάμβανε το δικό μας γύρισμα ήταν σαν πάρτυ που φούσκωνε μέρα με τη μέρα. Αυτό μεγαλώνει τη συνείδηση της τέλεσης του γυρίσματος. Άλλο ένα θετικό, κάπως πιο ειδικό κινηματογραφικά, είναι ότι παρότι δύσκολη, η δέσμευση των χώρων χωρίς ενοίκιο δεν ήταν απίθανη όπως θα ήταν στην Αθήνα.
Ποιοι είναι οι υπόλοιποι συντελεστές της ταινίας; Οι άνθρωποι που ήταν τόσο σημαντικοί ώστε χωρίς αυτούς η ταινία δεν θα γινόταν ήταν πάρα πολλοί και χρειάζεται μία συνέντευξη μόνο για αυτό, γιατί είναι οι άνθρωποι που ουσιαστικά έκαναν την ταινία. Όλο φαίνεται το σκηνοθετικό, ή οι παραγωγοί σε ένα επόμενο επίπεδο, όμως στις συλλογικές ταινίες- αυτές είναι οι άνθρωποι που τις έκαναν. Ο Γιάννης Βλαχόπουλος δεν ήταν απλώς ο διευθυντής φωτογραφίας. Ήταν στο σενάριο, οδήγησε το κάστινγκ, τώρα κάνει όλα τα φεστιβάλ. Ο Γιάννης ο Παπαδόπουλος, μαζί με την απίστευτη Άννα Μονογιού κατάφεραν μέσα από πολύ και λυσσαμένη δουλειά την υλοποίηση της παραγωγής, μία αποστολή καθόλου εύκολη. Η Μαρία-Δήμητρα Βέττα μαζί με τον Γιώργο Λαμπρόπουλο και τη Λίζα Ψωμιάδου, μιλάμε για ταχυδακτυλουργούς, είχαν την καλλιτεχνική διεύθυνση του απαιτητικού χάους που συμβαίνει στην ταινία. Επίσης ήμασταν πολύ τυχεροί να μας καλύψουν την πλάτη στον ήχο ο Κλεάνθης Μανωλάρας μαζί με την Νιόβη Κίτσιου στην ηχοληψία και οι Tone Studio στη μίξη και τον ηχητικό σχεδιασμό. Και φυσικά ψυχή, σώμα και νόημα στην ιστορία έδωσαν οι ηθοποιοί που εμψύχωσαν τους χαρακτήρες: Έξω από την τράπεζα η Μαρία Τσιμά με τη Μαίρη Ανδρέου σε ρόλο υπερηρώων, η Ζώγια Σεβαστιανού και ο Βασίλης Βασιλάκης σαν μοναχικοί καβαλάρηδες, ο Λάζαρος Θεωδωρακόπουλος ως ακάλυπτος νέος, η Κλέα Σαμαντά με το Νικόλα Νικητάκη χορεύουν πάνω στους αδερφούς Μαρξ, ο Κώστας Ίτσιος με τον Αλέξανδρο Ζαφειριάδη έδωσαν πραγματική μάχη για δύο σχεδόν μέρες. Η ομάδα του καζίνο είχε μία άλλη αποστολή: ο Έκτορας Καλούδης, ο Κώστας Γεράρδος, ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας, η Μομώ Βλάχου, η Μιρέλλα Μαρίνος και τόσοι άλλοι που μπορούμε να γεμίσουμε τη σελίδα με ονόματα, έπρεπε να παγώσουν τη ζωή μέσα στο θέαμα καθώς αυτό στροβιλίζεται γύρω τους. Η Θεσσαλονίκη υπήρξε αρκετά γενναιόδωρη μπροστά στην ταινία μας τροφοδοτώντας την με πολλά από τα παιδιά της, με επαγγελματίες όλων των ειδικοτήτων αλλά και με μη-επαγγελματίες ηθοποιούς που έδωσαν πολύ ψυχή στο γύρισμα επίσης. Σε τέτοιου είδους ταινίες, με έναν τρόπο, είναι όλοι συντελεστές, όλοι δίνουν το κάτι παραπάνω τους για να πετύχει το σχέδιο. Η ταινία δεν θα γινόταν χωρίς την προσφορά τους.
Περισσότερα μπορείτε να δείτε στη σελίδα της ταινίας WALLthefilm καθώς και να παρακόλουθήσετε την πορεία της ταινίας στο facebook WALLthemovie
