γράφει ο Αρχιμήδης Παναγιωτίδης
Αν γεννήθηκες μετά τα nineties, άστο αυτό το κείμενο. Παράτα το, μην το διαβάζεις! Δε
θα το καταλάβεις, δεν είναι για σένα. Μιλάει για μια ζωή που δεν υπάρχει πια.
Καλή, κακή, δεν έχει σημασία. Όλα ήταν διαφορετικά. Έτσι απλά…
Τη δεκαετία του ’80 τα πράγματα στην Ελλάδα ήταν γκρίζα. Αυτό ήταν το χρώμα που επικρατούσε. Άναρχη δόμηση, πολυκατοικίες, νέφος. Δυο κανάλια στην τηλεόραση.
ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2. Κάθε Κυριακή μεσημέρι Ταρζάν με τον αείμνηστο Τζόνι Βαϊσμίλερ. Και Ζορό. Τετάρτες απόγευμα θυμάμαι το θρυλικό Έντερπράιζ και το Σταρ Τρεκ. Διαστημικά ταξίδια στο Υπερπέραν…
Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιο…χρωματιστά! Το ΠΑΣΟΚ, προσκολλημένο σε παλαιοκομματικά πρότυπα, προσπαθούσε να σταματήσει την οποιαδήποτε πρωτοβουλία επαφής με τον «έξω κόσμο», με τον πολιτισμό. Τα ΜΑΤ του θρυλικού Αρκουδέα εξορμούσαν εναντίον των κεραιών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προσπαθώντας να πατάξουν την ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση.
Ναι, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αυτονόητα τότε…
Κάπου εκεί, στην τότε «παράνομη» λοιπόν δορυφορική τηλεόραση, έσκασε σα βόμβα
το θρυλικό «κατς» ή αλλιώς το πρωτάθλημα WWF (πλέον WWE). Αν ήσουν αγόρι ή έφηβος εκείνης της εποχής μπορείς να με καταλάβεις. Θρυλικές μονομαχίες μέχρι τέλους. Οι ήρωες μιας άλλης εποχής. Μας φαινόντουσαν εξωπραγματικοί. Τόσο μακρινοί. Η Αμερική πρωτοστατούσε γι’ ακόμη μια φορά. Τρας, ναι. Σκουπίδια. Αλλά icons. Όπως η Κόλα, τα μπέργκερ, το ροκ εν ρολ, όλες εκείνες οι «αμερικανιές» που μεγάλωσαν γενιές και γενιές.
1980-1992. Η χρυσή εποχή του wrestling κι εμείς εκστασιασμένοι στις οθόνες. Hulk Hogan, Jesse The Body Ventura. André the Giant, Jimmy Superfly Snuka, The Magnificent
Muraco, Junkyard Dog, Mr. Wonderful Paul Orndorff, Greg The Hammer Valentine, Ricky The Dragon Steamboat, Nikolai Volkoff, The Undertaker. Και φυσικά ο Ultimate Warrior, ο Υπέρτατος Πολεμιστής. Με τις θρυλικές του μονομαχίες με τον Χουλκ Χόγκαν…Τα χρόνια περάσαν. Και τα θυμόμασταν με νοσταλγία. Σου ξαναλέω. Όχι γιατί ήταν καλά. Αλλά γιατί ήταν…αθώα. Ή όχι και τόσο. Ο ξαφνικός θάνατος του Ultimate Warrior- από άγνωστα αίτια
μέχρι στιγμής, αν και όλοι υποψιάζονται…- έφερε ξανά στο προσκήνιο τη θλίψη και την πτώση των ηρώων του παρελθόντος. Στεροειδή, αναβολικά, παυσίπονα. Όλα στο βωμό του δολαρίου. Έτσι ήταν κι έτσι θα είναι. Το Wrestler του Αρoνόφσκι θα σε διαφωτίσει αρκετά…
Ο θάνατος του Πολεμιστή- και δε θα το νιώσεις αν δε μεγάλωσες στα eighties- είναι ακόμη ένα πλήγμα στην παιδική αθωότητα που κρύβουμε μέσα μας. Λες, «μα, δε γίνεται! Δεν
μπορεί να πεθάνει αυτός! Ήταν ο ένας και μοναδικός!». Και γυρίζεις στην πραγματικότητά σου και στην καθημερινότητα λαβωμένος. Σα χτύπημα από «γκραν σλαμ» επάνω στα σχοινιά. Και το ρινγκ είναι βουβό. Και οι ιαχές του πολεμιστή αντηχούν πια από πολύ μακριά…