Ο έρωτας μου, πήρε ζάναξ. Ή μάλλον έγινε ηλεκτρονικές φυσαλίδες. Κρύφτηκε κάτω από κίτρινες φάτσες και ψίχουλα κάτω από το πληκτρολόγιο. Έγινε ευκολία και μπούρου μπούρου, μπουχός και κλανιάρης, εύκολος και φοβισμένος. Πήρε φόρα ο έρωτας μου και μ' άφησε. Να τον βλέπω να αυτοκτονεί, λίγο λίγο κάθε φορά, να μου αποτραβιέται, να κοιτάζει αλλού, προς το φεγγάρι. Μόνος του. Ο έρωτας μου ρε δεν είναι για τα μούτρα μου, έχει σημαντικές δουλειές, πρέπει να ταξιδέψει αλλού, να δώσει χαρά, να σκορπίσει γέλια σε κρεβάτι και χάδια στη πλάτη. Μάτια με αϊλάινερ και χείλια με υποσχέσεις. Δάχτυλα που μαλώνουν και πρωϊνά χαρτάκια στο βάζο του καφέ. Ο έρωτας μου δεν υπάρχει ρεεεεε, είναι ιδέα, είναι αλανιάρης και κοπρόσκυλο, καταθλιπτικός και γκρίνιας. Και με βαρέθηκε που πια δεν τον κοιτάζω κατάματα. Και που τον σπαταλάω. Φεύγει λοιπόν. Μου άφησε και αυτό το σημείωμα (σε post it, στην πόρτα μου).
Άκου. Φεύγω. Ήσουν καλός, ήσουν χρυσός, ήσουν ο κόσμος όλος / Μα τώρα που είσαι μίζερος, σε τρώει -το ξέρω- ο κώλος / Δεν με υπακούς, δεν με φροντίζεις, μόνο με βασανίζεις / Δεν με χαρίζεις, δεν με πουλάς, μόνο με εξευτελίζεις / Και άκου κυρ-μαλάκα, εγώ δεν έχω χρόνο / Πρέπει αλλού να πάω να γιατρέψω κάνα πόνο / Γιατί είμαι ο έρωτας αγόρι μου, είμαι θεός / Και μην μου κάνεις το σταυρό σου, δεν είμαι Χριστιανός / Ούτε παιδί 'μαι φτερωτό και σπρουμπουλός μπουμπούκος / Δεν είμαι χάδια πλαδαρά, αγαπουλίνι και τζουτζούκος / Είμαι το φως της χαραυγής πάνω απ' το μετρό. Είμαι φιλί σε σκάλες πολυκατοικίας. Είμαι ανάσα στις 4:03 π.μ. Είμαι τραγούδι το πρωί, το βράδυ είμαι ζόρι. Είμαι ο πόνος που θα 'ρθει, γι' αυτό μη με φοβάσαι. Γιατί φοβούνται οι τολμηροί και οι δειλοί κοτεύουν / Είναι ο έρωτας για αυτούς, που στο κακό πηγαίνουν.
