Μια Σουηδική μπάντα που παίρνει το όνομα της από τα ονόματα δύο κούνελων, που γράφει μουσικές με tape echo και χρησιμοποιεί μεταλλόφωνο στα live της. Οι Death and Vanilla, εξάπτουν τη φαντασία μας με χρώματα και μελωδίες μέσα στη δίνη των οποίων μπορείς απλά να χαθείς. Αυτοί είναι οι dream pop – ψυχεδελικοί (με την ευρεία έννοια) Βορειοευρωπαίοι από το Malmö.
Η πρώτη τους επίσημη εμφάνιση γίνεται το 2012 επί βινυλίου, όταν με τον ομότιτλο με το όνομα τους δίσκο, δεν αφήνουν απλά υποσχέσεις για μια υπέροχη συνέχεια, αλλά λαμβάνουν και ηχητικά περίοπτη θέση ανάμεσα σε αντίστοιχες μπάντες ανά τον κόσμο. Τότε, το Death and Vanilla, περιείχε σε 9 τραγούδια όλα όσα τους χαρακτηρίζουν. Δηλαδή, ένα vintage ηχητικό τοπίο που δεν είναι φερμένο στο σήμερα από την εποχή των 70's ή των 60's. Είναι μια τοποθέτηση των Σουηδών σε εκείνη την εποχή. Η Μπάντα, προσαρμόζει τον ίδιο της τον εαυτό στην εποχή από την οποία η μουσική της κατάγεται. Ζει στο σήμερα, αλλά κλείνει τα αυτιά σε οτιδήποτε νεωτεριστικό και μεταφέρεται αυτούσια για να παίξει τις δικές της ιδέες σε μια περασμένη χρονική περίοδο, που της ταιριάζει γάντι.
Βιμπράφωνα, κιθάρες με ηχητικά εφέ που θέλουν να τεντώσουν όσο γίνεται τη φαντασία, μουσική που ξεπηδά από μεταλλικά αντικείμενα, synthesizers και moog με τις απαραίτητες ρυθμίσεις για τον παλιακό ήχο, ελαφριά ρυθμικά τύμπανα και η αιθέρια φωνή της Marleen Nilsson. Όλα αυτά, σταχυολογώντας τον ήχο μιας ομάδας τριών ανθρώπων που ενώθηκαν εν πρώτοις με σκοπό να εκφράσουν όσα ήταν μαζεμένα εμπειρικά στο μυαλό τους.
Το 2015, αφού έχουν ήδη κυκλοφορήσει διάφορα singles και Eps, οι Death and Vanilla επιστρέφουν με ένα LP φετίχ πλέον για όσους τους γνωρίζουν και τους ακολουθούν. Το Where The Wild Things Are.. είναι ένα απαύγασμα εμπνεύσεων, απουσία προγραμματισμού και χρονικής πίεσης. Οι Σουηδοί, όπως μας είπαν και σε σχετική ερώτηση, έγραψαν τα τραγούδια τους χρησιμοποιώντας παλιότερες ιδέες που είχαν κρατήσει, εμπλουτίζοντας τις με νέες, για να συμπληρωθεί το παζλ του άλμπουμ. Ουσιαστικά, το LP που κυκλοφόρησε φ;eτος στην Βρετανική Fire Records, δεν είναι ένας ξεκάθαρα dream pop δίσκος.
Περιέχει στοιχεία που ναι μεν δεν τον απομακρύνουν από την έννοια της pop, διατηρεί δε ταυτόχρονα το μεγάλο πλεονέκτημα του γκρουπ Τον ήχο του απρόσμενου πειράματος, τον ήχο μιας kraut rock μπάντας που προσπαθεί διαρκώς να πατάει στο φαντασιακό, στο εξωπραγματικό.
Η ζωντανή εμφάνιση τους στη Θεσσαλονίκη στις 25 του Οκτώβρη, επαλήθευσε όσα πιστεύαμε για το performance τους, ακούγοντας μόνο το στουντιακό αποτέλεσμα. Οι εποχές Broadcast έχουν σίγουρα ανεπιστρεπτί περάσει και είμαστε άτυχοι όσοι δεν μπορέσαμε να τους ακούσουμε ζωντανά. Και έχουν περάσει όχι μόνο χρονικά αλλά και συνειδησιακά. Κανείς (ή σχεδόν κανείς) από το κοινό που βρέθηκε εκείνο το βράδυ στο club του Μύλου, δεν περίμενε πως θα αρκούσε ένα ψηλό σκαμπό για να αφεθεί και να απολαύσει τον ήχο τους. Κι όμως, οι Death and Vanilla σίγουρα δεν είναι το συγκρότημα που θα σε κάνει να κουνηθείς ή να θες να πλησιάσεις τη σκηνή και να σηκώσεις τα χέρια ψηλά. Είναι όμως εκείνοι, που με λίγες κινήσεις και μπόλικα τεχνάσματα στα μουσικά όργανα θα σε μεταφέρουν σε μέρη που δεν έχεις ξαναβρεθεί.
Γιατί όμως το retro να είναι μαγευτικό; Ίσως το άγνωστο που ιντριγκάρει; Ίσως το κλίμα cinematic μουσικής που κουβαλά το DNA της μουσικής τους; Πάντα το σινεμά ήταν συνυφασμένο με τα όνειρα και τη φαντασία και ίσως γι' αυτό να ελκύει τόσο η προσέγγιση τους. Συνολικά, οι Death and Vanilla νιώσαμε πως είχαν έλλειψη ρυθμού, αλλά έτσι έχει εκπαιδευτεί το αυτί μας όλα αυτά τα χρόνια.
Σε σχετική ερώτηση για την προσθήκη ενός drummer, απάντησαν πως αυτό δεν βολεύει για τα lo-fi φωνητικά της Marleen, όμως δεν θα το απέρριπταν σαν ιδέα
Παρόλες τις προσδοκίες του κάθε ενός μας, το live τους θα πρέπει να κριθεί με βάση το αισθητικό του αποτέλεσμα και όχι την παραγόμενη ποσότητα φασαρίας και ενθουσιασμού. Η αισθητική των Σουηδών, σε καμία περίπτωση δεν είναι ποιοτικά αναλώσιμη. Είναι η αισθητική ενός δάσους γεμάτου με πεσμένα φύλλα, άδεια κλαδιά και ομίχλη λίγο πριν το σούρουπο. Η Marleen Nilsson, ο Anders Hansson και ο Magnus Bodin είναι οι καταλληλότεροι για να σε τοποθετήσουν μπροστά σε έναν καμβά και να κάνουν σκηνοθέτη τη δική σου φαντασία, δανείζοντας σου το πινέλο τους.
Παρακάτω, διαβάστε τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν
Πότε ξεκίνησαν όλα για τους Death and Vanilla
Το γκρουπ μας ξεκίνησε στο Malmö της Σουηδίας, περίπου 7 χρόνια πριν από τον Anders και τη Marleen. Δεν είχαμε κάποια συγκεκριμένα σχέδια, απλά θέλαμε να γράψουμε μουσική μαζί. Στα πρώτα 2 χρόνια γράψαμε μόλις 4 τραγούδια, οπότε τα πράγματα πήγαιναν πραγματικά αργά. Βρισκόμασταν όποτε είχαμε χρόνο. Λίγο αργότερα, ξεκίνησαν να έρχονται προσκλήσεις για να κάνουμε live εμφανίσεις, οπότε έπρεπε πλέον να φτιάξουμε μπάντα. Το τρίτο μας μέλος, ο Magnus, ήρθε εκείνο τον καιρό και είναι ακόμα μαζί μας.
Και το όνομα σας; Πως μπορεί να συνδυάζονται το άρωμα της βανίλιας με τον θάνατο; Ποιός είναι ο συνειρμός πίσω από αυτό;
Ένας από εμάς, είχε λαγούς για κατοικίδια όταν ήταν παιδί, ένα μαύρο και ένα άσπρο. Τα ονόματα τους ήταν deathand vanilla αντίστοιχα. Έτσι προέκυψε το όνομα μας.
Μια πολύ συνηθισμένη ερώτηση για να απαντήσετε, αλλά πείτε μας, τι ακούγατε έτσι ώστε να φτάσετε να γράφετε αυτό το αμάλγαμα ψυχεδελικής pop–dream pop και cinematic μουσικής σήμερα;
Ακούμε όλα τα είδη μουσικής που γνωρίζετε. Λατρεύουμε δε τους Supremes και τους Throbbing Gristle. Τον Albert Ayler και τους Beach Boys. Επίσης τους Shabazz Palaces και τους Earth, τον Harry Nilsson και την Delia Derbyshire.
Η Βρετανική Fire Records κυκλοφόρησε την καινούργια σας δουλειά. Θα θέλαμε να μάθουμε το πώς φτάσατε σε αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. Μαζέψατε τραγούδια που είχατε γράψει στο παρελθόν ή γράψατε εξ ολοκλήρου νέα κομμάτια από την αρχή;
Δεν μπορούμε αλήθεια να θυμηθούμε πως ξεκίνησε το κάθε κομμάτι αλλά οι περισσότερες ιδέες για αυτά τα τραγούδια μας, γράφτηκαν ακριβώς μετά τη κυκλοφορία του πρώτου μας album και τα ολοκληρώσαμε για το «WhereThe Wild Things Are». Πάντα είχαμε αρκετές ιδέες για τραγούδια και άλλα πάλι που για κάποιο λόγους δεν μπορέσαμε να ολοκληρώσαμε. Όπως για παράδειγμα το «Arcana», μέρη του οποίου είναι 3 ή 4 ετών αλλά δεν μπορέσαμε να το ολοκληρώσουμε μέχρι τώρα που το καταφέραμε και συμπεριελήφθει στο «Where The Wild Things Are».
Αν κάποιος σας συναντούσε σήμερα για πρώτη φορά, πως θα του παρουσιάζατε το «Where The WildThings Are
Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο καλές μελωδίες, αλλά εξίσου πειραματικό. Η μουσική του θα μπορούσε να θεωρηθεί popαλλά δεν είναι απλά ένα pop άλμπουμ, πηγαίνει και πέρα από αυτό. Ελπίζουμε να προκαλέσει τους ακροατές του να κάνουν ένα εσωτερικό ταξίδι.
Τι θα μας λέγατε για τα μεγάλα σε διάρκεια τελειώματα των τραγουδιών σας; Ποιος είναι σκοπός σας με αυτό;
(γέλια) Απλά πηγαίνουμε όπου μας πάει το κομμάτι. Δεν προσπαθούμε απλά να γράψουμε κομμάτια των 3 λεπτών. Μας αρέσει πολύ να πειραματιζόμαστε και να μη βάζουμε όρια στους εαυτούς μας σε ένα και μοναδικό καλούπι.
Σχεδόν σε όλους σας τους δίσκους, χρησιμοποιείτε ένα Tape Echo εφέ. Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για μια εμμονή σας; Ποια ακριβώς ατμόσφαιρα προσπαθείτε να δημιουργήσετε με αυτό;
Δεν καθίσαμε μια μέρα κάτω και είπαμε, «εντάξει, ας φτιάξουμε μουσική με μπόλικη ηχώ». Απλά λατρεύουμε τους ήχους του tape delay και τα spring reverbs. Χρησιμοποιούμε γενικότερα ήχους που μας αρέσουν και που πιστεύουμε πως εμπλουτίζουν τη μουσική μας.
Ποιος σχεδίασε τα εξώφυλλα σας; Όπως και στον πρώτο σας δίσκο, το 2012, το νέο σας εξώφυλλο είχε μια αισθητική ψυχεδέλειας.
Anders: Εγώ σχεδίασα τα εξώφυλλα. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ να κάνω. Γράφουμε, κάνουμε μόνοι μας την παραγωγή στη μουσικής μας οπότε ήταν φυσιολογικό νομίζουμε να φτιάξουμε μόνοι μας και το εξώφυλλο.
Σε ότι αφορά τις live εμφανίσεις σας στη Χώρα μας, πρώτα από όλα, συγχαρητήρια! Ήταν πραγματικά συγκινητικές! Πως σας φάνηκε το κοινό σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα;
Μας άρεσε τόσο να παίξουμε τη μουσική μας στην Ελλάδα! Τα live ήταν πραγματικά καλά και γνωρίσαμε μερικούς πολύ καλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Επίσης δοκιμάσαμε την κουζίνα σας που μας άρεσε επίσης πολύ. Δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο χαρούμενοι.
Ίσως ένας ντράμερ να χρειαζόταν στο μέλλον για τη μπάντα σας; Μερικές στιγμές, ενώ παίζατε, νομίζαμε πως η παρουσία του θα εκτόξευε το τελικό ήχο που έβγαινε προς το κοινό σας. Σκεφτήκατε ποτέ κάτι τέτοιο; Η απουσία ενός ανθρώπου στα κρουστά, είναι μήπως μέρος της Lo–Fi αισθητικής της μουσικής σας;
Σωστά, μερικές φορές είναι δύσκολα να είσαι δυναμικός όταν παίζεις κομμάτια που δεν διαθέτουν αυτό τον δυναμισμό. Παρόλα αυτά, ήμασταν μια πενταμελής μπάντα διαθέτοντας και μπασίστα και ντράμερ. Μερικές φορές όμως η ντραμς ήταν τόσο δυνατά που η φωνή της Marleen δεν μπορούσε να ακουστεί καθόλου. Εγκατέλειψαν πάντως την μπάντα και συνεχίσαμε εμείς οι τρεις. Θα δούμε τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον…
Γνωρίζετε κάποια άλλη Σουηδική μπάντα που παίζει μουσική όπως τη δική σας; Εννοώ, είναι τα 60's, τα φλάουτα και τα reverb αγαπημένα και άλλων ανθρώπων εκεί στην Χώρα σας ή αποτελείτε εξαίρεση;
Όχι, δεν υπάρχει κάποια σκηνή στη Σουηδία με μπάντες με παρόμοιο ήχο. Υπάρχουν ελάχιστα συγκροτήματα εδώ αλλά και στο εξωτερικό, που νομίζουμε πως είμαστε κοντά ηχητικά αν και πάλι ακουγόμαστε τόσο διαφορετικά από εκείνους.
Έχετε ήδη ηχογραφήσει ένα soundtrack στη Μαδρίτη, με την ευκαιρία της παρουσίας και συμμετοχής σας στο Cinemascope Festival. Το «The Tenant», είναι ένα φιλμ τρόμου του 1976, σκηνοθετημένο από τονRoman Polanski. Θα τα κυκλοφορήσετε και αν ναι, πότε
Ναι, γράψαμε ένα δίωρο θέμα για το «The Tenant». Το διαμορφώσαμε έτσι ώστε να μπορεί να χωρέσει σε ένα άλμπουμ βινυλίου. Τώρα είναι στη διαδικασία του mastering και πρόκειται να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2016 αν και δεν υπάρχει ακόμα συγκεκριμένος προγραμματισμός.
Συστήστε μας ένα φιλμ και ένα δίσκο που ακούσατε μέσα στο 2015 και θα πρέπει να ακούσουμε και εμείς.
Μας άρεσε το Reportage των Lemartine, από τους Earth, το Primitive and deadly, από τους Clock DVA, το Horology 2, το Blue Öster Cult mix του Julian Copes, το Plantasia του Mort Garson, το Upper Hell από ElaOrleans, Realization από Eddie Henderson, διάφορα releases από Clay Pipe, το Documents 1975 από Harmonia, ο Jon Brooks, το Time Attendant και πολλά άλλα…
Δεν ανακαλύψαμε πολλά φιλμ αυτή τη χρονιά αλλά είδαμε ξανά πολλά παλαιότερα αγαπημένα όπως το Fitzcaraldo, το The Third Man και άλλα…
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια της μπάντας σε ότι αφορά το γράψιμο και την ηχογράφηση νέας μουσικής;
Δεν έχουμε προγραμματισμένη κάποια εμφάνιση για τις αρχές του νέου έτους. Θέλουμε να αρχίσουμε να δοκιμάζουμε νέες ιδέες που υπήρχαν στο μυαλό μας και ευελπιστούμε πως θα μας οδηγήσουν σε νέα τραγούδια. Έχουμε ένα σωρό νέες ιδέες, είμαστε ενθουσιασμένοι και ανυπομονούμε να ξεκινήσουμε να τις δουλεύουμε. Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά θα έχουν ως αποτέλεσμα ένα νέο άλμπουμ.
περισσότερη μουσική τους ακούστε
εδώ
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε καθημερινά 22:00 – 23:00, στον Republic 100.3
