Μια ανάλυση και δη μουσική, συνήθως βασίζεται στα προηγούμενα
ακούσματα, σε ότι έχεις αποθηκεύσει μέχρι στιγμής στο μουσικό σου
backgroung είτε πρόκειται για καλλιτέχνη που παρακολουθείς καιρό είτε
για κάτι τελείως καινούργιο. Προσπαθείς αρχικά να συγκρίνεις και να
αποφασίσεις που θα κατατάξεις κάθε τι νέο. Μια βάση δεδομένων που φυσικά
και δεν είναι κακό να υπάρχει αφού θα σε βοηθήσει να γεμίσεις ήδη
υπάρχονται ηχητικά ράφια είτε θα σε αναγκάσει να εγκαινιάσεις νέα,
βάζοντας περήφανα μια ολόδική σου ταμπέλα. Αυτό είναι και το πιο
διασκεδαστικό και ενδιαφέρον κομμάτι, η ανακάλυψη. Σήμερα συστηνόμαστε
με μια μπάντα που προσωπικά την τοποθέτησα στο ίδιο ράφι με τους Coral,
στην ίδια ντουλάπα με της μουσικές του Manchester, στην αποθήκη με τις
Britpop μουσικές και στον ίδιο όροφο με τα Indie Rock και
Neo-Psychedelic συγκροτήματα. Παρότι μας αρέσει να φέρνουμε στην
δημοσιότητα μπάντες με ήχους πρωτόγνωρους και εμπνευσμένους, οι Blossoms
μας φέρνουν στην ευχάριστη θέση να γυρίσουμε τη μνήμη μας σχεδόν 12
χρόνια πίσω. Στο 2002, όταν οι μουσικοί συγγενείς (αλλά πλεόν και
παραγωγοί τους) κυκλοφορούν το self-titled ντεμπούτο τους άλμπουμ, που
έμελε να τους κάνει όχι απλά γνωστούς και υπέρ-αγαπητούς αλλά να
δημιουργήσει μια ολόκληρη σχολή γύρω από αυτόν τον τρόπο γραφής και
φιλοσοφίας. Το “The Coral” δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολιών για το μέλλον
του James Skelly, του αδερφού του Ian, του Paul Duffy και του Lee Southall.
Βραβευμένο με Mercury Prize και ανάμεσα στα καλύτερα εκείνης της
χρονιάς, άνοιξε διάπλατα τους δρόμους που επρόκειτω να χαράξουν όχι μόνο
για τους ίδιους αλλά και για επερχόμενους φιλόδοξους νεοσσούς του
είδους.
Η σκηνή του Manchester δεν ήταν τυχαίο που ονομάτισε μια ολόκληρη
κατηγορία συγκροτημάτων. Περιοριζόμενοι στην δεκαετία του 80 και έπειτα,
μπάντες όπως οι Smiths, οι New Order, οι Joy Division αλλά και οι Oasis
στα 1990, σφράγισαν ανεξίτηλα την εποχή με τα αρμόνια τους και τις
κιθάρες, γράφοντας με μεγάλα γράμματα BRITPOP (British Pop). Δεν θα
ξεχάσουμε φυσικά τους Happy Mondays, τους Inspiral Carpets ή ακόμη και τους Charlatans
που ήταν ήδη μπάντες-θρύλοι και παρέδωσαν σκυτάλη στους σύγχρονους
συνεχιστές μιας σκηνής που μπορεί να λέγεται Pop, δηλαδή Popular όμως
δεν ήταν καθόλου εύκολο να παραμένει κανείς γνήσια δημοφιλής και
φρέσκος. Καθώς τα χρόνια περνούν, αυτή η επαρχιώτικη ομορφιά στον ήχο
των καλλιτεχνών που εκπροσωπούν την Manchester σκηνή, ξεθωριάζει. Παρόλα
αυτά, σχήματα όπως οι Simply Red, οι I Am Kloot, οι Lamb, οι Doves και ο πολύ πρόσφατος Badly Drawn Boy,
συνέχισαν να κρατούν μουσικές θερμοπύλες φτάνοντας ακόμη μέχρι και το
σήμερα. Αυτά ως ένα μικρό ιστορικό πέρασμα από τα μονοπάτια που
φυσιολογικά θα έπρεπε να έχουν περπατήσει και οι περί ου ο λόγος
Βρετανοί από το Stockport, το προάστιο του Manchester.
Το μόνο περπάτημα εκείνης της εποχής που ίσως να έχουν κάνει οι Blossoms,
έγινε βεβαίως μέσω ραδιοφώνου, βινυλίων, Cds και Youtube. Καθόλου
υποτιμητικό, το ίντερνετ δεν είναι μια από τις πολλές πραγματικότητες
του 2014, αποτελεί το ίδιο το μας το “είναι”. ‘Οποιος αρνείται πως του
χρειάζεται αυτή ή έτοιμη για όλα εγκυκλοπαίδεια γνώσης και πληροφορίας,
σίγουρα χρειάζεται ψυχιατρική βοήθεια. Καλλιτέχνες που πλέον μπορούν να
έχουν στα αυτιά τους και να επηρεαστούν από κάθε είδους μουσική από κάθε
γωνιά της γής, επιλέγουν να ενώσουν τα 60’s προσθέτοντας ολίγον έως
πολύ Coral ήχο, με την psy retro-pop των ημερών τους.
O Skelly τους ανακαλύπτει από μια προηγούμενη τους δουλειά
όπου ξεχώριζε το You Pulled A Gun On Me και αποφασίζει να τους καλέσει
στο στούντιο του. Όπως λένε οι ίδιοι, δεν μπορούσαν καν να πιστέψουν
πως ενδιαφέρεται για εκείνους ο άνθρωπος που έχει γράψει μερικές από τις
πιο όμορφες κιθαριστικές μελωδίες των τελευταίων δέκα ετών. Τελικά ο James
τους προτείνει συνεργασία και το συγκρότημα ηχογραφεί το “Blow” στο
Liverpool. Tο αποτέλεσμα ; Τον δικαιώνει στο ακέραιο. Νομίζει κανείς πως
βλέπει επί σκηνής τους Arctic Monkeys και τους Doors
μαζί. Μια τόσο οικεία μελωδία που δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η
τελευταία φορά που σιγοτραγούδησα κομμάτι για τόσο καιρό. Και η πρώτη
εντύπωση είναι και αυτή που θα διατηρήσει κανείς για αυτό το κομμάτι. Το
πρώτο επίσημο single από μια πενταμελή μπάντα που δίνει μια πρώτη
εικόνα πρώιμων Beatles ντυμένων στα μαύρα με ζιβάγκο και κολλητά
παντελόνια σε ένα video ιδιοκατασκευής. Αιθέρια νοσταλγική ηχηρότητα,
ναι χρειάστηκε μεταφραστής αλλά έτσι ακριβώς θέλουν να αποκαλούν τα
δημιουργήματα τους, “Ethereal Nostalgic Sonance”.
Η ζεστή χαρακτηριστική μπασογραμμή του Blow είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που το κάνουν εθιστικό. Ο Charlie Salt, Μπασίστας του συγκροτήματος, είναι υπεύθυνος για αυτό. Έπειτα ο κιθαρίστας Josh Dewhurst,
ξέρει καλά πως να φέρνει στις χορδές του την νοσταλγία για τα 60’s. Στο
DIY video που τους στοίχησε μόλις 60 λίρες, τα πλήκτρα του Myles Kellock περιτριγυρίζονται
από μυστηριώδη καπνό πετυχαίνοντας να γεμίσουν την ήδη αρκούντως
θεατρική τους εικόνα. Συνεχίζοντας τις συστάσεις με τα μέλη των Blossoms, τα κρουστά του Joe Donovan είναι η πρώτη επαφή, τα πρώτα δευτερόλεπτα του τραγουδιού που αργότερα θα υποδεχθούν τη φωνή του Tom Ogden θυμίζοντας ύφος Mc Culloch (Echo and The Bunnymen) και Morisson. Το Blow, μπορεί να είναι παραγωγή του James Skelly από τους Coral, διαθέτει όμως στις σωστές αναλογίες Pop και έναν αέρα σκότους και μυστηρίου.
Πάντα θα αναζητώ καλλιτέχνες για να πιαστώ, να εμπνευστώ, να με
κάνουν να τους ακολουθώ σε κάθε τους βήμα. Τα άνθη, (Blossoms) έχουν ήδη
ανθίσει, αργότερα θα έρθουν και οι καρποί τους. Η μυρωδιά πάντως που
σκορπά το “Blow” σήμερα, είναι πραγματικά ευωδιαστή. Θα ελπίσω πολλά
στους πιτσιρικάδες γιατί όπως και στο videoclip τους που ξεκινά με ένα
mini, τα ακριβά αρώματα είναι κλεισμένα σε μικρό κουτάκι..
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
