Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ έναν κόσμο χωρίς συναισθήματα. Χωρίς αγάπη, χωρίς μίσος, χωρίς ζήλεια και συμπόνια. Μόνο ανθρώπους να περιφέρονται σε δρόμους, και δρόμους να οδηγούν σε αδιέξοδα. Τον χάνουμε τον δρόμο μας συνέχεια. Και είναι τυχερός αυτός που τον έχασε τις περισσότερες φορές, γιατί είδε μέρη, άγνωστα και μυστήρια. Μέχρι να τον ξαναβρεί. Αυτός ο κόσμος, ο απαλλαγμένος από συναισθήματα του κόστισε πολύ. Κάτι τον έτρωγε μέσα του αυτόν τον νέο. Αυτόν τον έφηβο που προσπαθούσε να τιθασεύσει την ορμονική του επανάσταση. Οι Pink Floyd δεν έφταναν, ποτέ δεν έφτασαν για να σε ταξιδέψουν. Σε έφταναν μέχρι τον ουρανό αλλά εσύ ήθελες το διάστημα. Να κάθεσαι πάνω σε μια φωτεινή πέτρα, σε ένα συνονθύλευμα νεφελωμάτων και να αγναντεύεις την Γη μας. Καημένα ανθρωπάκια, τιποτένια πλάσματα. Που νομίζεται πως κάτι είστε. Σκόνη είστε, σκόνη ανάμεσα στον θησαυρό που λέγεται σύμπαν και που κανένας Θεός, καμία θρησκεία δεν θα φτάσει ποτέ για να ερμηνεύσει, να εξηγήσει και να περιγράψει.
Είναι λίγος αυτός ο κόσμος, ο απαλλαγμένος από συναισθήματα. Και ούτε ξέρω αν υπάρχει. Υπάρχει? Ο έφηβος τον έχασε. Κάπου ανάμεσα στους στίχους ενός τραγουδιού που του θύμιζαν την κοπέλα, αυτήν από το πάρτι το προηγούμενο βράδυ. Κάπου ανάμεσα στις φουσκαλίτσες που κάνει ο αφρός της μπίρας και που κοίταζε ένα Σάββατο βράδυ, στο ημιφωτισμένο μπαράκι της Κολοκοτρώνη. Κάπου ανάμεσα στους πόρους του δέρματός που ερεθίζονταν όταν έβαζε τα βινύλια στο γραμμόφωνο της γιαγιάς του. Κάπου ανάμεσα στα υπνωτικά που κατέβασε ένα απόγευμα, στο Παγκράτι, όταν έδυε ο ήλιος.
Καμία σκέψη δεν πάει χαμένη όταν μπαίνει στο χαρτί και όταν το μελάνι σπαταλιέται για τους πόθους, τα βάσανα και τους έρωτες των ανθρώπων. Αφού ποτέ δεν τελειώνουν. Ατέλειωτες ώρες αμνησίας, συναισθηματικής αναπηρίας και αγάπης που δεν έγινε ποτέ αυτό που έπρεπε ή ήθελες να γίνει. Να και τώρα σκέψεις, σκέψεις σε χαρτί για να κοιμηθείς το βράδυ, χωρίς συντροφιά, χωρίς φιλί, χωρίς αγκαλιά. Σε αυτή τη δυστοπία, στον χωρίς συναισθήματα κόσμο σου.
Ο έφηβος δεν άντεξε. Έφυγε. Πήγε να βρει άλλον κόσμο, πιο φιλικό, πιο ανεκτικό, πιο αφαιρετικό. Πήγε να βρει κάποιον να τον αγαπάει, και αλίμονο στον άνθρωπο που έμαθε τι είναι η αγάπη. Εκείνος, τώρα λέρωσε τα χέρια του με αίμα και μπορεί να καταδικαστεί για ερωτικό φόνο.
Ο κόσμος, αυτός ο απαλλαγμένος από συναισθήματα δεν υπάρχει, παρά μόνο στους χειρότερους εφιάλτες μας.
