TGV ονομάζονται τα ειδικά, ταχύτατα τρένα με την παράξενη μύτη που διασχίζουν πάνω κάτω την χώρα της Γαλλίας τα οποία αγγίζουν τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες των 350 χιλιομέτρων ανά ώρα. Η Γαλλία άλλωστε είναι η χώρα που κατέχει το ρεκόρ ταχύτητας συμβατικών, δηλαδή ηλεκτρικών, μη μαγνητικών τρένων, στα 520 χιλιόμετρα ανά ώρα, έχει δηλαδή μια εμπειρία στο να εκμηδενίζει τις αποστάσεις και για αυτό το ταξίδι Παρίσι – Κάννες κράτησε λίγο παραπάνω από πέντε ώρες, ενώ διέσχισε μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα σε καμπύλη γραμμή.
Τα TGV διαθέτουν την ίδια τρομακτική ικανότητα που διαθέτουν τα αεροπλάνα. Μπαίνεις σε ένα σημείο, σε έναν τόπο και μετά από όσο διαρκεί ένα καλός ύπνος και λίγο χάζεμα από το παράθυρο (σύννεφων ή λόφων) εμφανίζεσαι σε μία άλλη άκρη σχεδόν δίχως να αντιληφθείς πως διέσχισες ένα σημαντικό τμήμα του πλανήτη, σε έναν άλλο τόπο. Στην δική μας περίπτωση, ξεφυτρώνεις χωρίς να καλοκαταλάβεις πως, σε ένα μέρος που αποτελεί έναν μικρόκοσμο, έναν μη-τόπο, όπως διατύπωσε ο Jean Cocteau, ξεφυτρώνεις στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
Εδώ, οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν, το εκκεντρικό γίνεται κανόνας, η χλιδή των γιοτ και τον πανάκριβων πάντα μαύρων αυτοκινήτων, ευγενικές προσφορές των εκάστοτε εταιριών-χορηγών είναι απόλυτα φυσιολογικά και κυρίως, πλήθος αγχωμένων, πιεσμένων χρονικά δημοσιογράφων περιμένουν στην ώρα μία ώρα και βάλε για θέση στο διαγωνιστικό τμήμα.
Όμως, το Φεστιβάλ των Καννών αγαπάει τους δημοσιογράφους, τα στάντ πληροφοριών είναι παντού, πλήρως εξοπλισμένα να σε καθοδηγήσουν και να σε στείλουν στο απέναντι, ακολουθώντας την οχι-πολύ-καλύτερη-σε-σχέση-με-την-Ελλάδα παραδοσιακή γραφειοκρατία της Γαλλίας: δεκάδες υπηρεσίες, ασύνδετες μεταξύ τους, διασκορπισμένες σε ολόκληρο το Palais du Festival. Έτσι όμως το Palais μετατρέπεται σε ζωντανό οργανισμό, οι σκάλες γεμίζουν με βήματα, τα ασανσέρ ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα, οι δεκάδες ομιλούσες γλώσσες αντηχούν στις αίθουσές του, γίνονται οι φλέβες του κτηρίου οι οποίες είναι γεμάτες ζωή, πάλλονται χάρη στους διεθνείς δημοσιογράφους που συρρέουν να αναμεταδώσουν τα συμβάντα, οι 5 όροφοι και το -1 επίπεδο είναι διαρκώς γεμάτα και στα στα papillon – αντιπροσωπείες των χωρών κυματίζουν σημαίες δίπλα στην θάλασσα, ανάμεσά τους και η ελληνική – το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Ο κόσμος ολάκερος εδώ, συχνά σφιγμένος από τον βορρά και το κρύο του Ευρωπαϊκού βορρά, ανοίγει και αυτός κάτω από την ευεργετική επιρροή του ήλιου της Μεσογείου, λιώνει ανάμεσα στο φως και την θάλασσα, μυρίζει αρμύρα. Φυσικά, είναι ένας κόσμος της ελίτ, των εκλεκτών, πάμπλουτος, αριστοκρατικός, με φώτα και λάμψεις που αναρωτιέσαι για την αξία του, απαγορευμένους για τους πολλούς, μη λαϊκός.
Μικρόκοσμος, όπως περιέγραψε ο Cocteau το Φεστιβάλ των Καννών σημαίνει ακριβώς ένας κόσμος με τους δικούς του κανόνες που κινείται παράλληλα με τον πραγματικό. Όμως ο πραγματικός κόσμος εισβάλλει από την πίσω πόρτα και αναγκάζει τον μη-τόπο των Καννών να γίνει ένα σύγχρονο φρούριο. Η Γαλλία, ματωμένη από τις επιθέσεις δολοφονίας του Ισλαμικού Κράτους φροντίζει να περιφρουρεί με απόλυτη ακρίβεια κάθε δρόμο, κάθε διάβαση, κάθε είσοδο παντού οπλισμένοι φρουροί με αυτόματα και καραμπίνες μας υπενθυμίζουν πως ο μικρόκοσμος δεν είναι ανέγγιχτος από την πραγματικότητα. Πόσο μάλλον όταν συγκεντρώνει περισσότερο από ποτέ έναν πλούτο μιας παγκόσμιας βιομηχανίας του θεάματος και των συνεργατών της, τις μεγαλύτερες εταιρίες-κολλοσούς του πλανήτη με τις γνωστές επεκτατικές πολιτικές τους στις «κατώτερες » χώρες του σύγχρονης αποικιοκρατίας .
Το κόκκινο χαλί είναι γεμάτο από κόσμο, από λάμψεις και φώτα που απευθύνονται σε πανάκριβα φορέματα, σε νεαρά ταλέντα που ποθούν την διασημότητα και στο πίσω μέρος όλων αυτών τα μάτια όλων μας διακρίνουν τα αυτόματα της αστυνομίας. Όχι, ο μικρόκοσμος δεν είναι αθώος πια. Όμως, κανείς δεν φοβάται. Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή γιορτή της ποιοτικής τέχνης του κινηματογράφου παράλληλα με τον αναπόφευκτο παραλογισμό που την συνοδεύει, παραλογισμό της φήμης, της ματαιοδοξίας και της επίδειξης πλούτου και μόδας, συνεχίζεται κανονικά.
