Ο χρόνος είχε παγώσει, μα όλα κυλούσαν όπως έπρεπε, με τον συγχρονισμό που «πρέπει» να κυλά η ζωή μας τη σήμερον ημέρα-με αρχή, μέση και τέλος. Δουλειά, σπίτι και μεθύσια, μουσικές και ιστορίες φίλων που είχαν τις δικές τους ανεκπλήρωτες αγάπες, αλλά και κάποιες περιστασιακές, που στην πραγματικότητα ήταν φούσκες για να περάσουν τα βράδια τους και την επόμενη μέρα να επιστρέψουν στην ρουτίνα της σταθερής αγάπης. Εγώ είμαι θεατής, δεν συμμετέχω, μόνο ακούω και βλέπω- η καθημερινότητα μου κυλά με τους ρυθμούς που πρέπει, αρχή, μέση και τέλος.
Πάντοτε σε κάθε αρχή είχα την τάση να σκέφτομαι το τέλος, χωρίς να καταβάλλω ιδιαίτερη προσπάθεια, συνειδητά και ασυνείδητα ξεκινούσε κάτι και εγώ σκεφτόμουν πως θα τελειώσει, έφτιαχνα στο μυαλό μου ιστορίες και όλα τα πιθανά σενάρια, άλλα φαντασμαγορικά και άλλα αδιάφορα, ίσα για να έρθω λίγο πιο κοντά στο τέλος της ιστορίας. Είναι όπως με τα βιβλία, όσο μεγάλη και να είναι η λαχτάρα μου να διαβάσω ένα βιβλίο, πάντα διαβάζω πρώτα το τέλος, λες και θα καταλάβω τι συμβαίνει!
Η μέση παρακάμπτεται για πολλούς από εμάς και ζούμε μόνο την αρχή και το τέλος, αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι η σωστή στιγμή. Δεν ήρθε η στιγμή που το τέλος θα φαντάζει μακρινό και άχρωμο, σχεδόν δεν θα μπορούμε να το διακρίνουμε. Η μέση υποδηλώνει διάρκεια, έρχεται να ακουμπήσει μετά από κάθε αρχή στις πλάτες μας και να ξετυλιχθεί η ιστορία, να γίνουν όλα όσα πρέπει και δεν πρέπει, να διαλυθούμε και να κολλήσουμε κάθε σπασμένο κομμάτι.
Συνεχίζω λοιπόν… είμαι στην αρχή, ελπίζω ότι θα φτάσω στην μέση και θα κάνω μια στάση να ξεκουραστώ, για όσο. Δεν σκέφτομαι το τέλος, δεν πλάθω ιστορίες με το νου, δεν διάβασα την τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Πορεύομαι όπως….
Και η ζωή συνεχίζεται…
