Ο δρόμος προς το
ιστορικό Γηροκομείο Άνω Τούμπας, δίπλα στο νεκροταφείο (ειρωνική μετάβαση),
ανηφορικός όπως ο πόνος και το πένθος των ανθρώπων. Σήμερα ένα μέρος του
Χαρίσειου Γηροκομείου έχει γκρεμιστεί.
Πολλοί είναι αυτοί
που υποστηρίζουν ότι το νεκροταφείο θα έπρεπε να μη βρίσκεται τόσο κοντά σε μια
πυκνοκατοικημένη περιοχή. Άλλοι, συνδέουν τις ζωές τους, με την καθημερινή
εναπόθεση σκέψης στους απόντες τους. Εδώ δεν είμαστε για να κρίνουμε τη σωστή ή
τη λάθος απόφαση αλλά να αναγνωρίσουμε ότι ο πόνος των ανθρώπων θα βρίσκεται
πάντα εκεί να σκιάζει τις ζωές τους.
Στον ανηφορικό,
λοιπόν, αυτό δρόμο, συναντούμε μικρά σπιτάκια μια άλλης εποχής. Ξεχασμένα,
μισοσυντηρημένα που είτε σου θυμίζουν αμυδρά τα παιδικά σου χρόνια, είτε σου
επαναφέρουν μνήμες ευχάριστες, ανέμελες, σε προετοιμάζουν, κυρίως, να μεταβείς
από τη μια συναισθηματική κατάσταση στην άλλη. Είναι η ζωή που σε παρασέρνει όχι ο θάνατος.
