Οι Σουλιώτες πήγαιναν στη μάχη ακούγοντας το μοιρολόι των μανάδων που έθαβαν τα παλικάρια τους που πέθαναν γιατί δεν ήθελαν να ζήσουν σκλαβωμένοι. Με το μοιρολόι της Ελληνίδας μάνας, να του δείχνει το δρόμο, αύριο ο κόσμος θα δώσει τη δική του μάχη. Μια μάχη με μοναδικό όπλο τη φωνή μας, τη παρουσία μας, τα δάκρυα μας κάτω από τα πλακάτ με τις φωτογραφίες των 57 συνανθρώπων μας που έφυγαν άδικα, γιατί υπήρχαν “παραλείψεις δεκαετιών”
Δεν κλαίμε μόνο για τους 57 νεκρούς των Τεμπών. Οι νεκροί στη χώρα μας είναι χιλιάδες. Είτε γιατί η σειρά αναμονής για έναν γιατρό είναι μετά από μήνες, για όποιον δεν έχει λεφτά να λαδώσει, είτε γιατί αυτοκτονούν γιατί άλλα τους είπαν όταν υπέγραφαν δάνεια και άλλα τους ζητάνε τώρα, είτε γιατί το άγχος των χρεών(ενώ κάνεις δύο δουλειές) σε σκοτώνει λίγο λίγο κάθε μέρα, είτε γιατί πεθαίνεις στο οδόστρωμα σε ένα δρόμο που πλήρωσες και πληρώνεις καθημερινά και δεν φτιάχτηκε ποτέ.
Νεκρές είναι, και ας αναπνέουν, και οι Ελληνίδες μάνες που έδωσαν την ευχή τους σε 850.000 νέους να φύγουν και να βρούνε αλλού την τύχη τους, και αυτές ξεροσταλιάζουν πάνω από ένα τηλέφωνο και μια φωτογραφία και κρατάνε το στόμα τους κλειστό, γιατί ξέρουν ότι αυτή η χώρα δεν φτιάχνει. Μπορεί και να μη φτιάξει, αλλά το αντέχει η συνείδηση σου, τώρα που όλοι μαζί ενωμένοι φωνάζουμε για όσα μας πνίγουν δεκαετίες, να κρατήσεις τα παραθυρόφυλλα κλειστά;
Και αν δεν κατέβεις στο συλλαλητήριο κακία δεν θα σου κρατήσουμε, και αν κερδίσουμε η νίκη είναι για όλους, κυρίως για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, μα μόνο μην τους αφήσεις να σε πείσουν ότι είμαστε εχθροί σου. Δεν υπάρχει εμείς και εσείς. Υπάρχει τώρα ή ποτέ.
Γ.Π.
