γράφει η Ελένη Πολυματίδου
Σαν τα ηλιοτρόπια που έχουν το πρόσωπό τους στραμμένο στον ήλιο και αντανακλούν σε μας το φως. Ονειρεύομαι, χρόνια τώρα, ένα ταξίδι στην Ιταλία για να απολαύσω το θέαμα με τους σπαρμένους ηλίανθους στην Τοσκάνη. Πόση ομορφιά μας χαρίζει η φύση απλόχερα.
Και πόση ελευθερία να χαρούμε τούτη την ομορφιά.
Αν είχα κήπο, θα φύτευα σίγουρα ηλιοτρόπια να τα βλέπω κάθε μέρα και να χαίρεται το μέσα μου και να χαμογελάει το έξω μου. Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι ο αγαπημένος μου παππούς, ο Γιώργος, που ήταν ένας εργάτης της γης και του άρεσε να σπέρνει τον κήπο με κάθε λογής φυτά, δέντρα και λουλούδια και να τον περιποιείται με όλη του την αγάπη, είχε βάλει τον σπόρο στο χώμα και είχε ξεπηδήσει ένα λαμπερό ηλιοτρόπιο στον μπαξέ. Μου είχε κάνει τόση εντύπωση τότε.
Τώρα όλα μου λείπουν. Και η φύση και ο παππούς και τα ηλιοτρόπια και τα ταξίδια και τα αγγίγματα και πάει λέγοντας.
Έχουμε χωθεί μέσα στο σκοτάδι και δεν παίρνουμε ανάσα. Έχουμε ανάγκη τη χαρά, την ομορφιά, τα χαμόγελα. Και πιο πολύ έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους που μας γεννούν αυτά τ’ αισθήματα. Τώρα, πιο πολύ από ποτέ. Έχουμε εγκλωβιστεί αλλά ας μη μας καταβροχθίσει η σκοτεινιά.
Αν δεν μπορούμε να δούμε ζωντανά τα ηλιοτροπία, αν δεν έχουμε πρόσφορο χώμα για να τα φυτέψουμε στις αυλές και στις βεράντες, ας γίνουμε εμείς ηλιοτρόπια που φέρνουν φως σε μας και στους άλλους. Μέχρι να φανεί το φως.
[P.S. Have faith]
Ηλιοτρόπια
Μεγάλα, εκτυφλωτικά ηλιοτρόπια
σ’ έρημους κήπους.
Τα χίλια μάτια του μεσημεριού κίτρινα.
Κίτρινη λάμψη, κίτρινη αδειοσύνη
του καλοκαιριού
καίγοντας πέτρες, καλαμπόκια, σώματα.
Η ποίηση
τυφλωμένη απ’ το φέγγος, γυρεύει έναν ίσκιο,
φτιάχνει έναν ίσκιο, γίνεται πιο φως.
-επιλογή απ’ το Θερινό Φροντιστήριο του Γιάννη Ρίτσου
