Photo Credits: Timothy Fadek
Εδώ και μέρες αναρωτιέμαι αν πραγματικά έχουμε λόγο ύπαρξης.
Ο ορισμός της χαρούμενης ζωής, κατ' εμέ, είναι να ξυπνάς την κάθε μέρα έχοντας
στη ζωή σου ένα κίνητρο. Ισχυρό. Ικανό να σε κρατάει ζωντανό, να σε βοηθά να
προχωράς και να δίνει νόημα στην καθημερινότητά σου.
Ένα στόχο. Ένα όνειρο. Ένα όραμα.
Κάτι τελοσπάντων.
Απ' όπου και να το πιάσω, απογοητεύομαι. Δηλαδή, είναι σαν να με βουτάει η
απελπισία από το σβέρκο. Μας έχουν πνίξει τα σκατά. Πριν από ένα χρόνο, έφυγε
από τη ζωή ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που τραγουδούσε, ανάμεσα σε άλλα υπέροχα τραγούδια, για της αγάπης την ουσία που την μετράς στην απουσία.
Μπούχτησα να μετράω απουσίες και απώλειες μέσα στα χρόνια. Και να νιώθω ότι οι άνθρωποι με αδειάζουν, που λέει και ο Μπουκόφσκι.
Έβαλα ν' ακούσω το τραγούδι με την φωνή του Λαυρέντη σε στίχους του Μιχάλη
Γκανά και σκέφτηκα πόσο διαχρονικά επίκαιρο είναι το τραγούδι αυτό και πως δεν
είναι η πρώτη φορά που με αγγίζουν οι στίχοι του Γκανά.
Να δεις τι σου' χω για μετά…
Να δεις τι σου' χω για μετά |Λαυρέντης Μαχαιρίτσας Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δηλαδή πόσο χάλια ακόμα από τα χάλια που ήδη έχουμε.
Ανεργία ως το κόκαλο. Και ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα, λένε. Ο ιός μας έχει κατακλύσει. Μας πήρε φαλάγγι. Στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην ψυχολογία.
Ζούμε σε μια αβεβαιότητα. Ουδεμία σταθερότητα.
Σε μια κοινωνία, που δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν θα αποδώσει δικαιοσύνη στους ένοχους της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.
Σε μια κοινωνία που καίει στη Μόρια όσους δεν είναι παιδιά της, τάχα μου δήθεν
τυχαία ξέσπασε η φωτιά.
Σε μια κοινωνία που δείχνει στάση ανοχής σε υποψήφιους βιαστές και αναθρέφει άντρακλες που γαμούν και δέρνουν και τους προβάλλει στο τηλεοπτικό σκουπιδαριό.
( Ευτυχώς, δεν βλέπω τηλεόραση ).
Σε μια κοινωνία που φοράει μάσκα, όχι για να προστατευτεί, για να κρύψει την
υποκρισία της και τις άνανδρες συμπεριφορές (γιατί έτσι μετριέται για μένα ο
ανδρισμός, να είσαι ντόμπρος, ευθύς και ξεκάθαρος και όχι να παίζεις παιχνίδια και να εξαπατάς).
Και τελικά, στην εποχή της μάσκας, τη χειρότερη μάσκα δεν μας την φόρεσε ο ιός.
Την έχουμε φορέσει χρόνια τώρα, ως κοινωνία, που αρνείται να κοιτάξει κατά
πρόσωπο την αλήθεια και τα προβλήματα. Και λουφάζει βολικά στη γωνιά της και
στα παγωμένα της συναισθήματα.
Γιατί θέλει κότσια για να βγεις από την βόλεψή σου , πως να το κάνουμε. Θέλει
στιβαρά προσόντα για να βγεις έξω από την συνήθεια, που τραγουδούσε και ο
Άσιμος.
Και οι περισσότεροι δεν τα διαθέτουν.
Περαστικά μας.
