Τον Ιούνιο του 1988 μιλήσαμε για πρώτη φορά στο τηλέφωνο. Μου τηλεφώνησε ο ίδιος και μου ζήτησε να συναντηθούμε, γιατί στο σχολείο, την Ελληνογαλλική Σχολή Καλαμαρί, υπήρχε μια θέση φυσικού κενή. Αν και τότε ήμουν διορισμένος στην Κοζάνη, άκουσα με ενδιαφέρον αλλά και σκεπτικισμό την τιμητική πρόταση, μιας και το «Άγιο» τότε Δημόσιο ήταν από τις πιο ελκυστικές επιλογές για την επαγγελματική «αποκατάσταση» ενός πτυχιούχου της Φ.Μ.Σ.
Μετά από δυο-τρία τηλεφωνήματα συναντηθήκαμε σ' ένα καφενείο στη συμβολή των οδών Σοφούλη και Όλγας στο Ντεπό. Του εμπιστεύτηκα το όραμά μου για το σχολείο και του είπα διστακτικά το δικό μου ναι. Είπε και αυτός το δικό του.
Παραιτήθηκα από το Δημόσιο και βρέθηκα σε ένα νέο Σύλλογο καθηγητών, όπου οι νεαροί ήμασταν λίγοι. Από την άλλη, οι μεγάλοι σε ηλικία -νέοι συνάδελφοί μου- μου μετέφεραν τις παιδαγωγικές αντιλήψεις, όπως τις είχε μεταφέρει η συνολικά λαμπρή παράδοση του ιστορικού αυτού σχολείου μαζί με τις κοινωνικές δράσεις, τη συμβολή στον πολιτισμό, την αγάπη για την Ελληνική και τη Γαλλική Γλώσσα και τόσα άλλα.
Άρχισα λοιπόν να γνωρίζω σιγά σιγά τον Νίκο Συρρή ως Γενικό Διευθυντή της Ελληνογαλλικής Σχολής Καλαμαρί και ταυτόχρονα ως Διευθυντή του Λυκείου. Είχε κρατήσει και τις δύο θέσεις, σε μια εποχή που ο οργανισμός προσπαθούσε να σηκώσει κεφάλι από μια πτώση που πιθανότατα οφειλόταν στην αδυναμία των ολιγάριθμων πια καλογραιών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της διοίκησης. Ο Νίκος Συρρής είχε ουσιαστικά αναλάβει την ανάκαμψη-ανάσταση της ιστορικής Σχολής. Με τη συνταξιοδότηση κάποιων «παλαιών» συναδέλφων του αποφάσισε να ανανεώσει το διδακτικό προσωπικό. Προσέλαβε εκπαιδευτικούς νεαρούς σε ηλικία, με καλές συστάσεις από το χώρο των φροντιστηρίων. Σε μια εποχή που τα συστήματα εισαγωγής στα ΑΕΙ άλλαζαν συνεχώς, θέλησε ένα ευέλικτο Σχολείο που θα ανταποκρινόταν στη δοκιμασία των Πανελλαδικών Εξετάσεων, θα διακρινόταν μέσω των επιτυχιών και θα αποκτούσε την εμπιστοσύνη των γονέων.
Ταυτόχρονα διατήρησε την πολιτική των δράσεων που το Σχολείο πραγματοποιούσε παραδοσιακά εκτός του Ωρολογίου Προγράμματος. Επέλεξε την κα Πεντεδέκα, μια εξαιρετικά ευφυή, εργατική, έμπειρη, αποτελεσματική, κυρίως όμως συνεργάσιμη εκπαιδευτικό ως Διευθύντρια του Γυμνασίου και στόχο την αποδοτική συνεργασία «νέων» και «παλαιών». Δεν ήταν και εύκολη υπόθεση, αν σκεφτεί κανείς ότι, εκτός από την ηλικιακή διαφορά, υπήρχε και η διαφορά στη νοοτροπία, στις εργασιακές συνθήκες και στους στόχους που είχε -λόγω προέλευσης- το «νέο αίμα» σε σχέση με τις συνθήκες μιας δοκιμασμένης ρουτίνας. Τελικά η ένταξη του νέου δυναμικού ήταν επιτυχημένη και η επιτυχία οφειλόταν αποκλειστικά στους χειρισμούς του.
Δεν έδειξε ποτέ να βαρυγκωμά και να άγχεται υπερβολικά για το σύνθετο έργο που είχε αναλάβει, αν και πάντα διατηρούσε ένα δημιουργικό άγχος. Εκ των υστέρων και, αναλαμβάνοντας θέση με διευρυμένες ευθύνες, κατάλαβα ότι πέρασε αγόγγυστα όλες αυτές τις δυσκολίες με τίμημα τον κλονισμό της υγείας του.
Θα σταθώ, εξάλλου, στον ήπιο χαρακτήρα του και την αγέρωχη στάση απέναντι στους κινδύνους και τους όποιους κλυδωνισμούς, στο πρότυπο του ηγέτη που δεν επέτρεψε να περάσουν οι πιέσεις στο σώμα των καθηγητών, λειτουργώντας ως φίλτρο και ασπίδα όλων των ανασφαλειών. Δεν έζησα την άσκηση της Διεύθυνσης των προκατόχων του, αλλά έχω την εντύπωση ότι κληρονόμησε ένα καθεστώς απόλυτης αποδοχής από τούς υφιστάμενούς του, ένα καθεστώς μη αντίρρησης και μη αμφισβήτησης των επιλογών του!
Ο ίδιος φρόντισε να διευρύνει τον διάλογο, διατηρώντας όλα τα ηγετικά χαρακτηριστικά μέχρι την αφυπηρέτησή του. Είχε το προσόν να ακούει, να επεξεργάζεται και να προχωράει. Αθόρυβα πάντα! Δίκαιος στην κατανομή ευθυνών και την απονομή επαίνων! Ακούραστος στη δουλειά. Ανοιχτός σε προκλήσεις, συντηρητικός σε μεγάλα ανοίγματα, υποστηρικτής της άποψης ότι η μόνη διαφήμιση είναι τα καλά σχόλια των γονέων και των μαθητών μας, οι μαρτυρίες όσων συνεργάζονται με το Σχολείο (σχολικές επιτροπές, Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας, Υπουργείο, καλεσμένοι και συνεργαζόμενοι σε εκδηλώσεις κλπ) και τέλος οι επιτυχίες των παιδιών, καθώς και η μεταλυκειακή παρουσία τους στον χώρο των σπουδών και της εργασίας. Θυμάμαι πάντοτε την βαθιά ικανοποίηση και τη χαρά του από τις πάσης φύσης επιτυχίες των μαθητών και γενικά του Σχολείου και τη νηφαλιότητά του στις δύσκολες καταστάσεις.
Ως εργοδότης υπήρξε άψογος, καθώς τον χαρακτήριζε η απόλυτη συνέπεια στις υποχρεώσεις του απέναντι στους εργαζόμενους! Ευγενικός, πράος, με αυξημένο βαθμό ενσυναίσθησης -πολύ πριν ο όρος καθιερωθεί ως προϋπόθεση κάθε ουσιαστικής συνεργασίας. Δεν διεκδίκησε ποτέ το σεβασμό συνεργατών, μαθητών και γονέων. Τον σεβασμό τον είχε κατακτήσει πολύ πριν τον γνωρίσω και τον διατήρησε για πάντα. Ανυποχώρητος σε πιέσεις και ταυτόχρονα ανοιχτός σε τεκμηριωμένες αντίθετες από τις δικές του απόψεις. Δημιούργησε ένα οργανωτικό πλέγμα, ώστε να διασφαλιστεί η δημοκρατική λειτουργία που κατά την άποψή μου έδινε τη δυνατότητα συμβολής στην ανάκαμψη του σχολείου σε όλους. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αναπτύχθηκε η απαιτούμενη εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του, καθώς και η εμπιστοσύνη των ίδιων στον εαυτό τους. Έτσι όταν συγκυριακά λόγω ταυτόχρονης σχεδόν αφυπηρέτησης του συνόλου της ηγεσίας τόσο στις Διευθύνσεις του Γυμνασίου και του Λυκείου όσο και στη Γενική Διεύθυνση, έπρεπε να προχωρήσει σε αλλαγές, έδειξε εμπιστοσύνη στους μέχρι τότε υφιστάμενους συνεργάτες του και προχώρησε στις αλλαγές χωρίς κανένα κραδασμό αφήνοντας το Σχολείο σε μια δυναμική ανόδου.
Για το επόμενο χρονικό διάστημα -το 1998 μέχρι και την πρόσφατη οδυνηρή για όλους μας απώλεια- θα αρκεστώ στο εντυπωσιακό γεγονός της καθημερινής παρουσίας του στο σχολείο ως δείγμα της θέλησής του να μην αποχωριστεί το χώρο και τους ανθρώπους που συνεργάστηκε και αγάπησε, χωρίς, ωστόσο, να παρέμβει από την πρώτη ημέρα της αφυπηρέτησής του στο έργο της νέας «ηγετικής ομάδας» και της επικεφαλής του Σχολείου αντικαταστάτριά του .
Θα μπορούσα να μην αναφέρω ο,τιδήποτε από τα παραπάνω για να στηρίξω την εκτίμηση, τον σεβασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου για τον άνθρωπο Νίκο Συρρή και να αρκεστώ στην καθολική εκτίμηση και αγάπη όσων συνεργάστηκαν μαζί του, όσων διδάχτηκαν εντός των αιθουσών αλλά και εκτός από την πλούσια δράση του, καθώς και όσων γονέων του εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους. Θεωρώ ότι η προσφορά του στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση ξεπερνά τα όρια τής οικογένειας του Καλαμαρί και συνδέεται με την Παιδεία και τον Πολιτισμό της Θεσσαλονίκης.
Όταν κάποια στιγμή συζητήσαμε, το θέμα της τιμητικής εκδήλωσης, με τη διάδοχό του στη Γενική Διεύθυνση κα Ερμίνα Συρρή, μου είπε ότι μάλλον ο ίδιος δε θα το ήθελε. Ολιγαρκής πάντα αρκέστηκε στην αγάπη, όπως αυτή εκφραζόταν με τα μάτια στην καθημερινή μας καλημέρα και στις καλημέρες όλων όσων συναντούσε από τη βάση της σκάλας μέχρι το γραφείο του, που διάβαζε καθημερινώς την εφημερίδα του.
Τον ευχαριστώ για όλα όσα μου δίδαξε, για τα χρόνια που συμπορευτήκαμε και φυσικά για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε!
