Το εντατικό κλίμα των τριών ή και περισσότερων ταινιών ανά μέρα μεταφέρει τον θεατή-δημοσιογράφο σε μια άλλη, εναλλακτική πραγματικότητα. Ο κινηματογραφικός κόσμος διεισδύει μέσα του και τον αναγκάζει να δει την πραγματικότητα με ένα βλέμμα συνδεδεμένο με την 7η τέχνη. Οι μικρές ιστορίες από τις Κάννες, μεταφέρουν στους αναγνώστες του Εξώστη αυτήν την προσωρινή οπτική.
Εντάξει, δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια για να αποδειχθεί πως το Φεστιβάλ των Καννών ανήκει στην ελίτ του κινηματογράφου. Αυτός είναι και ο σκοπός του άλλωστε – να συγκεντρώσει τους πιο ειδικούς / σχετικούς / διάσημους / «ποιοτικούς» επαγγελματίες της κινηματογραφικής βιομηχανίας – θα είναι ανόητο το κατηγορήσουμε για αυτό. Όμως ακόμα και μέσα σε αυτή την κοινωνία της «ελίτ» οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν χωρίζονται σε τέσσερις ποιοτικές κατηγορίες ανάλογα με το χρώμα του badge τους.
Άσπρο- για τους εκλεκτούς των εκλεκτών, ελάχιστοι το έχουν, δεν νομίζω να είναι πάνω από 30 σε όλο το Φεστιβάλ.
Ροζ – για τους πολύ καλούς, δημοσιογράφοι των βασικών κρατικών μεσών κάθε χώρας, με μεγάλη κυκλοφορία, αναγνωσιμότητα, τηλεόραση κπλ.
Μπλε – για τους περισσότερους που εργάζονται σε εφημερίδες, ηλεκτρονικά μέσα με εθνική κυκλοφορία.
Κίτρινο – για εμάς, τους τελευταίους, τους δημοσιογράφους πιο τοπικών μέσων, φοιτητές, ερασιτέχνες.
Περιμένοντας για μια ταινία, δημιουργούνται τέσσερις ουρές. Πρώτα μπαίνουν όλοι οι άσπροι, μετά όλοι οι ροζ, μετά όλοι οι μπλε και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι οι κίτρινοι εφόσον έχουνε μείνει θέσεις ακόμα και αν βρίσκονταν μια ώρα νωρίτερα έξω από την αίθουσα. Παρόλα αυτά, τις συμπεριφορές ανάμεσα στους δημοσιογράφους μάλλον αρμονικές θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε εκτός από πιο τα καυτά event. Στην ουρά για τον Clistwood πχ, δύο δημοσιογράφοι εκτόπισαν μια άλλη εκτός της ουράς σε μια προσπάθεια να μπούνε πρώτοι.
Έχοντας μόλις βγει από την ταινία του Sergei Lopnitsa, πηγαίνω στο σταντ για τον (δωρεάν) καφέ – προσφορά του Φεστιβάλ σε αυτούς που δουλεύουν εκεί. Υπάρχει ένα όχλος, απεγνωσμένων για καφέ δημοσιογράφων και η κοπέλα-της-Nespresso φαίνεται εμφανώς πνιγμένη. Ακουμπάω στο σταντ και περιμένω. 3-4 λεπτά μετά με κοιτάει και μου λέει: «Τι θα πάρετε κύριε;». «Un all…», προλαβαίνω να προφέρω και ξαφνικά ένα χέρι πέφτει βίαια στον ώμο μου.
«I have been here before you man, long before you. 2 Cappuccinos!», ουρλιάζει ένας τύπος δίπλα μου πριν αρχίσει μετά από αυτό να μιλάει στο κινητό του με μια ιδιαίτερα δυνατή φωνή, μέσα στα αυτιά όλων των εργαζόμενων του σταντ του καφέ που βρίσκονται εκεί από το πρωί, κάθε μέρα. Κοιτάω το badge του – καθόταν εκεί ροζουλί ροζουλί.
Μπορεί να ήταν νωρίτερα από εμένα, μπορεί και όχι. Σημασία έχει πως όχι μόνο συμπεριφερόταν σαν ένας «ανώτερος άνθρωπος» αλλά και δεν χρησιμοποίησε την λέξη-κλειδί για την Γαλλία – s'il vous plait (please). Και ο Πρόεδρος της Γαλλίας να παραγγέλνει καφέ στον υπηρέτη του (ο οποίος, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της Γαλλίας, μάλλον δεν θα είναι λευκός – μπόνους σχόλιο για τον ρατσισμό στην Γαλλία!), δεν υπάρχει περίπτωση να μην χρησιμοποιήσει την μαγική λέξη – «παρακαλώ». Είναι ένας άγραφος τυπικός και άνευ ουσίας ίσως, αλλά αυστηρά απαράβατος κανόνας.
Όπως συμβαίνει συχνά στις Κάννες, οτιδήποτε ζούμε μετά τις ταινίες το συνδέουμε με αυτήν που μόλις είχαμε δει. Σκέφτομαι την ταινία που είδα, την «Γλυκιά Γυναίκα». Εκεί ο Sergei Lopnitsa δείχνει πως οποιοσδήποτε έχει μια μικρή εξουσία, ψίχουλο της πραγματικής, θα την καταχραστεί για να βλάψει τον διπλανό του. Ο υπάλληλος του ταχυδρομείου, ένας τυχαίος αστυνομικός ακόμα και οι δικηγόροι των καταδικασμένων, όλοι μοιράζονται την ευθύνη, γιατί δεν αντιστέκονται αλλά γίνονται τα καλύτερα πιόνια του συστήματος και γιατί τελικά συμπεριφέρονται με τον χειρότερο τρόπο στον διπλανό τους.
Η κοπέλα-της-Nespresso μετά από λίγο γυρνάει προς το μέρος μας με μόνο μια κούπα καφέ.
«Ένας allonge ήταν κύριε;» μου λέει και με κοιτάει στα μάτια. Αυθόρμητα γελάω, χαμογελάει και αυτή. Ο τύπος από δίπλα βράζει…αλλά σιωπεί. Η κοπέλα-της-Nespresso καταχράστηκε και αυτή την εξουσία της, αλλά για τον αντίθετο σκοπό. «Ευχαριστώ», της λέω και γινόμαστε συνένοχοι σε μια τιμωρία της αγένειας και της «ιεραρχίας».
