Μικρή νεκροφιλική ιστορία με τυχερά παίγνια
Όταν έχει παλίρροια μαζεύονται λέει στη νέα παραλία
επιτήδειοι τζογαδόροι και παίζουν πόκερ κάτω από τα κόκκινα φωτάκια μέχρι
τελικής πτώσης
. Ακούνε Paco de Lucia στη
διαπασών και καπνίζουνε πούρα αγνώστου προελεύσεως φυσώντας τον καπνό τους
ανάμεσα σε μεταλλικές ομπρέλες. Τα ρούχα τους έχουν ξεφτίσει και διαπληκτίζονται συχνά με
ποδηλάτες και πλανόδιους σκύλους. Ερωτευμένα ζευγαράκια σηκώνονται και φεύγουν
ενοχλημένα καθώς οι χαρτοπαίκτες πλησιάζουν στ' απομονωμένα παγκάκια μπροστά
απ' το μακεδονία παλλάς σέρνοντας μια πράσινη τσόχα κι ένα φουλ του άσου.
Όταν όλα τα σημεία της παραλίας αποδειχτούν γκαντέμικα
καταλήγουν απογοητευμένοι στην καντίνα πριν το βασιλικό θέατρο και βάζουνε
στοιχήματα:
ποιο σουβλάκι θα ψηθεί πρώτο, ποιος θα βγει πρωθυπουργός, πόσο θα
ανέβει η τιμή του πετρελαίου, ποιό αμάξι θα μαρσάρει πιο δυνατά, ποια είναι η
πιθανότητα ο κόσμος να τελειώσει απόψε ή αύριο το βράδυ. Κάτι τους σπρώχνει
μέχρι τον λευκό πύργο, να κάνουν τον γύρο, ν' αγναντέψουν την θάλασσα και να
υπολογίσουν πόσες χιλιάδες παρτίδες έχουν
παίξει με συμπαίκτες που πολλοί τους είναι ήδη νεκροί εδώ και χρόνια.
Κάποιοι από το ποτό, άλλοι από το τσιγάρο, άλλοι από κάποια σπάνια ασθένεια της
ψυχής που ευδοκιμεί στην μεσόγειο.
Μετά τραβάνε μελαγχολικοί προς το λιμάνι κι ο κόσμος
παραμερίζει δεξιά κι αριστερά γιατί τους φοβάται.
Γιατί φοράνε καμπαρντίνες
σφιχτά δεμένες στην μέση, κασκέτο και προχωρούν σκυφτοί μέσα στη βροχή σαν σε
ταινία του Αγγελόπουλου ή σα να έχουν γυρίσει από κάποιον εμφύλιο. Και κάθε που
έχει παλίρροια παθαίνουν παροξυσμό, δεν μπορούν ν'αντισταθούν κι αρχίζουν να
πετάνε αντικείμενα και ανθρώπους στη θάλασσα. Καρέκλες και τέντες και τσίχλες
κι έναν παππού που πουλάει σαλέπι και δυο δεκαοχτάρηδες με μηχανάκια.
Έχουμε γεμίσει αυτοκίνητα, έχουμε γεμίσει ψυγεία και
πλυντήρια και αποχυμωτές, τα καφενεία είναι γεμάτα, τα σκυλάδικα και τα
κουλτουριάρικα καφέ είναι γεμάτα, τα θερινά σινεμά και τα νοσοκομεία, έχουμε
υπερβολικά πολλά κέρματα στις τσέπες κι η σκόνη μαζέυεται διαρκώς στις γωνίες
μαζί με τσόφλια και ραβασάκια που δεν χρησιμοποιήθηκαν.
Είμαστε όλοι
παγιδευμένοι σε μια βαρετή τραγωδία κι η θάλασσα δεν γεμίζει ποτέ.
Όλο αυτό το σκηνικό με τους χαρτοπαίκτες παρεξηγείται
συχνά ως performance art και
αποδίδεται στον
Σάκη Μπουλά ή στον Ζογκολόπουλο.
Αλλά δεν είναι. Μόνο οι ομπρέλες.
