Οι βασικές ανάγκες που καθορίζουν την ζωή μας, πολλές φορές μας κάνουν να παρεκλίνουμε απο τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Μάλλον τα λέω λίγο μπερδεμένα, η αλήθεια είναι. Ας το κάνω πιο λιανά όμως, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην καθομιλουμένη. Ως άνθρωποι έχουμε καθημερινές ανάγκες που πρέπει να ικανοποιήσουμε και πολλές φορές κάνουμε τα πάντα, σχεδόν τα πάντα, για να τις ικανοποιήσουμε.
Όταν αναφέρομαι στις βασικές ανάγκες, εννοώ το συναίσθημα που είναι αναγκαίο για να υπάρχουμε, να αιωρούμαστε, να αναπνέουμε και ακόμα πιο συγκεκριμένα να ζούμε. Αυτό το ρημάδι το συναίσθημα που μας πάει από δω και εκεί, μπας και βρούμε μια αγκαλιά να κουρνιάσουμε, μια ήσυχη, ζεστή αγκαλιά που θα αφεθούμε και δε θα σφίγγουμε τα δόντια από φόβο και ανασφάλεια.
Όταν μας συμβεί αυτό, όταν δηλαδή συναντήσουμε αυτόν τον άνθρωπο -ναι τότε θα το καταλάβουμε- δεν θα υπάρχει αμφιβολία, θα είναι όλα τόσο ήρεμα, τόσο αρμονικά φτιαγμένα που ίσως και να φοβηθούμε λιγάκι και να σκεφτούμε το βασανιστικό κλισέ «άραγε το αξίζω όλο αυτό»;
Μονολογώ και αποφασίζω ότι έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, να βρίσκουμε όλοι μας τις ήσυχες αγκαλιές που μας αντιστοιχούν και να ξεκουράζουμε την ψυχή μας για όσο και αν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Αλήθεια είναι οι συνθήκες αστάθμητος παράγοντας ή μήπως τις δημιουργούμε εμείς; Αν λοιπόν είναι όλα τόσο ιδανικά, θα μπορέσουμε να ξεκουραστούμε στην αγκαλιά που μας έλαχε.
Γι' αυτό αν τύχει και μ'αγαπήσεις,πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πως θα με αγκαλιάσεις.
Πονάει εδώ.
Κι εδώ.
Κι εκεί.
Μή!
«Κατερίνα Γώγου Συλλογή Ιδιώνυμο»
Και η ζωή συνεχίζεται…
