Μια συνομιλία με έναν ταξιτζή κι άλλα ονόματα…*
-Στο Βασιλικό Θέατρο… λέω στον ταξιτζή.
-Τι εννοείς; Πριν το περίπτερο του Αργύρη;
-Έστω. Απαντώ.
Πριν το περίπτερο του Αργύρη. Μετά το Λευκό Πύργο. Βασιλικό. Εκεί που ανεβαίνουν παραστάσεις. Που βλέπουν θεατές. Που ερμηνεύουν ηθοποιοί.
-Ονόματα;
-Ονόματα φυσικά. Αλίκες Τζένες Δημήτρηδες Μελίνες Μαρίκες Μάνοι…ένα σωρό.
Ονόματα. Που φωτίζονται και φροντίζονται από τεχνικούς. Ονόματα κι αυτοί. Βαγγέλης Νίκος Μάριος… Βασιλικό. Εκεί που απ' έξω τη στήνουν πιτσιρίκια και σκυλιά με ονόματα κι αυτά, με μπάλες και μπύρες και φιλιά. Βασιλικό. Εκεί που δούλευε κι ένας Γιάννης. Που τώρα γυρνάω από την κηδεία του. Που δηλαδή έφυγα τρέχοντας γιατί δεν άντεξα τον πόνο. Που δεν τον ήξερα καλά, ούτε καν το όνομά του, και ντράπηκα να είμαι σε έναν χώρο με δικούς του ανθρώπους. Σαν να επεμβαίνω σε μια προσωπική στιγμή, εγώ μια άγνωστη περαστική. Ήταν λέει 35 χρονών κι έφυγε ξαφνικά. Ένας ακόμα Γιάννης. Ο Γιάννης τους.
Λίγο νωρίτερα ήμουν στο νοσοκομείο. Πολλά ονόματα περίμεναν από έξω κι άλλα τόσα ξαπλωμένα μέσα. Συνάντησα και έναν Παντελή. Που από λάθος τον είπα Περικλή. Είχε μέσα έναν θείο κι εγώ μια μαμά. Ονόματα δεν χρειαζόταν. Δεν πειράζει να πηγαίνουμε πού και πού σε κανένα νοσοκομείο. Είπε ο Παντελής. Να θυμόμαστε πόσο περαστικοί είμαστε.
Και γιατί πρέπει η δόλια μάνα κι ο θείος να περάσουν την πόρτα του νοσοκομείου για να μας μάθουν πως ακροβατούμε πάνω σε σκοινί;
-Σκηνή. Θέατρο ρε φίλε. Θεατές. Έργα. Εργάτες. Είμαστε. Απλήρωτοι. Μαύρα πανιά. Στάσεις εργασίας. Καταλήψεις. Δεν άκουσες τίποτα εσύ; Τι δουλειά έχει το περίπτερο του Αργύρη;
-Εκεί σταματάω όταν έχω ανάγκη. Αυτό ξέρω.
Ανάγκη. Άλλο ένα όνομα. Μια γνωστή που 'χει ο καθένας μας. Άλλη φάτσα άλλο κορμί… όνομα το ίδιο. Ανάγκη. Η Γιαλεφτά, η Γιατσιγάρα, η Γιατέχνη… Ανάγκη Γιαζωή, η αγαπημένη μου.
-Σήμα κατατεθέν ρε κοπελιά ο Αργύρης. Όταν είμαι περαστικός από την παραλιακή.
Να το πάλι το περαστικός. Να τη πάλι κι η κηδεία στο μυαλό μου.
Περαστικοί κι εμείς από τa μνήματα της Θέρμης. Πολλοί Γιώργηδες Βασίληδες Μαρίες Χρύσες η Σταυρούλα η Ιωάννα η Ευγενία η Μαίρη ο Σπύρος ο Κώστας η Πέλλα ένας Χρήστος που τον έλεγα με άλλο επίθετο. Κοιταζόμασταν αμήχανοι και δεν λέγαμε κουβέντα… μόνο ένα δυο στεναγμοί ξέφευγαν από σφιγμένα χείλη.
Να ζούμε την κάθε μέρα μας, τόλμησαν να αρθρώσουν κάποιοι. Χωρίς άγχος.
Και γιατί να πρέπει να θυσιαστεί ένας ολόκληρος Γιάννης για να μάθουμε εμείς να ζούμε; Για λίγο… μέχρι άλλες ανάγκες να σε κάνουν να ξεχάσεις και ονόματα και μνήματα και όλα…
– Κάπου εδώ όπου σας βολεύει.. είπα όταν πλησιάζαμε το περίπτερο του Αργύρη κι ούτε κοίταξα για μια ταμπέλα μέσα στο ταξί με το όνομα του συνομιλητή και οδηγού μου. Πιθανότατα ακόμα ένας Γιάννης. Παντρεμένος με καμιά Ανάγκη. Πατέρας της Ελπίδας. Φίλος της Χαράς… αν και χαμένη τελευταία…
– Περαστικά… άκουσα πίσω μου κλείνοντας την πόρτα. Κι ακόμα ένα όνομα, η Ζωή με περίμενε απ' έξω.
*Στιγμιότυπο του Ρόμπερτ Ντε Νίρο από την ταινία Ο Ταξιτζής ,σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε (1976)
