Ανατρεπτικό το 2015. Νέα
κλισέ και νέες καταστάσεις. Με την αρχή του χρόνου η Ελπίδα που ερχόταν, ο Νικόλας
που έπαιζε μπάλα, το αεροπλάνο με τον άπειρο πιλότο, ο Αλέξης που δεν
ξεκολλούσε, ο Παπαφλέσσας, ο Κολοκοτρώνης και το κακό συναπάντημα παρέλασαν από
πάσης φύσεως οθόνες ενώ συνθήματα και προγράμματα φορτώθηκαν στα ραδιοκύματα στοχεύοντας
στον ακουστικό μας πόρο.
Προτού ολοκληρωθεί ο πρώτος του μήνας του έτους οι
κυοφορούσες κάλπες γέννησαν πρόωρα μία πολιτική κατάσταση που έφερε τα
πάνω-κάτω στην πραγματικότητα της χώρας. Μία καινούργια κατάσταση, αναμενόμενη
όσο και ασυνήθιστη. Οι τίτλοι που τη συνόδευσαν από την πρώτη μέρα της ύπαρξης
της : «Πρώτη φορά Αριστερά», «Το τέλος της Μεταπολίτευσης».
Αφήνω στους πολιτικούς επιστήμονες, τους καταρτισμένους δημοσιογράφους, καθηγητές και
λοιπούς σχετικότερους συμπολίτες τις πολιτικές αναλύσεις και κοιτώ με τα μάτια
του απλού πολίτη.
Δύο είναι οι κυρίαρχες τάσεις που εμφανίζονται, ή
τουλάχιστον προβάλλονται εκεί έξω και εκπροσωπούν το μεγαλύτερο κομμάτι των
πολιτών. Από τη μία υπάρχουν εκείνοι που πανηγυρίζουν και χαίρονται για την
επερχόμενη σωτηρία του έθνους. Διαβεβαιώνουν ότι η έλευση της νέας κυβέρνησης θα φέρει την
απαλλαγή από δυσβάσταχτα χρέη και δυσκολίες και την επαναφορά της διαβίωσης μας
σε προηγούμενα, καλύτερα επίπεδα. Θεωρούν ότι τα νέα – και αρκετά νεώτερα
ηλικιακά – πρόσωπα της κυβέρνησης
διαθέτουν την ενέργεια και την διαφορετική οπτική που χρειάζεται η χώρα για να
αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβλήματα της. Χαρακτηρίζουν δε τους
δύσπιστους υποστηρικτές της προηγούμενης κυβέρνησης ως καταστροφολόγους και
Κασσάνδρες που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για να αιτιολογήσουν τις
λανθασμένες επιλογές και τα αναίτια
σκληρά μέτρα των τελευταίων χρόνων.
Στο αντίπαλο δέος,- τηρουμένων των αναλογιών -, εκείνοι που βλέπουν
ότι η αλλαγή της κυβερνώσας εξουσίας και κατεύθυνσης μας οδηγεί στην
καταστροφή. Όπου καταστροφή μία χρεωκοπία χωρίς επιστροφή, εσωστρέφεια, απαξίωση
κι εξευτελισμός της χώρας. Σύμφωνα με αυτούς, τα μέλη της νέας ηγεσίας
χαρακτηρίζονται από έλλειψη σοβαρότητας, εμπειρίας και ικανοτήτων καθώς και από
μία πρωτοφανή άγνοια κινδύνου. Τους προσάπτουν ότι κατέλαβαν την εξουσία
μοιράζοντας υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα σε ανώριμους, αγανακτισμένους κι αδαείς
ψηφοφόρους.
Κι ανάμεσα στις δύο αντίθετες φωνές όλοι εμείς που θέλουν να
επηρεάσουν.
Η λογική προτείνει ψύχραιμα ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου
στη μέση. Ότι το πιο πιθανό είναι να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σε μία χώρα που
ούτε ο απόλυτος παράδεισος θα είναι, ούτε η απόλυτη κόλαση. Μα ότι κι αν λέει η
λογική, το συναίσθημα δεν αφήνει κανέναν
ν’ αγιάσει.
Μετά την πρώτη εβδομάδα της
νέας κυβέρνησης το σίγουρο είναι ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην. Οι πρώτες επαφές με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου και τον Πρόεδρο του Eurogroupυποδηλώνουν μία γραμμή
σύγκρουσης. Το αν θα διατηρηθεί αυτή η γραμμή και το που θα οδηγήσει είναι κάτι
που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ακόμα. Ότι κι αν είναι, έρχεται. Κι ότι κι
αν έρχεται θα το ζήσουμε.
