Τα καλοκαίρια σου μοιάζουν. Έχουν κάτι από σένα μαζί με μένα ή χωρίς εμένα. Χωρίς εσένα όμως , όχι. Δε θα 'ταν καλοκαίρι τότε.
Τα καλοκαίρια έχουν προσπάθειες αγνές, τίμιες μες στην ανεντιμότητά τους. Έχουν χαμηλή απαντητικότητα σε σκόρπιες ερωτήσεις.
Τα καλοκαίρια δε χρειάζονται εξηγήσεις. Μυρίζουν ανθρωπιά κάτω από μαλακό δέρμα. Φωνάζουν λέξεις που ποτέ δε θα ΄χες πει.
Τα καλοκαίρια στέκεσαι ευθυτενής πλάι σε άλλους. Αφήνεις να χύνονται καμπύλες εδώ κι εκεί όταν για λίγο ησυχάζεις. Γιατί πολύ σε πειράζει να σε περιγελούν.
Τα καταλαβαίνω τα καλοκαίρια, τρέφω συμπάθεια για δαύτα. Μα δε συμπονώ τους φόβους τους, τη νοσταλγία, τη λαχτάρα τους.
Νιώθω γυμνή τα καλοκαίρια μα καθόλου δεν είμαι. Είμαι γεμάτη υφάσματα από πάνω μέχρι κάτω. Δε θέλω να παραδίνομαι στα καλοκαίρια.
Τα καλοκαίρια φθίνουν όσο ζυγώνουν οι χειμώνες. Μα πολύ σου χρειάζονται.
Εσένα. Εμένα όχι. Εμένα καθόλου δε μου πάνε τα καλοκαίρια.
