Ένας ουρανός που καθρεφτίζεται πάνω από μια βαθιά μπλε θάλασσα. Δυο τρία πουλιά σου θυμίζουν την εποχή, λένε κάτι για τον μήνα. Αύγουστος.
Από κάτω εμείς. Τέσσερα πέντε πασαλάκια στηρίζουν την καλοκαιρινή στέγη. Μαζί και τις μισοτελειωμένες φράσεις μας. Εκείνες τις παραπονεμένες κουβέντες που μόνο το θέρος ρίχνονται αναφανδόν.
Το φτιαχτό τραπεζάκι, τα αλουμινένια μπουκαλάκια από μπύρες. Μπύρες φθηνές. «Σημάδεψε το ένα, να πετούμε εκεί τις γόπες… Και τα θέλω. Κι αυτά εκεί να τα πετούμε γιατί πολύ θα μας βαρύνουν τον ερχόμενο μήνα.» Ξέρεις, είναι η εύκολη ευτυχία του καλοκαιριού. Αβάσταχτη στους χειμώνες.
Τα ρεσό στην κουφάλα της γερασμένης ελιάς. Ο ελληνικός καφές που βάλαμε από κάτω να καίει. Γιατί πάντοτε ξεχνούμε τα φιδάκια και τα αντικουνουπικά! Είμαι αλλεργική στα μικρά φτερωτά, στο 'χα πει. Και στους μεγάλους έρωτες επίσης. Γαμώτο. Στο ΄χα πει.
Η αλμύρα στα χείλια σου που ενοχλεί τα δικά μου, οι καλοκαιρινές σου φακίδες, οι πανάδες που πάλι πληγώθηκαν από τον ήλιο. Μια σειρά από δόντια που παλεύουν τάχα να ξεπλύνουν τη νικοτίνη με το αλάτι. Ένα χαμόγελο χτισμένο από χιλιάδες κατεστραμμένες ευτυχίες.
Πόδια που καίγονται στην αμμουδιά, τσαλαπατούν κοχύλια και εγκωμιάζουν αστερίες. Αστερίες που χάνουν κι αυτοί τη ζωή τους σαν τους στερήσεις τη θάλασσα.
Η φωτιά που δείχνει καχεκτική τα ξημερώματα. Οι φωνές που ακούγονται σαν ραγισμένα ψυχογραφήματα. Μοιάζουν να βγαίνουν από απέραντα βάθη τα λόγια. Λόγια που όμως στέκονται πλάι σε φιλοσοφίες του κώλου, του εξώπλατου και του ντεκολτέ. Τα χαριτόβρυτα αστειάκια που μόνο από σένα αγαπώ.
Πετούμε συνήθως στόχους και φιλοδοξίες κάτω από τον ήλιο. Εκών άκων. Είναι η ανυπόφορη ζέστη; Είναι η αμετροέπεια; Είναι η αξόδευτη στοργή κι αγάπη που έτσι κι αλλιώς μοιράζεις τα καλοκαίρια; Δεν ξέρω, ίσως. Ίσως όλα αυτά να σε κάνουν περισσότερο ασυνεπή και χάνεις τη στοχοπροσήλωση.
Ξέρεις, η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τα καλοκαίρια. Σε γεμίζουν ερωτηματικά αρνούμενα κάθε κατάφαση. Όλα τα «αν» για κείνο , το άλλο, το παραάλλο βροντούν στο κρανίο. Σύντομα γίνονται βεβαιότητες που διστάζεις να δεις.
Έρχονται θύμισες αλλοτινές κι όλο αναπολείς στιγμές. Στιγμές που συνέλεξες στο διάβα της ζωής σου. Τότε η καρδιά ξεχειλίζει από τις παλιές θερμοκρασίες καλοκαιριών που έζησε, κρυμμένη κάτω από το δέρμα και το φανελάκι.
Ξοδέψαμε μπόλικη ζωή σε εκείνο το παυσίλυπο μέρος, θυμάσαι; Ήταν η αγάπη αφτιασίδωτη. Θυμάσαι;
