- Νιώθω σκατά σήμερα, λέω.
- Μη! λες.
Ω! μα δεν είναι έτσι, δεν πάνε έτσι τα πράγματα αν θες να λέγεσαι εραστής. Θέλουν λίγο βασάνισμα οι λέξεις, στο 'χω πει. Αρχίζω πάλι να λοξοκοιτάω. Μία εσένα, μία τη φιγούρα μου στον καθρέφτη. Είπα πως θα γράψω για εκείνη απόψε.
Εγώ πάλι δεν κατάφερα να κοιμηθώ χθες. Θωρούσα ποντίκια στον ύπνο μου. Με κομμάτιασαν πάλι τα REM, μα έχω μάθει να τα κοντρολάρω και δαύτα. Δεν είναι τίποτα, να ξέρεις. Μαθαίνεις κάποτε να ελέγχεις τον ύπνο για μη σου τρώει τον ξύπνιο. Πελώριο μου φάνηκε το τρωκτικό σα ξημέρωσε κι ας ήταν τοσοδούλικο. Εγώ δε φοβάμαι τα ποντίκια, να ξέρεις.
- Νιώθω σκατά…, λέω.
- Μη! λες.
Έτσι μαθαίνω να με αγαπάω, γυναίκα! Σε σένα μιλάω, που πάλι πνίγηκες. Που πάλι δεν ήξερες πως να σταθείς σαν έφεξε ο ήλιος. Με στήνω στον τοίχο και με γκρεμίζω μονομιάς. Ξύνω τη ρίζα του κεφαλιού και χαϊδεύω μια τούφα που καταλήγει στο στόμα. Δε θα σου μιλήσω σήμερα, το αποφάσισα.
Αφήνω δυο τρεις μυρωδιές να με παρασύρουν πιο πέρα. Σκέφτομαι τα γκουρμέ που ποτέ δεν έχω φάει. Σκέφτομαι πώς θα θελα να μοιάζω τα πρωινά. Σκέφτομαι την ταινία που αγαπώ. Σκέφτομαι πόσα έμαθα μέχρι σήμερα και παραχώνω προτάσεις ενδοιαστικές στη σειρά, να μου ξύνουν την περηφάνεια. Μαζοχισμός.
Σκέφτομαι τη Μεξικάνα του υπερρεαλισμού να μου δίνει νουθεσίες, διδαχές, κουράγιο: «αξίζεις μια αγάπη που να σε αγαπά αχτένιστη, με τα πάντα και τις αιτίες που σε σηκώνουν βιαστικά, με τα πάντα και τα δαιμόνια που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς.» Αγαπημένη γυναίκα πως θα θελα να σου μοιάζω!
-Νιώθω σαν…, λέω.
- Μη! λες.
Εγώ δε φοβάμαι τα ποντίκια σου λέω. Εγώ ξυπνώ αχτένιστη, ασουλούπωτη και ρημαγμένη. Εγώ ροκανίζω τα νύχια μου τις νύχτες. Εγώ αγοράζω κρέμες προσώπου που ποτέ δε φοράω. Εγώ σου μοιάζω φριχτά. Εγώ χάνω τον ειρμό μου για πλάκα. Εγώ δεν ξέρω τα σουέτ και τα καστόρ. Εγώ φοράω μόνο τζιν και μακό φανελάκια. Εγώ τρώγομαι με χίλια «θέλω» για να πνίξω ένα «πρέπει».
Σου είμαι ευγνώμων. Κι ας μοιάζεις όπως θες. Ατημέλητη, αδιόρθωτη, αβέβαιη, αχτένιστη, διαλυμένη. Ας είσαι όπως θες. Μοιραία, ακραία, απόλυτη, επαναστάτρια, πολεμίστρια.
Καθόμαστε βιζαβί μπροστά στην εταζέρα. Μου χαϊδεύεις εκείνη την τούφα που πάντα περισσεύει.
- Νιώθω! Λέω
- Αρκεί, μου λες.
