Εμένα η μάνα μου, μου έμαθε ξέρετε, να τρέφομαι κι ας έχω κατανόηση μάμπας στην κουζίνα. Μου έμαθε να στριμώχνω άσπρα μακό μπλουζάκια μέσα από τις πιτζάμες να μη κρυώνει το κορμί τις νύχτες.
Μου έμαθε να κρατώ το σώμα ευθυτενές και ας με χτύπησε στα είκοσι η παραμόρφωση στους άνω σπονδύλους της πλάτης. Μου έμαθε το κεφάλι να κρατώ ψηλά μα το βλέμμα χαμηλά- κι ας μίσησα θανάσιμα τούτη τη συμβουλή. Κι ας μου κόστισε μύρια δάκρυα το βλέμμα που ενστικτωδώς πια παραχώνεται στα τάρταρα.
Μου έμαθε ο πατέρας να βουρτσίζω τα μαλλιά προς τα πίσω-γιατί έτσι τάχα γίνονται πιο πυκνά. Μου έμαθε να ξεσκουριάζω τα τακάκια στο πετάλι λες και έχω ιδέα τι είναι τα τακάκια.
Μου έμαθε πως αξίζει να περπατώ ξεκάλτσωτη στην άσφαλτο εάν κάποιος χρειάζεται υποδήματα σε δήθεν αμμουδιές. Μου έμαθε πως οι έρωτες πάνε κι έρχονται με θράσος γι' αυτό «κοίτα αγάπη να χτίσεις».
Μα εγώ σήμερα κούρνιασα με μια ξεφτισμένη απ' τα πλυσίματα φλιζ κουβέρτα κι έβαλα τα κλάματα. Κι εκείνη, με την πενιχρή ποιότητα της, ούτε που κατάφερε να τα απορροφήσει. Τα άφησε έρμαια να κυλούν στα μάγουλα, να αγκαλιάζουν τον λαιμό, να οδεύουν αργά στην καρδιά και να τη μαραζώνουν.
Σήμερα έκλαψα με το μπρονζέ ρουζ στα ζυγωματικά. Γιατί έτσι ξάφνου, θυμήθηκα πως είμαι ελάχιστη για να τα βάλω με τούτη την πελώρια ζωή. Ζωή σκληρή, απαιτητική, άδικη, εγωίστρια, πανούργα, ωφελιμίστρια, δολοπλόκα. Ζωή ξιπασμένη.
Σήμερα πάλι δεν κατάφερα να ενηλικιωθώ. Ας είναι. Αύριο πάλι.
