Είχαμε μια εταζέρα στο καθιστικό όταν ήμουν παιδί. Που δεν ήξερα και ότι τη λένε εταζέρα. Τίποτα δεν άφηνε ο πατέρας να παίρνουμε από κει μέσα. Και τι τα θες, μην τα πολυλογώ- γιατί μ' αρέσει να τα πολυλογώ (και να τεμαχίζω τις λέξεις μ' αρέσει) πήρα τέτοια φόρα μια μέρα και σκαρφάλωσα στο δεύτερο το ράφι το φαρδύ ,που μου ήρθε ολάκερη καπέλο.
Και όσο το γλίτωσα το κεφάλι , δόξα τω θεώ-να λέει η μάνα, με αμπάρωσε ο πατέρας στο δωμάτιο για παραδειγματισμό. Τυλίχτηκα τότε στα μπροκάρ και στάλα από δάκρυ δεν έμεινε στο τραχύ τους δέρμα.
Δεν θυμάμαι καν πόσες εταζέρες από τότε έχω φάει στο κεφάλι. Μα είναι πολλές-τι τα θες; τότε μου φαίνεται ξεκίνησα να μπλέκω με το παράλογο του νου κι εκείνος ποτέ δε με άφησε στην ησυχία μου.
Δεν ξέρω πότε έγινα τόσο περίεργη, ανισόρροπη κι επιθετική. Ξέρω πως αν συνεχίσω έτσι, δε θα αφήσω μήτε τούφα στο κεφάλι μου. Ξέρω πως οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίζουν πολλά.
Ξέρω πως θα 'ταν προτιμότερο η ζωή να 'ναι ετοιμοπαράδοτη. Να ΄χει μέση, άκρη και οστά. Να ξέρεις, πού αρχίζει και πού τελειώνει η κατρακύλα, ένα πράγμα. Τι αλήθεια θα έκανες σήμερα αν ήξερες πόσα κόκαλα θα θρυμματίσεις αύριο;
Βάζω στοίχημα πως είσαι κ εσύ ανόητος πολύ για να καταλάβεις. Γιατί δεν παίδεψες τον νου, γιατί πίστεψες πως η γνώση σου χαρίζεται με ένα ολάκερο σώμα. Μα δεν πάνε σετ, ξέρεις. Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο αίσθηση, κίνηση, γλώσσα. Έχει στόχους, όνειρα και επιθυμίες, που βάζει ο ίδιος ή και άλλος άμα λάχει, έξω από αυτόν. Έξω από αυτόν, έξω από τον μικρό, τοσοδούλικο κόσμο του.
Είναι καλό μου φαίνεται που δε μείναμε στη φρενολογία του Gall γιατί τότε το χοντρό σου κεφάλι θα ήταν ακόμα πιο παραδομένο στην έπαρση. Μα ήταν κι αυτή μια καλή αρχή, υποθέτω (ποια είμαι εγώ, αλίμονο! να μιλήσω για τη λειτουργική ανατομία του εγκεφάλου;). Δεν ξέρω τίποτα για αυτόν τον κόσμο ακόμα.
Ξέρω μόνο πως όσες ακόμα εταζέρες κι αν φάω στο κεφάλι, θα σωριαστώ, θα σηκωθώ, θα μαζέψω τα θρύψαλά της, θα τα βάλω πλάι στα κομμάτια μου, θα δω αν φτιάχνω μια γκραβούρα από γυαλιά (θα ματώσω και λίγο) , θα σιχτιρίσω την άδική μου μοίρα και έπειτα θα τη στείλω στο διάολο, θα μάθω τι μου δίδαξε, μέχρι η επόμενη να μου κατακερματίσει το κρανίο (κι αυτό δεν είναι στο μουντ του «δέκα φορές θα πέσεις, έντεκα θα σηκωθείς»). Είναι στη μουντ του «εν αρχή ην ο λόγος», ο «παράλογος» καλύτερα.
Παραδομένη στο άγνωστο. Έχω πολλά ακόμα να μάθω, θαρρώ…
κι εσύ, είσαι μικρός πολύ για να καταλάβεις.
