Έρχεται κάποτε μια στιγμή στη ζωή σου που μαζί της έρχονται τα πάνω κάτω. Και τα κάτω πάνω. Και όλα τούτα τα πολλά, τα σινιέ ,τα εμπριμέ, τα χρωματιστά, τα ασχημάτιστα παίρνουν σάρκα και οστά, γίνονται ολοζώντανα θεριά κι αρχίζουν προκλητικά να ξύνουν το λαρύγγι. Εκεί όπου συνήθως κρύβονται οι φόβοι, εκεί όπου συνήθως ζουν τα κρίματα.
Κι εσύ που ζούσες αγκαλιά με μια μπλαζέ αντίληψη –γενικότερα, μιας ιδιοφυούς κατά τ' άλλα μοναχικότητας, καλείσαι τώρα να δώσεις απαντήσεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αρχίζεις να αναμασάς τα αμάσητα. Αρχίζεις να οσμίζεσαι τη μυρωδιά άοσμων ανθρώπων, να διαβάζεις ωραίες παχιές σιωπές πίσω από στόματα ανοιχτά. Και όλη εκείνη η αμετροέπεια που κάποτε σε καθόριζε δεν υφίσταται πια. Αγκαλιάζεις μια λύπη γιατί δεν έχεις τίποτε άλλο να την κάνεις πια. Λύπες που σκαρφαλώνουν από τα χαμηλά και γαντζώνονται απ ΄τα μπατζάκια σου.
Κάνεις μπάνιο για να απαλλαγείς από τις αναστολές, μα κυρίως από τον φόβο της επιθυμίας σου. Της επιθυμίας να ζήσεις. Αλλιώς. Του φόβου που κατατρέχει τον καβάλο σου και διπλώνει το στομάχι σου στα δυο. Να ζήσεις αλλιώς. Και ξάφνου δεν έχουν σημασία τα παλιά. Όλα τα «αν» βροντούν στο κρανίο μα δεν μοιάζουν πια ερωτηματικά. Μια εκθαμβωτική κατάφαση κατακάθεται στο στέρνο, κι έτσι καχεκτικό όπως μοιάζει, αφήνει μειλίχια ένα γρήγορο ανεβοκατέβασμα του στήθους. Αναστενάζεις. Σε βλέπω.
Διάβασα κάπου πρόσφατα: «Δε χάνεται ο πόνος του έρωτα, όσο παιδικά κι αν τον φωτογραφίζει η καρδιά. Κάποτε θα τον ξανασκιτσάρει η μνήμη επιδεικτικά επώδυνα, έστω κι αν πρόκειται για μισή στιγμή αναπαράστασης.»
Και ξέρετε, συμφωνώ. Είναι μάλλον μάταιο να προσπαθείς να αποτινάξεις ανθρώπους από πάνω σου. Όποια κι αν ήταν η φύση της σχέσης σας. Ο διωγμός γίνεται κάποτε μοιραία χωρίς τόσο πόνο. Είναι φαίνεται προτιμότερο να αφήσεις πίσω τις μικρές αβύσσους που ανοίγουν τα χρόνια, να ταιριάξεις τους άτσαλους από καιρό, πλισέδες των σεντονιών σου, να χαμογελάσεις σε μακρινές αναμνήσεις, να αφήσεις τη βροχή να ξεπλύνει άρρωστες φθινοπωρινές βροχές.
Να πάψεις να ζεις μέσα σε εβαπορέ καταστάσεις. Να ξαπλώσεις στα νέα σεντόνια. Εκείνα να μυρίζουν μύρτιλο. Κι εσύ να μυρίζεις μόνο την εσάνς της ευτυχίας σου.
