Προσπαθώ ώρες τώρα να συντάξω μια σκέψη μα όλο μου βγαίνει σε κακό. Με το κακό να προμηνύει πεσιμισμούς και ακατασχετολογίες που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που θα 'θελα πράγματι να πω. Φλυαρώ ακατάπαυστα μέσα σε δωμάτια λίγων μόνο τετραγωνικών. Κάνω όλα εκείνα που κάνουν οι άνθρωποι όταν μισούν τον εαυτό τους. Τρώω όλα εκείνα που τρώνε οι άνθρωποι τις Κυριακές όταν ξεκινούν δίαιτες τη Δευτέρα. Καταριέμαι όλα εκείνα που δεν κάνουν οι άνθρωποι από ναρκισσισμό και αμετροέπεια. Σπατάλη. Ξοδεύω το χρόνο μου πίσω από παχιά λογοτεχνία που στο τέλος δεν ξέρω τι ήθελε να μου διδάξει.
Φοράω φανελένια μπλουζάκια με μπόλικο αέρα για να χωρούν μέσα τα σφάλματα. Ψάχνω φθαρμένα παράθυρα που να φιλοξενούν ήλιο, ήλιο που τους έχει καταφάει τη σύσταση. Καπνίζω φτηνά τσιγάρα και σκέφτομαι τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Κρύβομαι πίσω από σταθερά χαμόγελα συμπόνιας. Ροκανίζω ασύστολα τα νύχια μου και κουνώ συστηματικά το αριστερό μου πόδι. Δανείζομαι μυρωδιές περαστικών και σκέφτομαι τη ζωή τους. Χαρίζω χαμόγελα σε αγνώστους που δε με νοιάζει πώς περνούν. Μπλέκω με ιστορίες συνομωσίας για να εξαντλήσω την υπομονή μου. Τυλίγομαι μέσα σε φλις κουβερτάκια που ούτε τα ακροδάχτυλα μου καλύπτουν. Βρίσκω το νόημα μέσα σε πράγματα που δεν έχουν όνομα.
Αγαπώ λευκά πιάτα σε μικρά ξύλινα τραπέζια. Φαγητά που ημερεύουν πεινασμένα στομάχια τυχαίων ξένων. Πόδια που αγκαλιάζονται κρυφά, κουβέντες που λέγονται σιγανά, στόματα που μένουν ελαφρώς ανοιχτά. Στόματα, χορτασμένα από γεύσεις, απόψεις, φιλιά. Αγαπώ τις μπερδεμένες λέξεις και τα λανθάνοντα νοήματα. Αγαπώ όσους έχουν ακόμα ψυχή να δώσουν μέσα σε ένα κόσμο που τους έχει ξεχάσει. Αγαπώ τους μετριοπαθείς και τους κραυγαλέους, τους εξωστρεφείς και τους εσωτερικής καύσης ανθρώπους. Αγαπώ σκέτο.
Χάνομαι μέσα σε συνδετικές προτάσεις, που αποφεύγουν δευτερεύουσες, συμπερασματικές. Βρίσκω λέξεις που ποθώ και τις κάνω κομμάτια. «Η αγάπη για κάτι είναι αυτό που μετράει. Αν αγαπάς κάτι, αργά ή γρήγορα θα το κατανοήσεις.
Και αν το κατανοήσεις, θα έχεις μάθει πολλά. Δεν πρόκειται να μάθεις ποτέ όλα τα αποτελέσματα αυτής της αγάπης.»*. Μα είναι εντάξει. Είναι εντάξει.
*αναφορά του Τζον Γουίλιαμ από την εισαγωγή του βιβλίου «ο Στόουνερ»
