Όταν η μαμά δεν έχει μπόλικα υλικά, φτιάχνει πάντοτε κέικ. Κέικ με τρούφα και συμπόνια. Μουρμουρίζει, αναστενάζει και αγκομαχά κατά βάση γύρω από κατσαρόλες, τάπερ και σκεύη εμαγιέ. Και είναι συνήθως Δευτέρα και κάτι. Ξεφυσά πέρα δώθε και γύρω από αντικείμενα κουζινικά, λέει πως δεν είναι αυτή η ζωή που θα ’θελε να ’χε. Μετά συνήθως την ρωτώ ποια είναι η ζωή που θα ’θελε να ’χε και λίγο πολύ περιγράφει την ίδια ακριβώς ζωή μαζί με φιοριτούρες. Φιοριτούρες και θάλασσες. Θάλασσες από ήλιους, ζαμπόν ,θάλασσες χωρίς αμμουδιές, τυροπιτοειδή που δεν παχαίνουν, κιλά που δε στέκονται στους γλουτούς μα χάνονται κ αυτά με το πρώτο δάκρυ. Η μαμά μου είναι τόσο βαθιά πεπεισμένη για τη φιλοσοφία της ζωής της, της δικής της αλλά και όλων μας, που για να κουβεντιάσουμε, πρέπει πρώτα να καυγαδίσουμε και λίγο, να ρίξουμε κάνα φωνήεν εδώ κι εκεί, να προσβάλλουμε η μία την άλλη, να μισήσουμε τελικά από κοινού τον ήλιο και το καλοκαίρι. Να πούμε α! γεια σου, τώρα τα λες σωστά, μάζεψε εσύ τα πλυμένα, πλένω εγώ τα πολλά.
Η μαμά μου φτιάχνει κέικ κατακίτρινο γιατί τα αυγά είναι σπιτικά και η αγάπη της ατόφια. Θυμάμαι πάντοτε κρόκους και σφάλματα να χύνονται από βιασύνη πάνω σε πλακάκια, στο κουζινάκι στην αυλή, ο σκύλος να παχαίνει σταθερά κι η μαμά να φωνάζει φορώντας πουά. Παντελόνες πουά, καλοκαιρινές, οι οποίες πότε δεν ταιριάζουν με καμία μπλούζα. Με τι τέλος πάντων φοριέται το πουά;
Στο σπίτι μου όλοι κατά βάση βογκούν. Ντυμένοι και άκακοι. Συζητούν για φούρνους, νοιαξίματα, ιδρώτες και παιδιά. Ντύνουν και γδύνουν μωρά χωρίς δόντια, φροντίζουν ανθρώπους σε γειτονιές και σοκάκια και δεν κρατούν τίποτα για τον εαυτό τους. Και είναι πάντα Δευτέρα και κάτι.
Στο σπίτι μου χάνουμε σταθερά τα καλοκαίρια μας γιατί κάτι δεν υπολογίσαμε σωστά και άστο καλύτερα, το συζητάμε μετά. Έχω την βαθιά πίστη πως η μαμά μου ευθύνεται κατά κύριο λόγο για τη συναισθηματική μου ρήξη με τα καλοκαίρια. Και ποτέ δεν τα προλαβαίνω.
Εικόνες τόσο άτσαλα μπλεγμένες μέσα μου που γίνονται ρημαδιό. Μου μένουν στο τέλος μονάχα οι φροντίδες. Φαντασίες και ελπίδες άλλων καιρών, που ρέουν, που μπορούν, που τα καταφέρνουν. Μένω να παλεύω ανάμεσα σε ανθρώπους που ζεσταίνονται, ανάμεσα άλλους, μπερδεμένους, φαντασμένους που θέλουν πιο πολλά. Και γίνομαι όλα αυτά μαζί. Γίνομαι ανθρωπένια, υπερφίαλη και αγχώδης. Μένω να στέκομαι Δευτέρα και κάτι, αναμένοντας χειμώνες που αγαπώ.
Ω! μάι γκάντ και άλλα τέτοια.
