Εκτός και αν είστε περιστέρια. Αλλά αν δεν είστε, και άνθρωποι λογίζεστε, μην τα καταδεχτείτε. Εννοώ τα ψίχουλα αγάπης, τα ψήγματα ενός τάχα ενδιαφέροντος, μια τάχα προσοχής. Αλλά ακόμα και τα χρηματικά ψίχουλα. Κρατηθείτε μακριά απ' τα ψίχουλα πάσης φύσεως. Ορθώστε το ανάστημα σας, σταθείτε περήφανα στο ύψος σας και μην παραδοθείτε στο κάλεσμα της ανάγκης. Να κοιτάτε πάντα ψηλά, μην συμβιβαστείτε με τίποτα λιγότερο για τον εαυτό σας. Τίποτα λιγότερο από αυτό που σας αξίζει ή απ' αυτό που αξιώνετε για σας. Εξάλλου, ο καθένας έχει στη ζωή μας τη θέση που του αρμόζει. Ή δεν έχει. Γιατί και η απουσία, είναι και αυτή μια θέση.
Δεν χρειάζεται να λέμε «ναι» σε ό, τι μας προσφέρεται. Και το «όχι» μια χαρά λέξη είναι. Και μάλιστα πιο ηχηρή. Κάποιοι άνθρωποι έχουν μονάχα ψίχουλα να δώσουν. Γιατί αυτά έχουν, αυτά μπορούν, για αυτά είναι διατεθιμένοι. Αρνηθείτε ευγενικά την φιλότιμη προσφορά τους. Δεν σας χρειάζεται. Και αν η ανάγκη σας παραμένει, και αν όλα στη ζωή είναι σκατά – ή έτσι τουλάχιστον μοιάζουν-, μη σκάτε και πολύ. Τουλάχιστον έχει θάλασσα. Και ήλιο. Και που θα πάει, θα τον γυρίσουμε τον ήλιο, όπως λέει και ο ποιητής.
«Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε. (…)
Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες. Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά.» (απόσπασμα απ' το ποίημα της Χριστίνας Π., Να Μάθεις να Φεύγεις )
