Για το καλοκαίρι ξεκίνησα να γράφω σιγοτραγουδώντας το λιωμένο παγωτό απ' τα Ξύλινα Σπαθιά και δεν κατάλαβα πως κατέληξα ν' ακούω τον γιο του Bob Marley:
Όλο το χειμώνα περιμένει ο κόσμος το καλοκαίρι για να χαλαρώσει. Να ξεφύγει απ' την καθημερινότητα του. Να ταξιδέψει. Να κάνει μαύρισμα τροπικό. Να ζήσει έναν έρωτα. Και πάει λέγοντας.
Και εντέλει το καλοκαιράκι, που έχει μείνει μόνο η ουρά του, το έχουμε φορτώσει με τόσες προθέσεις, ελπίδες, προσδοκίες, επιθυμίες και ανάγκες που κοντεύει να βουλιάξει.
Δεν ξέρω αν η αγάπη είναι αλήτισσα, αντάρτισσα ή επαναστάτρια.
Αυτό που ξέρω είναι πως φοβόμαστε να νιώσουμε συναισθήματα. Να αφεθούμε, να χάσουμε λίγο τον έλεγχο και να έρθουμε πιο κοντά, χωρίς να φοβόμαστε ότι αν το κάνουμε θα πληγωθούμε. Θα σπάσουμε. Θα εκτεθούμε. Θα απορριφθούμε.
Το εύκολο είναι να σηκωθείς και να φύγεις. Και να τα παρατήσεις. Και να μπεις σε εκατό διαφορετικά κορμιά και να συνεχίζεις να είσαι άδειος γιατί κανένα δεν έχει ακουμπήσει το μέσα σου.
Γιατί το δύσκολο είναι να μένεις. Και να το παλεύεις. Και να προσπαθείς. Και αυτό για μένα είναι μια πράξη επαναστατική. Αλλά απαιτεί τόλμη. Και επιμονή. Και αρχίδια.
Οι περισσότεροι έχουν χαράξει πάνω στα σώματά τους ιστορίες σε μορφή ταττού. Ας κάνουμε καλύτερα την αγάπη ταττού μέσα μας.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!
