Τα χέρια μου ξανά στο
πληκτρολόγιο. Μόλις τέλειωσα ένα κείμενο
δεικτικό όσο δεν πάει, για φορείς και
ανθρώπους της πόλης μου. Αλλά αποφάσισα
να μη μπω στο τριπάκι να το δημοσιεύσω.
Μπορεί να κωλώνω. Μπορεί πάλι κάτι να
περιμένω από αυτούς που φτύνω. Δείγμα
της εποχής μας και η δειλία.
Μπορεί απλά να υπάρχουν
πιο όμορφα πράγματα από τη δεικτικότητα.
Η Θεσσαλονίκη είναι
μια πόλη γεμάτη από ανθρώπους που
περιμένουν μια ευκαιρία. Εγώ ήμουν από
τους τυχερούς. Μπορώ να καταμετρήσω μια
ολόκληρη ντουζίνα από ανθρώπους που
στάθηκαν δίπλα μου, άθελα τους ή ηθελημένα,
όταν εγώ αναζητούσα την δική μου ευκαιρία.
Μπορεί εγώ να άπλωσα τα χέρια και την
άρπαξα, αλλά υπήρξαν άνθρωποι που μου
έδειξαν προς τα που να τα προτάξω.
Μου έλεγε ο Γ. κάποια
στιγμή, όταν ήμουν θυμωμένος και γεμάτος
με σκατίλα με ένα συνεργάτη, να είμαι
αυτός που κάνει τη διαφορά και όχι αυτός
που γίνεται ένα με τους άλλους. Και είχε
δίκιο στη τελική. Παρόλα αυτά δείγμα
του εγωισμού μας είναι να θυμόμαστε. Να
κατονομάζουμε και να γινόμαστε μικροί.
Προτιμώ λοιπόν σε αυτές
τις λίγες γραμμές, να πω ένα μεγάλο
“ευχαριστώ σε όσους έχω να απευθυνθώ,
όταν κάτι χρειάζομαι και να μην ασχοληθώ
με όσα πρόσωπα και φορείς στάθηκαν
μικρότεροι των προσδοκιών. Προτιμώ και
να ευχηθώ όσο ουτοπικό και αν ακούγεται,
τα όνειρα όλων των ανθρώπων να γίνουν
πραγματικότητα. Γιατί δεν υπάρχει
σκληρότερο πράγμα από αυτό. Να μην
μπορείς να αγγίξεις ότι αγαπάς. Και
αλήθεια από καρδιάς, όσοι έχουν κάνει
επάγγελμα να στερούν αυτά τα όνειρα,
σύντομα να καταλάβουν ότι και αυτό μία
μορφή φόνου είναι.
