Το ημερολόγιο σημαδεύει έξι Σεπτεμβρίου. Μία ημέρα, ένας μήνας που φέρνει αναμνήσεις και νοσταλγία.Για ένα έφηβο της δεκαετίας του ογδόντα, σήμαινε το τέλος του καλοκαιριού και συνάμα την αρχή των συναυλιών στην πόλη μου. Στην πόλη των αντιθέσεων.
Στην πόλη που τέτοιες μέρες μάζευε τους καρεκλοκένταυρους της πολιτικής, να μοιράζουν υποσχέσεις στη ΔΕΘ και να παραμυθιάζουν τον λαό, να άπτονται της ευκαιρίας φανταχτερά ονόματα της Αθηναϊκής νύχτας και να ανηφορίζουν στη συμπρωτεύουσα, τρομάρα μας, αλλά την ίδια στιγμή να γεμίζει με αφίσες την πόλη και να καθιερώνει ως συναυλιακό χώρο το θέατρο δάσους, ο δικός μας Χαΐνης, ο ινδιάνος μας, ο Παπάζης.
Ο κατά κόσμον Νίκος Παπάζογλου που όλους εμάς μαζί φυσικά με τις τρύπες στις Συκιές, τους Νόργουιτς στα δυτικά, τους ρεμπέτες και άλλες μπάντες της εποχής, μας έδειξαν της «μουσικής το δρόμο».
Και όπως λέει ο στίχος «ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Το σκηνικό στήνεται ξανά. Πολιτικοί με τα τσιράκια τους, φώτα, κάμερες βαρύγδουπες δηλώσεις.
Τριάντα χρόνια μετά. Στο ίδιο έργο θεατές. Και όμως νάτη. Κατι σαν τη Ρωμιοσύνη.Ένας άλλος χαΐνης. Ένας άλλος ινδιανος. Ενας άλλος αντισυστημικός. Αυτή τη φορά γένους θηλυκού.Ακόμα καλύτερα για μια κοινωνία μισογύνικη, ρατσιστική. Η επιλογή για εμάς είναι μονόδρομος.
Μπαίνουμε στον περιφερειακό. Fly over. Και όμως εμείς εκεί, πεισματάρηδες, ξεροκέφαλοι Πόντιοι,δεν πτοούμαστε. Αρχίζει να ψιχαλίζει, εκεί εμείς, συνεχίζουμε. Δεν βρέχει,είμαστε κοντά στο θέατρο δάσους.
Τα δάκρυα συγκίνησης είναι ρε. Σεπτεμβριος…. Επιτέλους φτάνουμε. Ο χώρος φανταστικός. Ένα θεατράκι μιας άλλης Θεσσαλονίκης. Βυζαντινής.Το τοπίο μαγευτικό. Δεν το γνωρίζαμε.
Οπως δε γνωρίζαμε και τότε το θέατρο δάσους. Παίρνουμε τις θέσεις μας. Ανυπομονούμε να βγει η ιέρεια με την κρητική λύρα.Όλα είναι έτοιμα. Ηχος, φώτα, μουσικοί.Η στιγμή πλησιάζει. Και ξαφνικά, βροχή. Δεν πτοούμαστε. Βρίσκουμε ένα δέντρο να προφυλαχθούμε.
Δε μπορεί. Δε γίνεται να χαλάσει. Ο ουρανός γεμίζει. Η βροχή δυναμώνει. Εμεις εκεί. Δε φεύγουμε. Απογοήτευση. Μονο με θαύμα «γυρίζει».Και το θαύμα γίνεται.Έρχεται προς το μέρος μας.Μας αγκαλιάζει με μια θετική ενέργεια που μόνο μία έφηβη μπορεί να έχει.. Με την ψυχή της Κρήτης,με την καλοσύνη της. Η βροχή σταματάει…
Λες και δεν έβρεξε ποτέ. Η παράσταση σε πέντε λεπτά αρχίζει. Ο κόσμος δεν έφυγε, περίμενε υπομονετικά Μυσταγωγία, απόλυτη ησυχία. Σπάει η σιωπή με την πρώτη δοξαριά.
Η φωνή της μας ταξιδεύει. Στους βυζαντινούς νερόμυλους εμφανίζονται δροσουλήτες, σαν να άφησαν για λίγο την Παλαιόχωρα και ήρθαν να συμμετέχουν και αυτοί στο όνειρο. Η ψυχή μας γίνεται ένα με όλους τους συνοδοιπόρους. Η αγκαλιά μας ανοίγει και θέλει να χωρέσει όλο τον κόσμο. Ολος ο κόσμος θάλασσα, γίναμε σύννεφο, η καρδιά μας πέταξε, έφτασε στα Μάταλα, στην Κάσο και η χαραυγή μόνο θλιμμένους δε μας βρήκε…
Ο δικός μας Xαΐνης. Η Γεωργία Νταγάκη. Αυτή που μας κάνει να νιώθουμε όπως τότε.Να μας γεμίζει δύναμη και να προχωράμε. Να αγαλιάζει η ψυχή μας. Υπαρχει μέλλον Γεωργία στη μουσική. Και μέσα σε αυτό είσαι πρωτεργάτης. Σε ευχαριστούμε από καρδιάς.
