Έλεγχο. Τον έχω. Τον θέλω. Θέλω να με ξυπνά το δικό μου ξυπνητήρι και να φτιάχνω μόνη μου τον καφέ μου. Με λίγο γάλα και μια κουταλιά ζάχαρη μαύρη. Με τα ρούχα μου σε τάξη μέσα στις ντουλάπες και τα χαρτιά μου οργανωμένα ανά θέμα μέσα στα συρτάρια. Με ρυθμό όλη μου τη μέρα θέλω. Μέχρι τη νύχτα. Βήμα βήμα στο δρόμο, στις σκέψεις, στο μυαλό.
Έλεγχο. Τον έχω; Έτσι λέω, αλλά ξέρω πως συχνά αναρωτιέμαι. Όταν η καρδιά μου χτυπά ακανόνιστα στο αναπάντεχο. Όταν αυτά που ξέρω καταρρέουν και αυτά που σχεδιάζω ανατρέπονται.
Έλεγχο. Τον θέλω; Έτσι λέω, αλλά ξέρω πως βαθιά μέσα μου τον βαριέμαι. Όταν μου γυρίζει το μυαλό στην επανάληψη ξανά και ξανά. Όταν κοιτώ ψηλά και μου αρέσει να χάνω το ρυθμό στο βήμα μου. Όταν κοιτώ πίσω και δε μου αρέσουν οι ανιαρές εικόνες που αντικρίζω. Όταν ακούω λόγια προβλέψιμα κι έπειτα τα επαναλαμβάνω βαριεστημένα μέσα στην ανία μου.
Έλεγχο; Μια από αυτές τις μέρες το ξέρω καλά πως θα τον χάσω. Αυτόν τον αφόρητα βαρετό, που τόσο νομίζω ότι τον θέλω. Που αφελώς νομίζω ότι τον έχω. Μια μέρα θα ξυπνήσω μόνο με το φως του ήλιου και θα βάλω τη μουσική μου τέρμα. Ο καφές μου δε θα με νοιάζει και η ψυχή μου θα με καίει. Χωρίς ρυθμό. Χωρίς τάξη. Στην αταξία θα ξυπνήσω και θα γουστάρω να βρω λίγη αλητεία ακόμη. Έτσι, απλά γιατί θα μπορώ. Θα αποδεχτώ προκλητικά μέσα στην ανατροπή να με ψάξω και θα αφεθώ στην υποψία πως εκεί θα με βρω.
Όταν δε με νοιάζει ο βαρετός του ρυθμός, ο προβλέψιμός του χαρακτήρας. Τότε. Όταν δε θα με νοιάζει ο κόσμος όλος. Όταν δε θα με νοιάζεις εσύ, τα αναμενόμενα σου λόγια και το βήμα βήμα στο δρόμο σου και στις σκέψεις σου. Εγώ τότε θα τρέχω στο δρόμο ή θα χασομερώ. Θα κλαίω ή θα γελώ. Θα λέω αυτό που θέλω και ούτε που θα ακούω τι λες εσύ. Έλεγχο δεν θα 'χω και δε θα έχεις πια ούτε εσύ.
Μια από αυτές τις μέρες θα ξυπνήσω στ' αλήθεια, για να συμβούν όσα μπορούν – όχι όσα πρέπει. Τα πιθανά και τα απίθανα – όχι τα σωστά. Τα ανεξέλεγκτα. #lose_control
