Επιστροφή στη Σαγκάη και η καθημερινότητα
αναμειγνύεται με την πρώτη ζέστη της άνοιξης. Είναι αυτή η εποχή που τα
κρεβάτια γεμίζουν με την ταχύτητα της αβλαβούς εγκατάλειψης συντρόφων.
Όταν πρωτοήρθα στην πόλη, σε λιγότερο από εβδομάδα, οι
ξένοι έγιναν οικογένεια μου. Λίγο η απόσταση από τη φυσική οικογένεια, λίγο η
γνώση της κινέζικης πραγματικότητας και η επίκτητη σοφία στην διεκδίκηση του
αυτονόητου, οι παλιοί της πόλης σε αγκαλιάζουν μέχρι να ενταχθείς σε αυτό που
θα πονέσει αναπόφευκτα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Στην ερωτική
εγκατάλειψη.
Έφυγα από μια Ευρώπη που η κρίση ήταν το λογότυπο της
θλίψης των πόλεων και του συνεπαγόμενου ψυχικού εγκλεισμού στο σαλόνι του
σπιτιού μας. Δεν μας έφταιγε μονάχα η χαμένη δουλειά, το ανεκπλήρωτο όνειρο της
τάδε γενιάς, η άνοδος του εξτρεμισμού. Όσο και να προσπάθησαν οι λόγιοι
των Αθηνών να πείσουν για το κίνημα της ερχόμενης συναισθηματικής αλληλεγγύης,
αυτό που θα μας έκανε πιο ερωτικούς χωρίς το φτιασίδωμα του πλούτου, δεν τα
κατάφεραν. Αντιθέτως, στην τελευταία σχέση μου στα χρόνια της ελληνικής χολέρας
έδωσα το πλέον και περίμενα εναγωνίως αυτή την ανάσταση νεκρών, των εν
κατακλείδι κλεισμένων σε μπαρ και κρυφά καταγώγια ανταλλαγής παράνομων φιλιών
και συμφερόντων. Συντήρησα όσο μπορούσα την αδυναμία διαβίωσης στη νέα φτώχια
παράλληλα με τον πόθο μου να αγαπήσω και να κοιμηθώ αγκαλιά έχοντας πολλά στα
πραγματικά λίγα. Δεν πέτυχε και τα μάζεψα. Ήθελα όνειρα και έρωτα το δυνατόν
μακριά.
Στη Σαγκάη παίρνω αγκαζέ τη λάμψη μου και βγαίνω.
Συντηρώ κάλλιστα τον μύθο για το άψογο ποιόν του ερωτικού συντρόφου που
προσφέρω άμα το ξεγύμνωμά μου. Ένας μεθυσμένος γνωστός θα μου ζητήσει στο τέλος
της νύχτας να λυπηθώ την κάβλα του – ίσως την μοναξιά του – για να με πάρει και
να γίνω ακόμα ένα κάποιο όνομα χωρίς τηλέφωνο και επικοινωνία. Έφταιξα που
δημιούργησα τον μύθο μιας πόλης με ανατρεπτικά μυαλά από Ευρώπη, με πόθο για
μοίρασμα στα δύσκολα χρόνια του σύγχρονου ανέγγιχτου κομμουνισμού, για ταξίδια
στις Ινδοκίνες της προσδοκώμενης ομορφιάς. Στη Σαγκάη δεν άλλαξε κάτι. Ο
ντόπιος ερωτύλος σε εξιδανικεύει, ο ξένος φυτοζωεί με τον τρόμο της αναχώρησης
από τη δυστυχία, το πολυτελές διαμέρισμα, το τελευταίο συλλεκτικό κρεβάτι. Όλοι
μιλούν για μια σχέση κάπου και κανείς δεν θυμάται τα χαρακτηριστικά του
προσώπου που οφείλεις να αγαπάς. Πίνουμε τον πόνο μας με άφθονο αλκοόλ σε
σκοτάδια μέχρι να ξημερώσει, φλερτάρουμε με τον πιο όμορφο για να τον
εναποθέσουμε με έτερους όμορφους γυμνό στο σαλόνι, παζαρεύουμε με τον ντίλερ
την αυταπάτη του πλούτου και κλεινόμαστε στα κλειστά από ώρα μπαρ χορεύοντας
μόνοι μας. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι την πρόοδο της ηδονής μου στην τελευταία μου
συνύπαρξη, μονάχα εκλάμψεις λίγου δέρματος, ενός άστοχου φιλιού, πόνου στα
σωθικά.
Ο Τιάγο ήρθε χτες μέσα στη νύχτα να με πάρει αγκαλιά.
Μου έταξε εκ του πονηρού να ξυπνήσουμε μαζί για να ανοίξω την πόρτα σε
περίπτωση που η περηφάνια μου αρνιόταν. Όσο τον φιλούσα αυτός μιλούσε για το
απίθανο ενδεχόμενο να τον ξαναδώ και αστειεύτηκε αφήνοντας χρήματα στο τραπέζι.
Γιατί ήρθες να με γνωρίσεις τόσο και τόσο λίγο?
Έχεις ένα υπέροχο πρόσωπο και ήθελα να το ακουμπήσω
πριν το κάνω να χαθεί από την ανικανότητα μου.
