Ο θυμός είναι σκληρό συναίσθημα κατά τους ειδικούς, δηλητηριάζει την ψυχή και μας οδηγεί σε πράξεις που μετανιώνουμε πολλές φορές. Θα έλεγα ότι αυτό ισχύει κατά το ήμισυ. Υπάρχει κάποιες φορές αφορμή, λόγος, αιτία -όπως και να το πω κάτι υπάρχει τέλος πάντων- που μας κάνει να θυμώνουμε.
Ο θυμός παρόλα αυτά, είναι συναίσθημα και μας βοηθά να προχωράμε, να αντιλαμβανόμαστε, να αποφασίζουμε και να γυρίζουμε σελίδα -κλισέ ατάκα- αλλά είναι απαραίτητο να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω για να επιστρέψουμε και να κάνουμε ένα ακόμα βήμα μπροστά. Παίρνει αρκετό χρόνο, από όσο θυμάμαι, για να ξεθυμάνει αυτή η αίσθηση που έχουμε… πως όλα είναι κάπως, είναι λίγα, είναι μίζερα. Μα περνά! Μετά έρχεται μια μικρή λαχτάρα γι' αυτό που θέλουμε να γίνει, γι' αυτό που φανταζόμαστε πως αυτή την φορά θα είναι μεγάλο, κραυγαλέο και ίσως να μας φοβίζει με κάποιο τρόπο γιατί συνηθίσαμε στα μικρά και τα λίγα.
Χαρά την λένε και είναι συναίσθημα, δυνατό, μεγάλο, σημαντικό και απαραίτητο. Ξεκινάει σε μικρές δόσεις για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της μιζέριας και να αποκτήσουμε τα απαραίτητα ερεθίσματα για να μπούμε στην διαδικασία να χαρούμε. Είναι ολόκληρη φιλοσοφία η χαρά, είναι τρόπος ζωής -δυστυχώς για λίγους από εμάς. Θα έλεγα πως η ζωή με τα ναι και τα όχι, με τα ίσως και τα οπωσδήποτε, με τα θέλω και τα δεν θέλω – είναι ωραία – θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη χαρά, θα μπορούσαμε και εμείς κάπως έτσι να βλέπουμε τα πράγματα. Ίσως, λέω, ίσως…
Και η ζωή συνεχίζεται…
