Χαμογελώ όταν βλέπω τα περαστικά, ερωτευμένα ζευγαράκια, ανεξαρτήτου ηλικίας, στο δρόμο και στο σταθμό. Αγκαλιάζονται, κοιτάζονται τρυφερά, κρατιούνται απ' τα χέρια και σταματούν για να φιληθούν κάπου εκεί στη μέση του πεζοδρομίου, της πλατείας ή της αποβάθρας.
Παρατηρώντας τα, σκέφτομαι ότι μπορεί τελικά και να υπάρχει ελπίδα. Σαν να σου κλείνει η ζωή το μάτι και να σου λέει έλα. Παραμερίζοντας τη νέκρα, τη αταξία και την ανασφάλεια των ημερών, νιώθεις σαν να βλέπεις φως και αγάπη να αιωρείται.
Κάπου πήρε το μάτι μου ότι μαζί μπορούμε. Λες να μπορούμε; Μένει να δούμε.
